کانون

بمونه یادگار از این روزها...
روزهایی که سراسر رنج بود... 

ناامیدی ممنوع! 

این هم دست خط های اولیه اینجانب:

اولی مربوط میشه به کلاس اول دبستان:


خطی پر از زاویه های 45 درجه و 60 درجه و 90 درجه...
آقا غلط املایی نگیرید... کلاس اول بودم نمی فهمیدم...   

دومی مربوط میشه به سال اول دانشگاه... مبحث شیرین یونیون ها:


خطی که اون زوایای قبلی رو نداره... اما چیز قابل تعریفی هم نداره...
بیچاره اون دانشجویانی که از جزوات من استفاده می کردن... کسی که سر کلاس می خوابه حقشه...  

 سومی مربوط میشه به روز شروع یادگیری خوشنویسی:


5 سال با خط قبلی فاصله داره...
تو این 5 سال سعی می کردم خوش خط ها رو نگاه کنم و ایده بگیرم... بلکه بتونم مثل شون بنویسم...
خطم قدری رشد کرده بود... اما نه زیاد... کاری که بدون استاد پیش بره، نتیجه قابل توجهی نداره... 
نیازمند یک راهنما بودم...   

این چهارمی مربوط میشه به دو هفته بعد از شروع آموزش خوشنویسی:


یه مدلی شده بود خطم... بهتر که نشد بدتر هم شد!   
مثل هر چیز نیازمند زمان بود تا روش کار بشه و پیشرفت کنه...
(املای خودتون ضعیفه آقا... برخاستن رو تو دهات ما برخواستن می نویسن... )

این پنجمی مربوط میشه به پایان ترم اول... دوره ی 10 جلسه و سه ماهه ی خط نستعلیق:

سلام
اینم دست خط + نقاشی
به توصیه داداش مهدیار ، همون مرد مجاهد که شعبه دیگری ندارد

فکر می کردم این شعر از سعدی هست،
بعد شک کردم،
گشتی زدم،
از معاصران است: علیرضا جعفری

سلام نوشتمش با ذهنی آشفته


هیچ وقت اجازه ندید کسی شمارو مسخره کنه و دست کم بگیره شمارو 

سلام
آقای ضربتی به سفر راهیان نور و مناطق عملیاتی جنوب رفته.
یک دست نوشته ای رو از طرف بچه های کانون برای شهدا نوشته.
از من خواست که اون رو در کانون بگذارم.
اینجا کلیک کنید

نامه ای از سهراب سپهری به یک دوست.
این تکه بهانه بود:
چون به درخت رسیدی به تماشا بمان ...