سلام به همه دوستان
گاهی اگه بخوایم از محبت کسی تشکر کنیم احساس میکنیم لطف اون اونقدر بزرگه که تشکر ما
نمیتونه جبرانش کنه،بعد زبونمون بسته میشه و نمیدونیم چی بگیم و چطور احساسمون رو بیان کنیم.
الان من همین احساس رو دارم
میدونید،به نظرم توی دنیایی که اینقدر بد شده و آدمها همه از هم طلبکار هستن،
پیدا کردن جایی مثل کانون ، با آدمهایی مثل شماها مثل خواب یا معجزه است.
اینجا یه جورایی مثل "آرمانشهر" انسانهاست.
هم سرپرست ها، هم بچه ها ی خوب کانون ،همتون بی نظیرید.
لطفا تشکر قلبی منو،نه فقط به خاطر تبریک هاتون(که البته اونم برام خیللی با ارزشه)
بلکه به خاطر اینکه هنوز "انسان " موندید بپذیرید.
با تمام وجودم به تک تک شما افتخار میکنم.دوستتون دارم و براتون دعا میکنم.
ببخشید اگه من درسهام زیاده و یه مدتی دیر دیر میام و
تبریک گفتن و همراهی شما رو از دست میدم.
فقط خدا آگاهه که چقدر به یاد کانونم.
و ببخشید که بلد نیستم عکس بذارم
وگرنه حسابی از خجالتتون در میومدم.
و به همه قهرمانهای خوبمون که تک تکشون از دوستان خوبم هستن تبریک میگم.
و از همه دوستان که تبریک گفتن ممنونم.
برای پاکی و آرامش همتون و سلامتی عزیزانتون 100 تا صلوات (همین الان )میفرستم به جای کیک "ماییم و نوای بی نوایی
بسم الله اگر حریف مایی"