اراده جان
یکی از مفهومی ترین و کاربردی ترین و زیباترین تصاویری که تو تمام عمرم دیدم این تصویره:
برای ما یک وقتا عجیبه که چرا دچار افول های رقت انگیز میشیم.
اگر دنبال علت بگردیم قطعا پیداش می کنیم.
اما بحث من اینه که این افول ها طبیعیه.
اون کشتی وسط تصویر رو ببین.
نقطعه قعرش از تمام جاهای دیگه بیشتره. (در عین حال که وسط تصویر هست و بالطبع میانه ی رسیدن به هدف)
این نقطه ی قعر حتا از نقطه آغازین که سوار دوچرخه هست هم پایین تره. (یعنی جایی که شروع می کنیم وضعیت مون بهتر از جایی هست که وسط کار هستیم؛ با اون همه تلاش و زحمتی که کشیده ایم)
اما بذار بهت یه چیز فوق العاده جالب رو نشون بدم.
همین نقطه قعر با یه شیب وحشتناک دوباره اوج می گیره و در فاصله زمانی بسیار کوتاهی به بهترین جایی می رسه که تا به حال در تمام این سال ها بوده.
می دونی چرا؟
چون راه رو بلده.
درسته با یه ناشی گری پاش لغزیده و به دریا افتاده بود.
اما اون همون آدم روز اول نیست. می دونه که چه کار کنه که زودی اوج بگیره.
(دیگه تو نیاز نیست ورزش رو امتحان کنی که آیا جواب میده یا نمیده. قرآن رو تست کنی که آیا موثره یا نه. نسبت به برنامه ریزی شک کنی که آیا خوبه یا بد. فقط کافیه تجربه شده های قدیمی رو یک بار دیگه به کار بگیری تا زودی شرایط تغییر کنه)
نکته ی قابل توجه دیگه می دونی چیه؟
اینکه این فرود آخرین فرود نیست.
باز هم تو مسیر فرودهای بد دیگه ای رو تجربه می کنی.
اما باز هم جالبه که یه اوج خوب دیگه به دنبالش هست. (همون جا که نردبان هست. دیگه نه مسیر خاکیه و نه کوهنوردی. مسیر اون قدر راحته که با نردبان نمایش داده شده)
اوج ها و فرودها طبیعت زندگیه
و طبیعت ترک خ.ا
مهم اینه که بپذیریم فرودها بخشی از ماجرای کار ماست
و امیدوارانه جلو بریم تا به اون پرچم بالا برسیم
یه روزی اون پرچم مال تو میشه.
پ.ن: نمی دونم این تصویر رو کی کشیده. اما هر چقدر از ذوق و نبوغش آدم بگه کمه. میشه ساعت ها نگاهش کرد و تحلیل انجام داد. نمی دونم تو ذهن اون شخص چی میگذشته که به اینجا رسیده.