۩ مشاعره ۩

[Amirali.d]

همی برشد آتش فرود آمد آب

همی گشت گرد زمین آفتاب

گیارست با چند گونه درخت

به زیر اندر آمد سرانشان ز بخت

# حکیم ابوالقاسم فردوسی بزرگ 

[silent scream]

تو مو می بینی و مجنون پیچش مو        
تو ابرو و او اشارت های ابرو

[karma]

و من آرام و غمگینم 
تو را از دور می بینم 
که می آیی
بگو با من که می مانی 
و آواز محبت را 
برای قلب من هر لحظه میخوانی 

پ. ن :  من همین الآن به صورت زیر پوستی با این قانون مخالفت کردم   البته نمیدونم قالب شعرش چیه.. مامانم گفت بحر طویل.. که اونم نمیدونم کلاسیک محسوب میشه یا نه 

2- مجاز به ارسال شعر هاي غير کلاسيک نيستيد

پ. ن : 

خودتون شاعرش رو سرچ کنین (:♡

این شعر منسوب به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هستش 
چند سال پیش توی یه کتاب دیدم و حفظش کردم.. 
البته کتابش تو زرد از آب دراومد  ولی شعره خوب ود
پ. ن : تا حالا کسی تو این تاپیک انقدر حرف نزده بود 

[Amirali.d]

یکی آتشی بر شده تابناک

میان آب و باد از بر تیره خاک

نخستین که آتش به جنبش دمید

زگر میش پس خشکی آمد پدید

# حکیم ابوالقاسم فردوسی بزرگ 

پ.ن: پیشنهاد میکنم که شاعران ایرانی را بزرگ بشماریم و آنها را با کلمه هایی مانند بزرگ ، عارف، اگر دانشمند بود حکیم و... بنویسیم

[محسنین]

در عهد تو هرچه من وفا کردم / پاداش وفای من جفا کردی  

---

فروغی بسطامی .

[فرید]

یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب
کز هر زبان که میشنوم نامکرر است

[العبد المرحوم]

تا نسیم آه من از شیشه ها گذشت
     بی‌تابی مزارع گندم شروع شد

---

 استاد فاضل نظری
پ‌ن : اوصیکم به خوندن این غزل محبوب و عمیق

[ناحلهـ]

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند 
گر تو نمیپسندی تغییر کن قضا را 
حافظ

[فرید]

آن کس که اسب داشت غبارش فرو نشست
گَرد سُم خران شما نیز بگذرد

[Silent Voice]

دوش در خوابم در آغوش آمدی

وین نپندارم که بینم جز به خواب 

سعدی

[العبد المرحوم]

بی‌همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
           داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود
      
مولانا

[ناحلهـ]

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد ؟
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد ؟ 

[العبد المرحوم]

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند 
و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

حضرت حافظ

[Roza_r]

دیدار یار غائب دانی چه ذوق دارد/ ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

سعدی

[ایرانا]

در دلم بود که جان بر تو فشانم روزي

باز در خاطرم آمد که متاعيست حقير

اين حديث از سر درديست که من مي گويم

تا بر آتش ننهي بوي نيايد ز عبير (:


#سعدی☘