1400 فروردين 7، 0:38
ویرایش شده
از کانون به عنوان مسکن استفاده نکنید.
اگرم به عنوان مسکن استفاده می کنید، حساب شده باشه.
دندون که درد بگیره، تحملش مشکله.
مسکن می خوری، دردش آروم میشه،
اما آیا عفونت و پوسیدگی هم با مسکن خوب می شه؟
اگر هر بار که درد دندون داشتی، یه قرص مسکن بندازی بالا چی می شه؟
بعد از یه مدت همه دندونات رو از دست می دی، بعد از یه مدت عفونتش می زنه به بدنت و نابودت می کنه.
پس مسکن اگر درست استفاده نشه، خودش میشه بلای جون.
خوبی مسکن اینه که شما وقتی به فکر درمانی، درد نکشی.
خودارضایی درده، بیماری نیست. بیماری چیز دیگه ایه. خ.ا علت نیست، معلوله. مشکل جای دیگه است.
شما وقتی هر روز، هر هفته، ماهی چند بار اورژانسی میشی.
خوبه که بیای اورژانس، و خودارضایی نکنی، اما به شرطی که به فکر درمان باشی.
درستش اینه که به زندگیمون برسیم و جدی با مشکلاتمون روبرو بشیم. یا حلشون کنیم یا بپذیریمشون،
اگر کانون باعث بشه که مشکلاتت رو فراموش کنی،
داری ازش بد استفاده می کنی،
یه نفر خودارضاییش به خاطر تنهاییه، دوستی نداره که باهاش درد و دل کنه، رابطه اش با خانواده اش خوب نیست،
این وقتی میاد کانون، اول باید مشکلش رو بشناسه. دوم باید یاد بگیره که چطوری این مشکل رو حل کنه.
اگر بیاد این جا و دوست و رفیق پیدا کنه، مجازا فکر می کنه دیگه تنها نیست، اما مشکلش حل نشده، فراموش شده.
قرار این بوده که توی دنیای واقعی دوست و رفیق واقعی پیدا کنه، قرار بوده که رابطه اش با خانواده اش بهتر بشه،
و در این صورت شاید نیومدنش بهتر می بود تا اومدنش،
چون اون جوری حداقل دردش رو فراموش نمی کرد و شاید روزی به فکر درمونش می افتاد.
صمیمیت بین اعضای کانون، شاید باعث بشه که بچه ها فکرشون کمتر درگیر خ.ا بشه،
اما اگر این فراموش کردن خ.ا، باعث فراموشی مشکلات هم بشه، در مجموع و بلند مدت اتفاق مثبتی نیست.
درد کشیدن خیلی سخته،
اما همین هم نعمت خداست که بفهمیم اشکالی وجود داره.
درد روحی هم همین طوره، خبر از وجود بیماری روحی یا مشکلیه.