بسم الله الرحمن الرحیم
يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَي اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ».
اي مردم شما ذاتاً فقيريد و هيچ چيزي از خود نداريد و تنها خدا غني و ستوده است.
پس اگر انسان به «خود»ش نظر كند ميبيند از «خود» هيچ چيز ندارد، حال اگر در همين هيچبودن خود متوقف شود به پوچي ميرسد، و پوچي هم در نهايت موجب اضطراب است. اما اگر در عين توجه به هيچبودنِ خود، به حق نظر كند و از پرتو نور او بهره بگيرد، مييابد همه چيز از خداي «غنيِِ حميد» است و ميتواند به نور غنيِ حميد متصل شود و در نتيجه به غنا و كمال برسد؛ يعني به آرامش و اعتماد دست يابد و از پوچي و اضطراب رهايي يابد.
خويشتن نشناخت مسكين آدمي از فـزونـي آمـد و شـد در كمي
خويشتن را آدمي ارزان فروخت بود اطلس، خويشرابردلقدوخت
حواسمان باشد...
از خود خواهی های خودمان،تا ندانم کاری ها،
تا نفوذی ها،تا دشمنان قسم خورده،
امکان دارد همه با هم کاری را انجام دهیم!
خواسته یا ناخواسته!!