به نام خدا
پیام بهبودی
اکثر ما قبل از اینکه شروع به شهوترانی کنیم، پندار قالبی در این مورد نداشتیم، تصویری ذهنی از اینکه معتادان به شهوترانی (خود ارضایی) باید چگونه باشند. برخی از ما تصویری از یک اسیر شهوت تجسم میکردیم که برای شهوترانی به منازل مردم حمله میکند و نهایتا توسط پلیس دستگیر میشود. برخی دیگر از ما تصویری از یک فرد منزوی بدگمان مجسم میکردیم که از پشت پردههای همیشه کشیده و درهای همیشه قفل به زندگی خیره شده است. تصور میکردیم تا وقتی مانند هیچ یک از این پندارهای قالب نباشیم، نمیتوانیم یک شهوتران (معتاد به مسائل جنسی) باشیم.
همان طور که وابستگی ما به مسائل جنسی بیشتر میشد، این پیش پنداشتها را درباره شهوت کنار گذاشتیم و پیش پنداشت دیگری را مجسم کردیم: این عقیده که اعتیاد درباره مسائل جنسی است. شاید تصور کرده باشیم اعتیاد به معنای عادتی جسمانی است و معتقد بودیم که هر نوع از شهوترانی که عادت جسمانی ایجاد نکند، "اعتیادآور" نیست. یا تصور میکردیم تمام مشکلات ما از مواردی( عکس،فیلم، زنان و مردان تحریک کننده و ...)که مصرف میکردیم، نشأت میگرفت. تصور میکردیم صرفاً اگر از شر چیزهایی که نزد خود نگاه داشته ایم خلاص شویم، سلامت عقل به زندگی ما باز میگردد.
یکی از مهمترین درسهایی که در مسیر بهبودی آموختیم این است که اعتیاد به خودارضایی و شهوترانی فراتر از استفاده از گزینه های وسوسه کننده است. عادت به خودارضایی ( اعتیاد) بخشی از وجود ماست؛ یک بیماری است که همه زمینه های زندگی ما را با یا بدون موارد وسوسه کننده در بر میگیرد. میتوانیم حتی پس از قطع شهوترانی نیز اثرات آن را در افکار، احساسات و رفتار خود مشاهده کنیم. بدین دلیل، به راه حلی نیاز داریم که در اصلاح همه زمینه های زندگی ما مؤثر باشد: مسیر بهبودی.