إِلَهِي أَعُوذُ بِكَ مِنْ غَضَبِكَ وَ حُلُولِ سَخَطِكَ
إِلَهِي إِنْ كُنْتُ غَيْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِكَ فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيَّ بِفَضْلِ سَعَتِكَ
إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَةٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ فَقُلْتَ [فَفَعَلْتَ] مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِي بِعَفْوِكَ
إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَى مِنْكَ بِذَلِكَ وَ إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُدْنِنِي [يَدْنُ] مِنْكَ عَمَلِي فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسِيلَتِي
إِلَهِي قَدْ جُرْتُ عَلَى نَفْسِي فِي النَّظَرِ لَهَا فَلَهَا الْوَيْلُ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَهَا إِلَهِي لَمْ يَزَلْ بِرُّكَ عَلَيَّ أَيَّامَ حَيَاتِي فَلا تَقْطَعْ بِرَّكَ عَنِّي فِي مَمَاتِي
إِلَهِي كَيْفَ آيَسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِكَ لِي بَعْدَ مَمَاتِي وَ أَنْتَ لَمْ تُوَلِّنِي [تُولِنِي] إِلا الْجَمِيلَ فِي حَيَاتِي.
خدايا!به تو پناه مىآورم از خشمت و از فرود آمدن غضبت.
خدايا!اگر شايستهرحمت نيستم،تو سزاوارى كه بر من با فراوانى فضلت بخشش نمايى،
خدايا!گويى من با همه هستى ام در برابرت ايستاده ام،درحالىكه حسن اعتمادم بر تو،بر وجودم سايه افكنده است،
و آنچه را تو شايسته آنى بر من جارى كرده اىو مرا با عفوت پوشانده اى،
خدايا!اگر گذشت كنى،چه كسى از تو سزاوارتر به آن است؟
و اگر مرگم نزديك شدهباشد و عملم مرا به تو نزديك نكرده،اعترافم را به گناه وسيله خويش به بارگاهت قرار دادم.
خدايا بر نفسم در فرمانبرى از آن گناه بار كردم،پس واى بر او اگر او را نيامرزى،
خدايا نيكى ات بر من درروزهاى زندگى ام پيوسته بود،پس نيكى خويش را در هنگام مرگم از من قطع مكن
.خدايا چگونه از حسن توجهت پس از مرگمنااميد شوم؟،درحالىكه در طول زندگىام مرا جز به نيكى سرپرستى نكردى.