1398 خرداد 24، 20:00
ویرایش شده
انجام کارهای درست و پرفایده، حال آدم رو خوب میکنه؛
و در طرف مقابل، انجام کارهای اشتباه و بیفایده، حال آدم رو بد میکنه.
تعارف چرا؛
خودارضایی از اون چیزهایی هست که نمیذاره حال آدم هیچ جوره خوب بمونه.
اینکه آدم ببینه درگیر کار نادرستی شده که نمیتونه ترکش کنه، حس خیلی بدی داره.
اینکه آدم ببینه از اصل خودش دور شده، با خودش انواع حسهای بد رو میاره.
حس ناتوانی، پوچی، سردرگمی و ناامیدی.
این حسها، روزبهروز ما رو از درون میخوره و ما رو رنجور و خستهتر میکنه.
و کار به جایی میرسه که به خودمون میایم و میبینیم سالها از عمرمون گذشت و هنوز همونیم که بودیم.
شاید تا الان خیلی تلاش کردیم و نتیجهای نگرفتیم.
شاید سالها از عمرمون گذشته و نتونستیم این عادت بد رو ترک کنیم.
طبیعیه که این نتیجه نگرفتن و نتونستن، ما رو برای یه شروع جدید دیگه سست کنه.
اما سؤال اینجاست:
تا کی قراره این وضع ادامه داشته باشه؟
ما تا کی قراره حالمون بد باشه؟
اگه کانون هستیم، احتمالاً کورسو امیدی تو وجودمون بوده و اینجا رو پیدا کردیم.
اگه کانون هستیم، واسه اینه که تغییر دلخواهمون رو تجربه کنیم.
پس چرا شک و تردید؟
این شروع جدید رو جشن بگیر.
دل رو به دریا بزن و با توکل به خدا همراه ما شو.
اینجا شاید همون نقطهی عطف زندگیت باشه.
پس باانرژیتر و باانگیزهتر از هر زمان دیگهای همسفر ما شو تا اتفاق خوب زندگی برات بیافته.
اینکه چی بودیم و چی کار کردیم و چی بهمون گذشته، همه واسه قبله.
امروز و این لحظه، یه شروع جدیده.
اینجا میتونه نقطهی عطف زندگیت باشه. همون چیزی که مدتها دنبالش بودی.
اما بذار رک و راست این رو هم بگم: اینجا خبری از معجزه نیست.
همهی ما میدونیم برای به دست آوردن یه نتیجهی متفاوت، باید کار متفاوتی انجام بدیم.
براش زحمت بکشیم و تلاش کنیم؛
و تا به دست آوردن نتیجه، استقامت به خرج بدیم.
انتظار نداشته باشیم یه شبه زندگی به هم ریخته و گرفتاریهای چندین و چند سالهمون حل بشه.
به خودمون زمان بدیم تا اتفاقات خوب، یکی پس از دیگری وارد مدار زندگیمون بشن.
اینجا خبری از معجزه نیست.
اما:
این جوری هم فکر نکنیم که حالا باید سالیان سال تلاش کنیم تا لحظهای شادی و آرامش به سراغمون بیاد.
گاهی در یک فاصلهی زمانی نه چندان زیاد، به نقطهای تو زندگی میرسیم که حتی تو خیالمون هم فکرش رو نمیکردیم.
چرا؟
چون یکی هست که خیلی دلش میخواد ما تغییر کنیم.
یکی هست که خیلی هوامون رو داره.
و کافیه ما راهی بشیم و باقیش رو به اون بسپریم.
از تو حرکت؛ از خدا برکت.
آمادهای همسفر؟
اینجا جاییه که قراره قدم به قدم همراه هم شیم.
مرحله به مرحله چیزهایی رو یاد بگیریم و تو زندگی پیاده کنیم.
از قدیم گفتن:
پس عجله نداشته باش.
زود تموم کردن اینجا بهره ای به تو نمی رسونه.
این درست استفاده کردن و به اندازه وقت گذاشتن و خوب تموم کردنه که وضعیت تو رو تغییر میده.
فرق هست بین ساختمونی که زود بالا میره اما بیاساس؛
با ساختمونی که آروم بالا میره اما با نظم و دقت.
نتیجهی اولی ویرانگی خواهد بود و دیگری ماندگاری.
ساختمونی که آجرآجر و به شکل اصولی بالا میره، قطعاً نیازمند تلاش بیشتر و زمان طولانیتری برای اتمام ساخت اون هست.
اما:
اگه تو این مسیر همسفر خوبی باشی، میبینی که پایان این سفر، ترک خودارضایی نیست.
نتیجه ی اون یه زندگی درست و سالمه که فقط یه تیکهی اون، نبود خودارضاییه.
خیلیها این شانس رو ندارن که آگاه بشن از کاری که میکنن.
خیلیها هم آگاه میشن اما راهنمایی برای تغییر شرایط ندارن.
چه خوبه که هر زمان، تو هر موقعیتی قرار گرفتیم، بهترین استفاده رو از اون ببریم.
زندگی زود میگذره و فرصتها هم در پی اون.
یادمون باشه:
- این خودمونیم که میتونیم زندگیمون رو تغییر بدیم و نه هیچ کس دیگه؛
- و هر تغییری اولش پره از دستاندازهای مختلف؛
- و دستاندازهای اولیه سخته اما میگذره؛
- و ادامهدهندهها هستن که به راحتی بعدش میرسن؛
- و اگه میخوایم به نتیجهی خوب برسیم، باید خوب هم تلاش کنیم.