فرازهایی از نهج البلاغه

[K_1]

در پند و اندرز به مردم، قسمت هشتم و نهایی

پس به سوى عمل بشتابيد، و از مرگ ناگهانى بترسيد، 

زيرا اميدى به بازگشت عمر نيست به نحوى كه به بازگشت روزى هست. 

آنچه از رزقِ امروز شما از دست رفته اميد افزون شدن آن در فردا هست، 

و آنچه از عمر شما در ديروز گذشته امروز اميد به بازگشت آن نيست.

به آينده روزى اميد هست، و به گذشته عمر غير از نوميدى نيست. 

«پس خدا را آنچنان كه سزاوار پروای اوست پروا کنید، و نميريد مگر آنكه مسلمان باشيد».

(نهج البلاغه انصاریان، در پند و اندرز به مردم، خطبه ی 113)

[K_1]

و آن حضرت فرمود:

 آن كه طمع را شعار خود نمود نفسش را خوار ساخت،

و كسى كه سختى خود را فاش كرد راضى به پستى شد، 

و آدمى كه زبانش را بر خود امارت داد بى مقدار گشت.

حکمت 2

[K_1]

حمد خدايى را كه فضلش را در ميان خلق منتشر نمود، و دست جودش را در ميان ايشان گشود،

در همه امورش او را سپاس مى گوييم، و براى اداى حقوقش از او يارى مى طلبيم. 

و گواهى مى دهيم كه جز او معبودى نيست، و محمّد صلّى اللّه عليه وآله بنده و فرستاده اوست، 

اورا براى اظهار امر و فرمان، و متذكر شدن وجود مقدسش بين مردم فرستاد، 

او هم رسالت را به امانت ادا كرد، و بر اساس رشد از دنيا گذشت و بيرق حق را در ميان ما گذاشت،

كسى كه از اين بيرق پيشى گرفت از دين خارج شد، و هر كه از آن عقب ماند هلاك گشت،

وهركه ملتزم آن شد به حق پيوست. 

راهنماى اين پرچم(كه وصى رسول است) بادرنگ سخن مى گويد

و با بردبارى قيام مى نمايد، ولى به وقت قيام شتاب مى ورزد.

(قسمتی از خطبه ی 99، نهج البلاغه ی انصاریان)

[K_1]

پس از او (یعنی وصی پیامبر)، تا وقتى كه خدا بخواهد در دنيا درنگ مى كنيد،

 سپس خداوند كسى را ظاهر مى كند كه شما را جمع كرده و پراكندگى شما را به هم پيوند دهد.

پس اكنون به آن نيامده طمع نورزيد، و نسبت به آن كه از آن كناره گرفته نااميد مباشيد.

زيرا ممكن است يك پايش بلغزد و پاى ديگرش استوار بماند ولى بالاخره روزى هر دو قدمش استوار مى گردد. 

آگاه باشيد كه آل محمّد صلّى اللّه عليه وآله همانند ستارگان آسمانند كه هرگاه ستاره اى از آنان غروب كند ستاره ديگرى آشكار شود.

گويى مشاهده مى كنم نعمت هاى خدا (در زمان ظهور قائم) نسبت به شما كامل شده، و شما را به آنچه آرزو مى كرديد رسانده است.

(قسمتی از خطبه ی 99، نهج البلاغه ی انصاریان)

[خانوم لبخند]

قال امیرالمومنین (ع):

چون سختی ها به نهایت رسد،گشایش پدید آید،
و آن هنگام که حلقه ای بلا تنگ گردد آسایش فرا خواهد رسید.



نهج البلاغه...حکمت 351

[K_1]

آگاهى امام براى مقابله با اصحاب جمل

آگاه باشيد كه شيطان حزب خود را جمع كرده، و سواره و پياده هاى لشگر خود را فرا خوانده است،

اما من آگاهى لازم به امور دارم، نه حق را پوشيده داشتم و نه حق بر من پوشيده ماند.

سوگند به خدا، گردابى براى آنان بوجود آورم كه جز من كسى نتواند آن را چاره سازد،

آنها كه در آن غرق شوند، هرگز نتوانند بيرون آيند، و آنها كه گريختند، خيال بازگشتن نكنند.

(خطبه ی 10، نهج البلاغه دشتی)

[خانوم لبخند]

قال امیرالمومنین (ع):

ترک گناه آسان تر از درخواست توبه است.

نهج البلاغه..حکمت 170

[K_1]

به وقتى كه در نبرد جمل پيروز شد،

 يكى از يارانش گفت: «دوست داشتم برادرم در اين صحنه بود

 و مى ديد چگونه خداوند تو را بر دشمنانت يارى داد».

امام به او فرمود: آيا ميل برادرت با ماست؟

گفت: آرى،

فرمود: بى شك با ما حضور داشته،

بلكه اقوامى با ما در اين لشكر حضور داشتند كه هم اكنون در صلب پدران و رَحِم زنها هستند،

 آنان كه زمانهاى آينده ظهورشان مى دهد، و ايمان به وسيله آنان تقويت مى شود.

(خطبه ی 12، نهج البلاغه انصاریان)

[K_1]

این خطبه بعد از كشته شدن طلحه و زبير فرموده شده است؛ قسمت اول 

در عرصه تاريكى ها به كمك ما هدايت يافتيد، و به اوج برترى رسيديد، و از شب تاريك درآمديد.

گران باد گوشى كه نداى نصيحت را نشنود، و آن كه آواى بلند گوشش را كر نموده چگونه صداى ملايم مرا بشنود؟!

 آرام باد قلبى كه از خوف خدا از ضربان بازنمى ايستد. 

پيوسته در انتظار عواقب عهدشكنى شما بودم، و علامت فريب خوردگان را در چهره شما مى ديديم.

چشم پوشيم از شما به خاطر پنهان بودنتان زير لباس دين بود، 

در حالى كه نور قلبم مرا از پنهان شما خبر مى داد.

كنار مسير گمراه كننده ايستادم تا شما را به راه حق آرم،

آن زمان كه جمع مى شديد و راهنما نداشتيد، و براى آب هدايت چاه مى كنديد و به آب نمى رسيديد.

(خطبه ی 4، نهج البلاغه انصاریان)

[K_1]

این خطبه بعد از كشته شدن طلحه و زبير فرموده شده است؛ قسمت دوم و پایانی

امروز (اسرار و رموز) زبان بسته را برايتان به سخن مى آورم. آن كه از پيروى من بازماند عقل از سرش پريده است.

 از زمانى كه حق را به من نماياندند در آن ترديد ننمودم. (پس وحشتم از خودم نيست، چنانكه) 

موسى بر خودش نترسيد، وحشتش از پيروزى جهّال و حكومتهاى گمراه بود. 

امروز ما و شما بر سر دوراهى حق وباطليم (ما حقّيم وشما باطل).

 كسى كه اطمينان به وجود آب دارد تشنه نمى ماند.

(خطبه ی 4، نهج البلاغه انصاریان)

[K_1]

در وصف خود و دشمنانش در جمل

وَ قَدْ اَرْعَدُوا وَ اَبْرَقُوا، وَ مَعَ هذَيْنِ الاَْمْرَيْنِ الْفَشَلُ. وَ لَسْنا نُرْعِدُ حَتّى نُوقِعَ، وَلانُسيلُ حَتّى نُمْطِرَ. 

اصحاب جمل جوشيدند و خروشيدند، ولى كارشان قرين سستى و شكست شد. 

ما تا حمله نبريم نمى خروشيم، و تا باران نباريم سيل جـارى نمى كنيم.

(خطبه ی 9، نهج البلاغه انصاریان)

[K_1]

هنگامى كه از حضرت خواستند طلحه و زبير را دنبال نكند و آماده جنگ با آنان نگردد.

به خدا قسم به مانند كفتار نيستم كه با آهنگ ملايم مى خوابد تا شكارچى در رسد و غافلگيرش نموده شكارش كند. بلكه هميشه با يارى حق جوى، رويگردان از حق را مى زنم، و با كمك شنونده فرمانبر، عاصى بد دل را مى كوبم، تا مرگم فرا رسد. واللّه از زمان وفات پيامبر صلّى اللّه عليه وآله تا كنون مرا از حقّم كنار زده اند و آن كه همسانم نبوده بر من مقدم كرده اند.

(خطبه ی 6، نهج البلاغه انصاریان)

[K_1]

از خطبه های آن حضرت است كه در آن مريدان شيطان را مذمت مى نمايد.

منحرفان، شيطان را معيار كار خود گرفتند، و شيطان نيز آنها را دام خود قرار داد

 و در دل هاى آنان تخم گذارد، و جوجه هاى خود را در دامانشان پرورش داد.

با چشم هاى آنان مى نگريست و با زبان هاى آنان سخن مى گفت.

پس با يارى آنها بر مركب گمراهى سوار شد و كردارهاى زشت را در نظرشان زيبا جلوه داد،

 مانند رفتار كسى كه نشان مى داد در حكومت شيطان شريك است و با زبان شيطان، سخن باطل مى گويد.

(خطبه ی 7؛ نهج البلاغه انصاریان)

[K_1]

درباره ی زیبر و بیعت 

زبير، مي پندارد با دست بيعت كرده نه با دل،

 پس به بيعت با من اقرار كرده ولي مدعي انكار بيعت با قلب است.

 بر او لازم است بر اين ادعا دليل روشني بياورد، يا به بيعت گذشته باز گردد.

(خطبه ی 7؛ نهج البلاغه دشتی)

[K_1]

از خطبه هاى آن حضرت است، پس از بازگشت از صفّين

قسمت اول؛ ستایش پروردگار

ستايش مى كنم او را، براى تكميل نعمت هاىش و تسليم بودن برابر بزرگیش و ايمن ماندن از نافرمانىش.

 و در رفع نيازها از او يارى مى طلبم زيرا آن كس را كه خدا هدايت كند، هرگز گمراه نگردد،

و آن را كه خدا دشمن دارد، هرگز نجات نيابد و هر آن كس را كه خداوند بى نياز گرداند، نيازمند نخواهد شد.

پس ستايش خداوند گران سنگ ترين چيز است، و برترين گنجى است كه ارزش ذخيره شدن دارد.

و گواهى مى دهم كه جز خداى يكتاى بى شريك، معبودى نيست،

شهادتى كه اخلاص آن آزموده و پاكى و خلوص آن را باور داريم و تا زنده ايم بر اين باور استواريم،

 و آن را براى صحنه هاى هولناك روز قيامت ذخيره مى كنيم،

زيرا شهادت به يگانگى خدا، نشانه استوارى ايمان، باز كننده درهاى احسان، 

مايه خشنودى خداى رحمان، و دور كننده شيطان است.

(خطبه ی 2؛ نهج البلاغه ی دشتی)