معرفي حيوانات

[[علی]]

پروانه بال شیشه ای (Glasswinged butterfly)
این پروانه به دلیل داشتن بال های زیبا و نیمه شفاف به این نام نامگذاری شده است. نام اسپانیایی آن espejitos است که به آینه های کوچک ترجمه می شود. قسمت مرکز بال های این پروانه نامرئی و لبه ها ی بال آن قهوه ای است. شیشه ای بودن بال های این پروانه موجب می شود که آن ها در هر محیطی طرح و رنگ محیط را به خود بگیرند، تقریباً با محیط اطراف خود همرنگ شوند و استتار کنند. همین مسئله باعث می شود که آن ها از شکارچیان در امان بمانند.

[[علی]]

گربه شنی (Sand cat)
این شکارچی کوچک تنها گربه سانی در جهان است که در بیابان های واقعی زندگی می کند. گربه های شنی دربیابان های شمال آفریقا و جنوب غربی آسیا زندگی می کند و آب و رطوبت بدن خود را از طریق طعمه و نه از طریق نوشیدن آب دریافت میکنند.





گربهٔ شنی کمی از گربه‌های خانگی بزرگ‌تر است، سری پهن، گوش بزرگ و دست و پای کوتاه دارد و در کف پنجه‌ها موهای بلند قهوه‌ای یا سیاه دارد که آن‌ها را از گرمای شدید کویر حفظ می‌کند و با پراکندن وزن بدن موجب می‌شود تا به‌خوبی بر روی شن‌های روان حرکت کنند. رنگ موهای پشت بدن زرد، و با نوارها و خال‌های نسبتاً تیره، ولی زیر بدن سفید می‌باشد. این جانور شنوایی فوق‌العاده قوی دارد و می‌تواند صدای حرکت جانوران در زیر زمین را هم دریافت کند.

طول بدن این حیوان ۳۹ تا ۵۲ سانتی‌متر و طول دم ۲۳ تا ۳۱ سانتی‌متر است. ارتفاع بدن در ناحیهٔ شانه ۲۴ تا ۳۰ سانتی‌متر و میانگین وزنش ۲٫۷ کیلوگرم است.
دربارهٔ رفتار این گربه اطلاعات ناچیزی در دست است. عمدتاً شبگرد است و روزها در لانهٔ خود که به‌طور عمودی بر زمین حفر کرده یا زیر بوته‌ها و شکاف سنگ‌ها استراحت می‌کند، با آنکه روی زمین فعالیت می‌کند اما به خوبی می‌تواند از درخت بالا رود. پس از غروب به شکار جوندگان، مارمولک‌ها، پرنده‌ها و حشرات می‌رود. البته خوراک اصلی وی جوندگان کوچک همچون جربیل، پامسواکی و همستر است. گربهٔ شنی در میان کوچ‌نشینان صحرای آفریقا به‌دلیل مهارتش در شکار مار معروف است. هرچند فوق‌العاده درنده‌خو است اما در اسارت بسیار رام و سربه‌راه است.

[یاقوت]

حالا متنش ب کنار این حیوون چرا انقدر ماهه ؟؟؟؟

[پشتکار]

[karma]

این شما و این اختاپوس دامبو  

[سپهرر]

کاراکال یا سیاه‌گوش:
از زیباترین گربه‌های وحشی شناخته شده در جهان به شمار می‌آید که زیستگاه اصلی آن را حاشیه کویر مرکزی ایران می‌دانند. قدمت تاریخی این جانور در ایران تا جایی است که کویری نیز به نام کاراکال در یزد وجود دارد. در زبان‌های اروپایی، از این‌گونه با عناوینی چون لینکس ایرانی، صحرایی یا آفریقایی یاد می‌کنند؛ چراکه در مناطقی از خاورمیانه و آفریقا نیز زیست می‌کند.

در نواحی مختلف ایران، این حیوان را با نام‌های محلی سیاه گوش، منگوله گوش، یوزخفو، گرکاسک، قاراگولاک و یوزو می‌‌شناسند. عنوان مرسوم سیاه گوش نیز به گوش‌های بزرگ و مثلثی و سیاه‌رنگ این گربه بر‌می‌گردد که بزرگ‌ترین گوش در خانواده گربه‌سانان است و شنوایی بسیار بالایی دارد. این امتیاز (حساسیت شنوایی بالا) در یافتن شکار، به حیوان کمک شایانی می‌کند.