۩ مشاعره ۩

[[علی]]

تاب تاب عباسی خدا منو نندازی 
اگر میخوای بندازی بنداز تو شهر بازی

اسم شاعر درست خاطرم نیست عذر میخوام
'ی' بده

[[علی]]

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

[مهدوی]

راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند، چاره نیست


حافظ

تاب تاب عباسی خدا منو نندازی 
اگر میخوای بندازی بنداز تو شهر بازی

اسم شاعر درست خاطرم نیست عذر میخوام
'ی' بده

["Lover"]

راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند، چاره نیست


حافظ

تاب تاب عباسی خدا منو نندازی 
اگر میخوای بندازی بنداز تو شهر بازی

اسم شاعر درست خاطرم نیست عذر میخوام
'ی' بده

تا به دانشکده عشق و جنون پا نرسد
                       منطق شیخ به یک حل معما نرسد

[[علی]]

دلا بسوز که سوز تو کار ها بکند
نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند

[یاقوت]

دل بـه هـجـران تـو عمریست شکیباست ولی
بــار پــیــری شــکــنــد پـشـت شـکـیـبـائـی را

شهریار

[[علی]]

آسمان بار امانت نتوانست کشید 
قرعه کار به نام من دیوانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

[مهرخدا]

در ره دوری که می‌باید نفس دریوزه کرد / عمر صرف پوچ‌گویی چون جرس کردن چرا
جستجوی گوهری کز دست بیرون می‌رود / همچو غواصان به جان بی‌نفس کردن چرا

صائب تبریزی

[یاقوت]

از عشق من به هر سو در شهر، گفتگویی ست

مــــن عاشــق تــو هستــــم، ایــن گفتـــگو ندارد

شهریار

[مهرخدا]

دلبستگی خلق به عمر گذران چیست؟ / استادگی عکس درین آب روان چیست؟
پیش و پس اوراق خزان نیم نفس نیست / آسودگی خلق ز مرگ دگران چیست؟

صائب تبریزی

[یاقوت]

تو در آب اگر ببینی حرکات خویشتن را

به زبان خود بگویی که به حسن بی نظیرم

( سعدی )

( متوجه بیت نشدم ! )

[[علی]]

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن

[مهرخدا]

نیست سنگ کم اگر در پله ی میزان ترا / کعبه و بتخانه باشد در نظر یکسان ترا
تا نبندی رخته ی چشم و دهان و گوش را / از درون دل نجوشد چشمه ی حیوان ترا

صائب تبریزی

[[علی]]

از روز ازل تا به ابد نیست به دنیا     هم رتبه و هم شان علی آن شه والا

بر تارک عالم بدرخشید چو خورشید     تاریخ ندیده ست بسانش یل دانا

[ثاقب]

اگر آن تُرک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هِندویَش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی مِیِ باقی که در جنّت نخواهی یافت
کنار آب رُکن‌آباد و گُلگَشت مُصَلّا را

حافظ