لـبـخـنـد شـاعـرانـه :)

[alOne but Happy]

حكایت حضرت یونس علیه‌السلام

پدر حجی سه ماهی بریان به خانه برد. حجی در خانه نبود. مادرش گفت: این را بخوریم پیش از آن كه حجی بیاید. سفره بنهادند. حجی بیامد دست به در زد. مادرش دو ماهی بزرگ در زیر تخت پنهان كرد و یكی كوچك در میان آورد. حجی از شكاف در دیده بود. چون بنشستند پدرش از حجی پرسید كه حكایت یونس پیغمبر شنیده‌ای؟ حجی گفت: از این ماهی پرسیدم تا بگوید. سر پیش ماهی برده و گوش بر دهان ماهی نهاد. گفت: این ماهی می‌گوید كه من آن زمان كوچك بودم. اینك دو ماهی دیگر از من بزرگتر در زیر تختند. از ایشان بپرس تا بگویند.

[تنها ترین سردار]

.

 گفتی که «از آن باشد» گفتم که «از این باشد»

 یک نکته ی بی معنی گفتیم و همین باشد 


 هرگز ندهندش زن در کوچه و در برزن 

 مانند رضازاده هر کس که وزین باشد 


 در کار گلاب و گل گفتند که «حُکمت چیست؟»

 گفتم که «همین خوب است، بگذار همین باشد»


 پیراهن ما را هم از پشت، کسی جر داد 

 من فکر کنم کارِ شیطانِ لعین باشد 


 خلقی شده گمراهت و قتی که به همراهت 

 یک روز شهین باشد، یک روز مهین باشد 


 پایت به زمین باشد دستت یه هوا باشد 

 دستت به هوا باشد پایت به زمین باشد 


 هر جنس که در بازار دیدی و پسندیدی

 یا ساخت ایران است یا ساخت چین باشد 


 یک روز جناح چپ یک عمر جناح راست 

 همواره در این کشور اوضاع چنین باشد 


 هر کس که در این کشور آشوب کند، جایش

یا گوشه ی کهریزک یا کنج اوین باشد 


بر عکس شما، حافظ! من معتقدم در کل 

هِی شعر تَر انگیزد خاطر که حزین باشد ... 




سعید بیابانکی

[Yeghane]

هر چقدر از زیبایی این شعر بگم، کم گفتم.
من از اشکی که می ریزد ز چشم یار می ترسم
ازآن روزی که اربابم شود بیمار می ترسم
همه ماندیم درجهلی شبیه عهد دقیانوس؛
من از خوابیدن منجی درون غار می ترسم
رها کن صحبت یعقوب و کوری و غمِ فرزند،
من از گرداندن یوسف سر بازار می ترسم
همه گویند این جمعه بیا، امّا درنگی کن،
از این که باز عاشورا شود تکرار می ترسم
شده کارحبیب من سحرها بهر من توبه
ز آه دردناک بعد استغفار می ترسم
تمام عمر، خود را نوکر این خاندان خواندم
از آن روزی که این منصب کند انکار می ترسم
شنیدم روز و شب از دیده ات خون جگر ریزد؛
من از بیماریِ آن دیده ی خون بار می ترسم
به وقت ترس و تنهایی تو هستی تکیه گاه من
مرا تنها میان قبرخود نگذار، می ترسم
دلت بشکسته از من لکن ای دلدار رحمی کن
من از نفرین و از عاق پدر بسیار می ترسم
هزاران بار رفتم از درت شرمنده برگشتم،
ز هجرانت نترسیدم ولی این بار می ترسم
دمی وصلم، دمی فصلم، دمی قبضم، دمی بسطم
من از بیچارگیّ آخر این کار می ترسم
جهان را قطرۀ اشک غریبی می کند ویران
من از اشکی که می ریزد ز چشم یار می ترسم
يا صاحب الزمان (علیک السلام)

[حبيب]

آدما اکثرا کلنگی شدن...

قدیم ندیما که فقط صفا بود

موبایل و اینترنت و سی دی نبود

بزرگترا بالای خونه جاشون

کوچیکترا کنار دست و پاشون

صبحونه نون سنگکه داغ و پنیر

یه ذره سرشیر و عسل با فتیر

شبهای یلدا شب قصه گفتن

دختر پادشاه و هیزم شکن

سبزی پلو با ماهیمون به را بود

نخودچی کیشمیش روی کرسیا بود

کار خونه با دخترای خونه

کار بیرون با پسرای خونه

عروسیا ساده بود و بی ریا

مهریه ها یک سفر کربلا

از اون زمون که سادگی تموم شد

خوشی به زندگی ما حروم شد

پول زیاد حق تقدم شده

روکم کنی عادت مردم شده

دنیا دیگه عوض شده راست راسی

حرف می زنن راست و بی رودرباسی

 "خونه کلنگی ها که سنگی شدن

آدما اکثرا کلنگی شدن"

آیفون اومد جای کلون و کوبه

سادگی رفت تو سطل خاکروبه

کفشای جورواجور بجا ارُسّی

شومینه و شوفاژ بجای کرسی

لامپای مهتابی بجای توری

کتری های برقی بجای قوری

اُدکلن اومد جای عطر قمصر

شیر هلندی جای شیر مادر

نوشابه اومد جای سرکه شیره

پیتزا اومد بجای ارده شیره

 

جوونامون بعضیا قِرتی شدن

اعتیاد اومد و زپرتی شدن

با آمپول و قرص و کراک و شیشه

هیچ کسی عاقبت به خیر نمی شه

میدون  سِيّداسماعیل دوباره

به رونق افتاد از لباس پاره

سوراخ سوراخه همه ی لباسا

تیپ جوونا مثله آس و پاسا

یه روزی کله ی کچل مد می شه

یه روزی کله  مثل هدهد می شه

تو قهوه خونه ها جوونِ بیجون

شب تا سحر نشسته پای قلیون

 صبحا که موقعه حساب کتابه

تازه طرف تا لنگ ظهر می خوابه

بعدِ ناهار و ساعت اداری

دنبال کار می گرده از بیکاری

به هر محله مشغول سرکشی

شش نفری می رن مسافر کشی

دخترای پر از فیس و افاده

دختر از دماغ فیل افتاده

اسم شناسنامش اگه زلیخاست

با صد کرشمه می گه اسمم آیداست

هرجا که با کلاسه اونجا هستش

قلاده ی سگی درون  دستش

بعد یه آرایش صدتا صدتا

دختر چهل کیلو میشه نود تا

ترشیده و رو دست مادر هنوز

میگه شوهر میخوام مثله "تام کروز"

باید هزار تا سکه مهرم کنه

تا روی دخترخالمو کم کنه

عروسیمون بالای برج میلاد

گذشته هاشو برده انگار از یاد

پشت قبالم یه موبایل و ماشین

یه خونه تهران ،یه خونه تو برلین

دوماد ندید بدیده و خل میشه

هول میشه و دست و پاهاش شل میشه

"خونه کلنگی ها که سنگی شدن

 آدما اکثرا کلنگی شدن"

محمود کریمی

[حبيب]

خُب ، ميگن درست ميشه-منم ميگم- چرا نشه!
قديمام درست ميشد، پس واسه چى حالا نشه؟!

تو عزاى ما بياين، عروسى مون پيش كشتون
منم از خدا ميخوام عروسى تون عزا نشه...

اگه آبادى رو دوست دارين ، حواستون باشه
كسى از جايى اومد، رفيق كدخدا نشه !

تا به جايى مى رسن خدا رو از ياد مى برن
هر كى معتبر ميشه بشه ، ولى گدا نشه!

يه خونه ت دو تا بشه خوبه ! ولى به شرطى كه
جلوى هر كس و ناكس كمرت دو تا نشه

اگه خواست اينجورى شه،بذار خونه ت طورى باشه
كه اگه يه مهمونم داشتى تو خونه جا نشه!

دعواى تو خونه رو تو خونه فيصله ش بدين
خوبه اسرار آدم تو كوچه بر ملا نشه

نذا غم سرت خراب شه ! بمونى رو دستمون
مثل مستأجر بد كه از تو خونه پا نشه

گليم بخت آدم خيلى بايد سفيد باشه
بره تو بشكه ى قير اما جايى ش سيا نشه

زخمو هر جور و به هر جا كه دلت ميخواد بزن
زخمه رو امّا يه جور بزن يه وقت غنا نشه!

پشت عينكِ خطا خدارو بهتر ميشه ديد
داورى كشكه اگه توى زمين خطا نشه

نميدونم اين خوبه براى آدم يا بده؟!
كه زنش تا آخر عمرم ازش جدا نشه!

خيلى ها زن ميگيرن اما يه روز طلاق ميدن
مگه آدم ميشه كه دچار اشتبا نشه؟!

به جاى پسر بگو اژدها، اصلاً بگو مار
واسه دست پدرش وقتى پسر عصا نشه

بعضى از شاعرا تو قطار به دنيا اومدن
كاش كه بعد از اين ديگه شاعرى زا به را نشه!

خب منم شاعرم، اما از همون اول كار
نمى خواستم به كسى بگم،يه وقت ريا نشه!

شعر ما پا توى كفش هيچ كسى نمى كنه
تا زمانى كه كسى موى دماغ ما نشه

اگه چيزى هم نوشتيم ، نگرونيم هميشه
ما كه هيچ... يه وقت كسى مزاحم شما نشه!

"ناصر فيض"

[شازده کوچولو]

[حبيب]

باید که شیو ه ی سخنم را عوض کنم            
                                      شد، شد، اگر نشد، دهنم را عوض کنم
        گاهی برای خواندن یک شعر لازم است           
                                              روزی سه بار انجمنم را عوض کنم
        از هر سه انجمن که در آن شعر خوانده ام           
                                                  آنگه مسیر  آمدنم را عوض کنم
        در راه اگر به خانه ی یک دوست سر زدم            
                                               اینبار  شکل در زدنم را عوض کنم
        وقتی چمن رسیده به اینجای شعر من            
                                           وقت است قیچی چمنم را عوض کنم
        پیراهنی به غیر غزل نیست در برم            
                                            گفتی که جامه ی کهنم را عوض کنم
        دستی به جام باده و دستی به زلف يار           
                                             پس من چگونه پيرهنم را عوض کنم؟
        شعرم اگر به ذوق تو باید عوض شود             
                                                  با ید تما م آنچه منم را عوض کنم
        دیگر زمانه شاهد ابیات زیر نیست            
                                              روزی که شیوه ی سخنم را عوض کنم
                                           ***
        باید پس از شکستن یک شاخ دیگرش            
                                                  جای دو شاخ کرگدنم را عوض کنم
        مرگا به من! که با پر طاووس عالمی             
                                                یک موی گربه ی وطنم را عوض کنم
        وقتی چراغ مه شکنم را شکسته اند!             
                                                    باید چراغ مه شکنم را عوض کنم
        عمری به راه نوبت ماشین  نشسته ام             
                                                     امروز می روم لگنم را عوض کنم
        تا شاید اتفاق نیفتد از اين به بعد             
                                                       روزی هزار  بار فنم را عوض کنم
        با من برادران زنم خو ب نیستند             
                                                           باید برادران زنم را عوض کنم!
        دارد قطار عمر کجا می برد مرا؟          
                                                      یارب! عنایتی!  ترنم را عوض کنم

        ور نه ز هول مرگ زمانی هزار بار            

                                                       مجبور مي شوم کفنم را عوض کنم

                                                                                    از:   ناصر فیض

[باد صبا]

تقدیم به هرکس که حال دلش خوب نیست:

«الا یا ایها الساقی!ادر کاسا وناولها»
ازآن می ها ک قطعا می بردرنگ غم ازدلها
ازآن می ها ک شرعا هم ندارد هیچ اشکالی!
ب ضرس قاطع وفتوای توضیح المسائل ها
نه ازآن می ک آدم گاه می بیند،زبانم لال
ظروف خالی اش افتاده برشن های ساحل ها
ازآن می ها ک ازدل میبرد هول خماری را
ودرحال من ومیکند ایجاد حول ها «ب می سجاده رنگین کن،گرت پیرمغان گوید»
تخصص دارد اوحتمادراین جنس ازمسائل ها
الایاایهاالساقی!ادرکاساازآن می ها
ازآن می هاکه میدانیم ومیدانندعاقل ها!
بیاوربعدازآن نان وکباب وبره ی بریان
بیاورهرچه میخواهد دلت ازاین مکمل ها
از آن می هاکه باتعریف عرفانی فراوان است
ب شکل مختلف درحافظ هاوبیدل ها
ازآن می ها که دنبالش نبایدرفت
برای آنکه هست انواع نابش درمنازل ها
دوباره مضمون رفت سمت انواع می ناجور
خدالعنت کنداجدادتان را ای اراذل ها!
ازآن می هاک درآن بدون شک نظردارند
تمام شاعران رندوفحل ازجمله فاضل ها
ازآن می هاک مشکل میکندآسان ب هرصورت
نه ازآن می ک میزداید ازآن انواع مشکل ها
نمیدانی ک دردستت گرفتی قلم یاخودکار!
نمیفهمی،نشستی درکناردزدها وقاتل ها
ب جرم خوردن می هیچکس مجرم نخواهدشد
وکیلان متهم باشنداگرجای موکل ها
معمای می ومیخانه هرگزتحلیل نخواهدشد
ک وامانده ست درتحلیل آن علم محلل ها
می ومیخانه درعهدکهن بسیارحرمت داشت
خرابش کردکم کم رونق برخی معادل ها
ازآن می ها ک قطعا میبرد رنگ غم ازدلها
«الایاایهاالساقی!ادرکاساوناولها»
فیض_بوک
ناصرفیض

[حبيب]

خيلي قديمي، بسيار زيبا:


پیغام گیر حافظ :
رفته ام بیرون من از کاشانه ی خود غم مخور!
تا مگر بینم رخ جانانه ی خود غم مخور!
بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیام
زآن زمان کو باز گردم خانه ی خود غم مخور !

پیغام گیر سعدی:
از آوای دل انگیز تو مستم
نباشم خانه و شرمنده هستم
به پیغام تو خواهم گفت پاسخ
فلک گر فرصتی دادی به دستم

پیغام گیر فردوسی :
نمی باشم امروز اندر سرای
که رسم ادب را بیارم به جای
به پیغامت ای دوست گویم جواب
چو فردا بر آید بلند آفتاب

پیغام گیر خیام:
این چرخ فلک عمر مرا داد به باد
ممنون توام که کرده ای از من یاد
رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش
آیم چو به خانه پاسخت خواهم داد!

پیغام گیر منوچهری :
از شرم به رنگ باده باشد رویم
در خانه نباشم که سلامی گویم
بگذاری اگر پیغام پاسخ دهمت
زان پیش که همچو برف گردد رویم!

پیغام گیر مولانا :
بهر سماع از خانه ام رفتم برون.. رقصان شوم!
شوری برانگیزم به پا.. خندان شوم شادان شوم !
برگو به من پیغام خود..هم نمره و هم نام خود
فردا تو را پاسخ دهم..جان تو را قربان شوم!

پیغام گیر بابا طاهر:
تلیفون کرده ای جانم فدایت!
الهی مو به قوربون صدایت!
چو از صحرا بیایم نازنینم
فرستم پاسخی از دل برایت !

پیغام گیر نیما :
چون صداهایی که می آید
شباهنگام از جنگل
از شغالی دور
گر شنیدی بوق
بر زبان آر آن سخن هایی که خواهی بشنوم
در فضایی عاری از تزویر
ندایت چون انعکاس صبح آزا کوه
پاسخی گیرد ز من از دره های یوش

پیغام گیر شاملو :
بر آبگینه ای از جیوه ء سکوت
سنگواره ای از دستان آدمیت
آتشی و چرخی که آفرید
تا کلید واژه ای از دور شنوا
در آن با من سخن بگو
که با همان جوابی گویم
تآنگاه که توانستن سرودی است

پیغام گیر سایه :
ای صدا و سخن توست سرآغاز جهان
دل سپردن به پیامت چاره ساز انسان
گر مرا فرصت گفتی و شنودی باشد
به حقیقت با تو همراز شوم بی کتمان

پیغام گیر فروغ :
نیستم ... نیستم ... اما می آیم ... می آیم ... می آیم ...
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار می آیم ... می آیم ... می آیم ...
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که پیغام گذاشته اند
سلامی دوباره خواهم داد ..

[حبيب]

[dir=rtl]معجزه شهر
تا به حال شعر طنز كه به صورت بحر طويل باشه نديده بودم، واقعا جالبه!

آن شنیدم كه یكی مرد دهاتی هوس دیدن تهران سرش افتاد و پس از مدت بسیار مدیدی و تقلای شدیدی به كف آورد زر و سیمی و رو كرد به به تهران، خوش و خندان و غزلخوان ز سر شوق و شعف گرم تماشای عمارات شد و كرد به هر كوی گذرها و به هر سوی نظرها و به تحسین و تعجب نگران گشت به هر كوچه و بازار و خیابان و دكانی.
در خیابان به بنایی كه بسی مرتفع و عالی و زیبا و نكو بود و مجلل، نظر افكند و شد از دیدن آن خرم و خرسند و بزد یك دو سه لبخند و جلو آمد و مشغول تماشا شد و یك مرتبه افتاد دو چشمش به آسانسور، ولی البته نبود آدم دل ساده خبردار كه آن چیست؟ برای چه شده ساخته، یا بهر چه كار است؟ فقط كرد به سویش نظر و چشم بدان دوخت زمانی.
ناگهان دید زنی پیر جلو آمد و آورد بر آن دگمه ی پهلوی آسانسور به سرانگشت فشاری و به یك باره چراغی بدرخشید و دری وا شد از آن پشت اتاقی و زن پیر و زبون داخل آن گشت و درش نیز فرو بست. دهاتی كه همان طور بدان صحنه ی جالب نگران بود، زنو دید دگر باره همان در به همان جای زهم وا شد و این مرتبه یك خانم زیبا و پری چهر برون آمد از آن، مردك بیچاره به یك باره گرفتار تعجب شد و حیرت چو به رخسار زن تازه جوان خیره شد و دید در چهره اش از پیری و زشتی ابداً نیست نشانی.
پیش خود گفت كه:«ما در توی ده این همه افسانه ی جادوگری و سحر شنیدیم، ولی هیچ ندیدیم به چشم خودمان همچه فسون كاری و جادو كه در این شهر نمایند و بدین سان به سهولت سر یك ربع زنی پیر مبدل به زن تازه جوانی شود. افسوس كزین پیش، نبودم من درویش، از این كار، خبردار، كه آرم زن فرتوت و سیه چرده ی خود نیز به همراه درین جا، كه شود باز جوان، آن زن بیچاره و من سر پیری برم از دیدن وی لذت و، با او به ده خویش چو برگردم و زین واقعه یابند خبر اهل ده ما، همه ده بگذارند، كه در شهر بیارند زن خویش چو دانند به شهر است اتاقی كه درونش چو رود پیرزنی زشت، برون آید از آن خانم زیبای جوانی!!

شعر از ابوالقاسم حالت
 [/dir]

[قاصدک]

نه ، او نمرده است.

نه او نمرده است که من زنده ام هنوز

او زنده است در غم و شعر و خیال من

میراث شاعرانه ی من هرچه هست از اوست

کانون مهر و ماه مگر می شود خموش

آن شیرزن بمیرد ؟ او شهریار زاد

«هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق»

                                   

 

آهسته باز از بغل پلّه ها گذشت

در فکر آش و سبزی بیمار خویش بود

امّا گرفته دور و برش هاله ای سیاه

او مرده است و باز پرستار حال ماست

در زندگی ما همه جا وول می خورد

هر کنج خانه صحنه ای از داستان اوست

در ختم خویش هم به سر کار خویش بود

بیچاره مادرم

هر روز می گذشت از این زیر پلّه ها

آهسته تا به هم نزند خواب ناز من

امروز هم گذشت

در باز و بسته شد

با پشت خم از این بغل کوچه می رود

چادر نماز فلفلی انداخته به سر

کفش چروک خورده و جوراب وصله دار

او فکر بچّه هاست

هرجا شده هویج هم امروز می خرد

بیچاره پیرزن ، همه برف است کوچه ها

او از میان کلفت و نوکر ز شهر خویش

آمد به جستجوی من و سرنوشت من

آمد چهار طفل دگر هم بزرگ کرد

آمد که پیت نفت گرفته به زیر بال

هر شب در آید از در یک خانه ی فقیر

روشن کند چراغ یکی عشق نیمه جان

او را گذشته ایست ، سزاوار احترام:

تبریز ما ! به دور نمای قدیم شهر

در ( باغ بیشه ) خانه ی مردی است باخدا

هر صحن و هر سراچه یکی دادگستری است

اینجا به داد ناله مظلوم میرسند

اینجا کفیل خرج موکّل بود وکیل

مزد و درآمدش همه صرف رفاه خلق

در ، باز و سفره ، پهن

بر سفره اش چه گرسنه ها سیر می شوند

یک زن مدیر گردش این چرخ و دستگاه

او مادر من است

انصاف می دهم که پدر رادمرد بود

با آن همه درآمد سرشارش از حلال

روزی که مرد ، روزی یکسال خود نداشت

اما قطارهای پُر از زاد آخرت

وز پی هنوز قافله های دعای خیر

این مادر از چنان پدری یادگار بود

تنها نه مادر من و درماندگان خیل

او یک چراغ روشن ایل و قبیله بود

خاموش شد دریغ

نه ، او نمرده ، می شنوم من صدای او

با بچه ها هنوز سر و کلّه می زند

ناهید ، لال شو

بیژن ، برو کنار

کفگیر بی صدا

دارد برای ناخوش خود آش می پزد

او مرد و در کنار پدر زیر خاک رفت

اقوامش آمدند پی سر سلامتی

یک ختم هم گرفته شد و پُر بدک نبود

بسیار تسلیت که به ما عرضه داشتند

لطف شما زیاد

امّا ندای قلب بگوشم همیشه گفت:

این حرف ها برای تو مادر نمیشود.

پس این که بود ؟

دیشب لحاف رد شده بر روی من کشید

لیوان آب از بغل من کنار زد ،

در نصفه های شب.

یک خواب سهمناک و پریدم بحال تب

نزدیک های صبح

او زیر پای من اینجا نشسته بود

آهسته با خدا ،‌

راز و نیاز داشت

نه ، او نمرده است.

نه او نمرده است که من زنده ام هنوز

او زنده است در غم و شعر و خیال من

میراث شاعرانه ی من هرچه هست از اوست

کانون مهر و ماه مگر می شود خموش

آن شیرزن بمیرد ؟ او شهریار زاد

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

او با ترانه های محلّی که می سرود

با قصه های دلکش و زیبا که یاد داشت

از عهد گاهواره که بندش کشید و بست

اعصاب من بساز و نَوا کوک کرده بود

او شعر و نغمه در دل و جانم به خنده کاشت

وانگه به اشک های خود آن کشته آب داد

لرزید و برق زد به من آن اهتزاز روح

وز اهتزاز روح گرفتم هوای ناز

تا ساختم برای خود از عشق عالمی

او پنج سال کرد پرستاری مریض

در اشک و خون نشست و پسر را نجات داد

امّا پسر چه کرد برای تو ؟ هیچ ، هیچ

تنها مریضخانه ، به امید دیگران

یکروز هم خبر : که بیا او تمام کرد.

در راه قم به هرچه گذشتم عبوس بود

پیچید کوه و فحش به من داد و دور شد

صحرا همه خطوط کج و کوله و سیاه

طومار سرنوشت و خبرهای سهمگین

دریاچه هم به حال من از دور میگریست

تنها طواف دور ضریح و یکی نماز

یک اشک هم به سوره ی یاسین چکید

مادر بخاک رفت.

آن شب پدر بخواب من آمد ، صداش کرد

او هم جواب داد

یک دود هم گرفت به دور چراغ ماه

معلوم شد که مادره از دست رفتنی است

اما پدر به غرفه ی باغی نشسته بود

شاید که جان او به جهان بلند برد

آنجا که زندگی ،‌ستم و درد و رنج نیست

این هم پسر ، که بدرقه اش میکند به گور

یک قطره اشک ، مُزد همه زجرهای او

اما خلاص می شود از سرنوشت من

مادر بخواب ، خوش

منزل مبارکت.

آینده بود و قصه بی مادری من

ناگاه ضجه ای که به هم زد سکوت مرگ

من می دویدم از وسط قبرها برون

او بود و سر بناله برآورده از مغاک

خود را به ضعف از پی من باز می کشید

دیوانه و رمیده ، دویدم به ایستگاه

خود را به هم فشرده خزیدم میان جمع

ترسان ز پشت شیشه ی در آخرین نگاه

باز آن سفیدپوش و همان کوشش و تلاش

چشمان نیمه باز:

از من جدا مشو

می آمدیم و کله من گیج و مَنگ بود

انگار جیوه در دل من آب می کنند

پیچیده صحنه های زمین و زمان به هم

خاموش و خوفناک همه می گریختند

می گشت آسمان که بکوبد به مغز من

دنیا به پیش چشم گنهکار من سیاه

وز هر شکاف و رخنه ی ماشین غریو باد

یک ناله ی ضعیف هم از پی دوان دوان

می آمد و به مغز من آهسته می خلید:

تنها شدی پسر.

باز آمدم بخانه چه حالی ! نگفتنی

دیدم نشسته مثل همیشه کنار حوض

پیراهن پلید مرا باز شسته بود

انگار خنده کرد ولی دلشکسته بود:

بردی مرا بخاک سپردی و آمدی ؟

تنها نمی گذارمت ای بینوا پسر

می خواستم بخنده درآیم ز اشتباه

امّا خیال بود

ای وای مادرم

 

 

محمد حسین شهریار

[قاصدک]

آخر ای مه هلاک شد دل من

در غمت چاک – چاک شد دل من .

بی تو ای نو شکفته غنچۀ گل ،

خسته و دردناک شد دل من .

 

گربه حالم نظر کنی ، چه شود ،

بر سرم یک گذر کنی ، چه شود ؟

رحمی ، ای نونهال گلشن جان،

گر به این چشم تر کنی ، چه شود ؟

 

به من خسته یک نظاره بکن،

دردم از یک نظاره چاره بکن .

تو زمن جان بخواه تا بدهم ،

ورنگوئی سخن ، اشاره بکن .

 

شعله بر خانمان من زده ئی ،

دشنه بر استخوان من زده ئی .

از چه منعم کنی زسوز و گداز ؟

تو خود آتش به جان من زده ئی .

 

اینکه زلفت کمند راه منست ،

شرحی از طالع سیاه منست .

چه گنه کرده ام که میکشییم ،

مگر عاشق شدن گناه منست ؟

 

آه از آن چشم مست پر فن تو

و آن نهفته نگاه کردن تو !

دست من گر به دامنت نرسد ،

ای صنم ، خون من به گردن تو !

 

 ابوالقاسم لاهوتی

[منشور]

غم زمانه که هيچش کران نمي بينم
دواش جز مي چون ارغوان نمي بينم
به ترک خدمت پير مغان نخواهم گفت
چرا که مصلحت خود در آن نمي بينم
ز آفتاب قدح ارتفاع عيش بگير
چرا که طالع وقت آن چنان نمي بينم
نشان اهل خدا عاشقيست با خود دار
که در مشايخ شهر اين نشان نمي بينم
بدين دو ديده حيران من هزار افسوس
که با دو آينه رويش عيان نمي بينم
قد تو تا بشد از جويبار ديده من
به جاي سرو جز آب روان نمي بينم
در اين خمار کسم جرعه اي نمي بخشد
ببين که اهل دلي در ميان نمي بينم
نشان موي ميانش که دل در او بستم
ز من مپرس که خود در ميان نمي بينم
من و سفينه حافظ که جز در اين دريا
بضاعت سخن درفشان نمي بينم

[Mehdi.R]

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
                                                     تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم
دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
                                                     مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم
آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات
                                                     در یکی نامه محال است که تحریر کنم
با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
                                                     کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم
آن زمان کآرزوی دیدن جانم باشد
                                                      در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم
گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد
                                                      دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم
دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
                                                     من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم
نیست امید صلاحی ز فساد حافظ
                                                    چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم

[آسمان 18]

تا توبودی در شبم من ماه تابان داشتم

روبروی چشم خود چشم غزلخوان داشتم

حال اگر چه هیچ نذری عهده داروصل نیست

یک زمان پیشآمدی بودم که امکان داشتم

ماجراهایی که با من زیر باران داشتی

شعراگر میشد قریب پنج دیوان داشتم

بعد تو بیش از همه فکرم به این مشغول بود

من چه چیزی کمتر از آن نارفیقان داشتم

ساده از من بی تو میمیرم گذشتی خوب من

من به این یک جمله ی خود سخت ایمان داشتم

لحظه ی تشییع من از دور بویت می رسید

تا دو ساعت بعد مرگم همچنان جان داشتم

کاظم بهمنی