1396 بهمن 5، 21:24
بس که دِسپاچِّه مُرُم، مو نِمدِنُم کجا مُرُم!
تو فِقَط نیش مِزِنی، بِرِی که لایِقِت بُرُم
وُلّا زِنبورم بِری، مو مثِّ غنچه وا مُرُم
به مو یَک ماچ که بدی، قند لبات کم نِمِرِه!
مِگی «وَرخِز»، اَبِدا، مَگِر که بی شِما مُرُم!
وَختِه لبخند مِزِنی، شیرینه قندِ دِندونات
عاقبت به مِرَضِ قند تو مبتِلا مُرُم
گِمونُم مصنوعیه، هی مدرخشِه دِندونات
مو خَطِر خواه شِما بِرِی رِضای خدا مُرُم!
مو خَطِر خواه شِما بِرِی رِضای خدا مُرُم!
مو مِنار جُنبونِتُم، نِجُنبی کِلِّه پا مُرُم!
شاعرش گمنامه (میشناسید بهم بگید)