من و دلتنگی و این بغض مدام ...

[newmember]

این شعر را واقعا دوست دارم

صبحدم مرغ چمن با گل نو خواسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

گل بگفتا که از راست نرنجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت

حافظ

[پاییز]

دلم برای کسی تنگ است
که آفتاب صداقت را
به میهمانی گل های باغ می آورد
و گیسوان بلندش را
به بادها می داد
و دست های سپیدش را
به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است
که آن دو نرگس جادو را
به عمق آبی دریای واژگون می دوخت
و شعر های خوشی چون پرنده ها می خواند

دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی را
نثار من میکرد

دلم برای کسی تنگ است
که تا شمال ترین شمال
و در جنوب ترین جنوب
در همه حال
همیشه در همه جا
آه با که بتوان گفت

که بود با من و
پیوسته نیز بی من بود
و کار من ز فراقش فغان و شیون بود

کسی که بی من ماند
کسی که با من نیست
کسی...
دگر کافی ست

[Amirhossein18]

سلام.....
یه رباعی از خیام می نویسم شاید خوشتون بیاد، شعر قشنگیه.

هنگام سپیده دم خروس سحری
دانی که چرا کند هم نوحه گری
یعنی که نمودند در آیینه ی صبح
کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

اینم یه شعر غمگین از هوشنگ ابتهاج(ه.ا.سایه)
برسان باده که غم روی نمود ای ساقی / این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی
حالیا نقش دل ماست در آیینه جام / تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی
دیدی آن یار که بستیم صد امید در او / چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی
تیره شد آتش یزدانی ما از دم دیو / گر چه در چشم خود انداخته دود ای ساقی
تشنه خون زمین است فلک وین مه نو / کهنه داسیست که بس کشته درود ای ساقی
منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد / چه از او کاست و بر من چه فزود ای ساقی
بس که شستیم به خوناب جگر جامه جان / نه از او تار به جا ماند و نه پود ای ساقی
حق به دست دل من بود که در معبد عشق / سر به غیر تو نیاورد فرود ای ساقی
این لب و جام پی گردش می ساخته‌اند / ور نه بی می و لب و جام چه سود ای ساقی
در فروبند که چون سایه در این خلوت غم / با کسم نیست سر گفت و شنود ای ساقی

[Ethereal]

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟
گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟
گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟
گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟
گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان بار اول شفایت می دادم.

گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت ...
گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت ...

[هدف مقدس]

هر چه کنی بکن، مکن ترک من ای نگار من
هرچه زنی بزن، مزن طعنه به روزگار من
هر چه دهی بده، مده زلف به بادو ای صنم
هرچه شوی بشو، مشو تشنه به خون زار من

[پاییز]

وقتی که شانه هایم
در زیر بار حادثه می خواست بشکند
یک لحظه
از خیال پریشان من گذشت:
«بر شانه های تو...»

بر شانه های تو
می شد اگر سری بگذارم.

وین بغض درد را
از تنگنای سینه برآرم
به های های

آن جان پناه مهر
شاید که می توانست
از بار این مصیبت سنگین
آسوده ام کند.

[milad.1988]

یاد من باشد تنها هستم ، ماه بالای سر تنهاییست.

[رز زرد]

دلی دارم در آتش خانه كرده

ميان شعله ها كاشانه كرده

دلی دارم كه از شوق وصالت

وجودم را زغم ويرانه كرده

من آن آواره ی بشكسته حالم

زهجرانت دو تا رو بر زبانم

من آن مرغ سرگردان و تنها

پريشام گشته شد يكباره حالم

دلا تا كی اسيره ياده ياری

زهجره يار تا كی داغ داری

[هدف مقدس]

پاییز جان قطعاتی که مینویسی خیلی نغز اند.. از کجاها مینویسی؟

[پاییز]

از کتابای شاعرایی که دوست دارم
مثل حمید مصدق و فریدون مشیری

[Amirhossein18]

خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود.............به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود
طمع در آن لب شیرین نکردنم اولی..............ولی چگونه مگس از پی شکر نرود
سواد دیده غمدیده‌ام به اشک مشوی..........که نقش خال توام هرگز از نظر نرود
ز من چو باد صبا بوی خود دریغ مدار ...........چرا که بی سر زلف توام به سر نرود
دلا مباش چنین هرزه گرد و هرجایی .............که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود
مکن به چشم حقارت نگاه در من مست.............که آبروی شریعت بدین قدر نرود
من گدا هوس سروقامتی دارم...............که دست در کمرش جز به سیم و زر نرود
تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری......................وفای عهد من از خاطرت به درنرود
سیاه نامه‌تر از خود کسی نمی‌بینم .............چگونه چون قلمم دود دل به سر نرود
به تاج هدهدم از ره مبر که باز سفید.............چو باشه در پی هر صید مختصر نرود
بیار باده و اول به دست حافظ ده...............به شرط آن که ز مجلس سخن به درنرود
(حافظ)

[رز زرد]

بــــه آخر خط رسيده ام

از همه دل بريده ام

تو اين دياره بي كسی

با اين همه دلواپسی

ببين چه ها كشيده ام

ای روزگار ای روزگار

يكم خوشی وردار بيار . . . ... . .

[پاییز]

من در جهانی زندگی می کنم
که مردمانش آن چنان که تو را می بوسند
طناب دارت را در ذهن می بافند

[رز زرد]

گفتم نرو با رفتن ، هیچی درست نمی شه
بمون ، بمون به فکر چاره باش
به فکر ساختن زندگی ، دوباره و دوباره باش

گفتم نگفتم ، نگو نه
تنهات نذاشتم ، نگو نه
این رو خودت هم می دونی
دوست که داشتم ، نگو نه

بمون شکوفه وا شه
از خواب ، زمونه پا شه
بمون ، بمون بزار حرف بزنیم
یه راه تازه ای هست
شاید ، شاید نصیب ما شه

گفتم نگفتم ، نگو نه
تنهات نذاشتم ، نگو نه
این رو خودت هم می دونی
دوست که داشتم ، نگو نه

رفتن یک راه کهنه هست
راهه نه واسه هر کس
بمون ، بمون بزار حرف بزنیم
یه راه تازه ای هست
شاید ، شاید نره به بن بست

گفتم نگفتم ، نگو نه
تنهات نذاشتم ، نگو نه
این رو خودت هم می دونی
دوست که داشتم ، نگو نه

پاییزه اگر زندگیمون ، بازم بهاریش می کنیم

[رز زرد]

شب به گلستان تنها منتظرت بودم

باده نا کامی در هجر تو پیمودم

منتظرت بودم منتظرت بودم

آن شب جان فرسا من بی تو نیاسودم

وه که شدم پیر از غم آن شب و فرسودم

منتظرت بودم منتظرت بودم

بودم همه شب دیده به ره تا به سحر گاه

ناگه چو پری خنده زنان آمدی از راه

غمها به سر آمد زنگ غم دوران از دل بزدودم

منتظرت بودم منتظرت بودم

پیش گلها شاد و شیدا می خرامید آن قامت موزونت

فتنه دوران دیده تو از دل و جان من شده مفتونت

در آن عشق و جنون مفتون تو بودم

اکنون از دل من بشنو تو سرودم

منتظرت بودم منتظرت بودم


يا مهدی ادركنی

كجايی ؟