(1393 فروردين 10، 21:28)بی ادعا نوشته است: [ -> ]نظرتون بسیار درسته
ولی اگر پدر و مادری نتونستند برند چی؟ منظروم اینه بعضیا واقعا نمیتونند این جور چیزها رو با فرزاندنشون مطرح کنند
به علت پر رو شدن بچه ها و .....
پس چقدر خوب میشه اگه این اموزش ها توسط یک کارشناس در این زمینه از همان دبستان و راهنمایی در قالب یک درس
به نوجوانان و کودکان به شیوه درست و کارشناسی شده اموزش داده بشه نظرتون چیه؟
الان در اکثر کشورهای پیشرفته ، این آموزش ها توی مدارس داده میشه.و حتی از ماکت های و ابزار های آموزشی و حتی فیلم کمک گرفته میشه.
علاوه بر آموزش هایی که در مورد اختلافات بین دو جنس هست در مورد روابط هم صحبت میکنن با بچه ها.
البته اولش این کار با مخالف خیلی از خونواده ها رو به رو شد ولی با گذشت زمان کم کم این قضیه براشون جا افتاد.
البته این رو هم در نظر داشته باشین که اونجا به خاطر روابط آزادی که بین شون وجود داره، مجبورا بخاطر کاهش هزینه های ناشی از بیماری های جنسی ( مثل اچ آی وی ) و همینطور بچه هایی که ناخواسته به دنیا می آن این آموزش ها رو زودتر بدن. ( علاج واقعه قبل از وقوع )
در کشور ما ، عرف و فرهنگ خیلی اجازه این نوع آموزش رو نمیده.
================================
توی سن دبستانی ( از حدود 6 تا 12 سالگی ) کنجکاوی بچه ها در مورد این مسایل مدتی از خاموش میشه. معمولا تو این سن بچه ها ترجیح میدن با هم جنس خودشون هم بازی باشن. و به نوعی جنس مخالف رو رقیب خودشون میبینن.
که مجددا بعد از حدود 12 سالگی این کنجکاوی ها از سر گرفته میشه. و اون موقع است که باید کسی باشه تا راحت مسایل رو برای نوجوان توضیح بده. یعنی من فکر میکنم شاید شروع این اموزش ها در سن دبستان هم کمی زود باشه.
اکثر کسایی هم که من دیدم توی کانون از سن پایین به خ.ا مبتلا شدن ، در حدود همین سن 11 الی 15 سالگی بوده.
من فکر کنم بهترین حالت اینه که هم مادر و پدر سنگ بنا رو بزارن( در سن دبستان )و بعد یک متخصص اطلاعات تکمیلی رو منتقل کنه.
شما 2 تا بچه ی 5 ساله رو فرض کنید. یکی دختر و یکی پسر.
تو این سن بچه ها، در مورد تفاوت ها کنجکاون و دوست دارن که دست بزنن! ( احیانا اگه بچه کوچیک نزدیکتون باشه دیدین نسبت به دیدن بدن کسی یا حموم رفتن با کسی رفتارهای خاصی نشون میدن)
فرض کنید این دو تا تو اتاق دارن دکتر بازی میکنن
که اتفاقی مادر یکی از اونا وارد اتاق میشه
خب به نظر شما عکس العمل بیشتر مادرها تو این شرایط چیه؟
دعوا و احیانا بعدشم بچه ها رو از اتاق بیرون میکنن و میبرن پیش جمع تا تحت نظر باشن!
این بدترین نوع برخورده!
اون بچه یاد میگیره از این به بعد بیشتر مخفیانه بره دنبال این مسایل...و صد البته نه تنها حس کنجکاویش از بین نمیره که بیشتر هم میشه.
در صورتی که اگه همون مادر دوستانه خودش رو وارد بازی کنه ، هم میتونه کنترل و نظارت کافی رو داشته باشه و هم به اندازه کافی و لازم برای بچه ها توضیح بده.
مهمه که پدر و مادر رفتار عادی داشته باشن. و قضیه رو خیلی وحشتناک و زشت و زننده جلوه ندن.
این نوع برخورد خوب در سنین پایین باعث میشه در زمان نوجونی هم اون بچه فکر نکنه حرف زدن درباره این مسایل دست زدن به میوه ممنوعه است.
===========================================================
و الانم فکر نمیکنم پدر و مادری واقعا باشن که نتونن این کار رو برای بچه هاشون بکنن....نسل الان همه ماشالله دانشگاه رفته هستن و خیلی با پدر و مادرهای نسل قبل فرق دارن....اطلاعات و اینترنت و ... هم که به وفور در دسترسه. تا بتونن اطلاعاتشونو بالا ببرن.