گوش دادن گروهی به پادکست

[آرمین]

سلام

تو این قسمت و در ادامه قسمت قبل که در مورد مسئولیت‌پذیری بود، اشاره شد که هر کدوم از ما انسان‌ها در قبال برآورده کردن نیازهای خودمون مسئولیم.

من نمی‌تونم به کسی خرده بگیریم که فلانی تو چرا مسئولیت نیازهای من رو بر عهده نمی‌‌گیری؟
این مسئولیت بر عهده شخص منه و هیچ کس جز من نمی‌تونه چنین مسئولیتی رو به دوش بکشه.

نیاز به بقا، نیاز به قدرت، نیاز به آزادی، نیاز به تفریح تا حد زیادی به‌صورت انفرادی هم قابل برآورده شدن هست. مشخصه که مسئولیتش بر عهده من هست.
اما حتی یه نیازی مثل نیاز به عشق و محبت هم که پای شخص دیگری در میانه، باز هم این مسئولیت بر عهده من هست که اگه طرف مقابلم محبت کردن و عشق ورزیدن به من رو داره دریغ می‌کنه، بهش بگم و بفهمونم که این نیاز من رو ارضاء نمی‌کنه.

خیلی وقت‌ها با صحبت کردن، طرف مقابل متوجه میشه و نیاز من رو ارضا‌ء می‌کنه. یه جایی هم شاید هر چی بهش بگم نفهمه و ترتیب اثر نده. بازم این مسئولیت بر عهده منه که دنبال شخص دیگه‌ای بگردم تا نیازم رو ارضاء کنه. در هر حال نمی‌تونم از زیر بار مسئولیت خارج بشم و بگم به من چه. من که کاره‌ای نبودم.
اگه دنبال شخص دیگه‌ای نرفتم و با همون شخص ادامه دادم، باید یادم باشه که خودم انتخاب کردم ادامه بدم. کسی من رو مجبور نکرده بود شرایطی که نیازم رو ارضاء نمی‌کرد ادامه بدم.  

[عارفه]

سلام و درود کانونی های عزیز

من تصمیم دارم فصل بعدی پادکست جافکری که دایی امیر علی (دکتر محمود تارا) صحبت می کنن رو شروع کنم.



تا یک هفته آینده هر کی پایه ست پست بذاره و اعلام آمادگی کنه ببینیم چند نفریم.

هفته ای یک اپیزود گوش میدیم و مثل قبل هر وقت گوش دادیم میایم درباره ش حرف می زنیم.

[مهدوی]

سلام و درود کانونی های عزیز

من تصمیم دارم فصل بعدی پادکست جافکری که دایی امیر علی (دکتر محمود تارا) صحبت می کنن رو شروع کنم.



تا یک هفته آینده هر کی پایه ست پست بذاره و اعلام آمادگی کنه ببینیم چند نفریم.

هفته ای یک اپیزود گوش میدیم و مثل قبل هر وقت گوش دادیم میایم درباره ش حرف می زنیم.

سلام  

من هستم  

اگه فقط یکی دو نفر باشن بازم هستم

[گلبرگ]

سلام و درود کانونی های عزیز

من تصمیم دارم فصل بعدی پادکست جافکری که دایی امیر علی (دکتر محمود تارا) صحبت می کنن رو شروع کنم.



تا یک هفته آینده هر کی پایه ست پست بذاره و اعلام آمادگی کنه ببینیم چند نفریم.

هفته ای یک اپیزود گوش میدیم و مثل قبل هر وقت گوش دادیم میایم درباره ش حرف می زنیم.

سلام
من هم‌هستم

[عارفه]

سلام و درود عزیزان

ممنونم ازتون،

پس ان‌شاءالله از هفته بعد شروع می کنیم و هر وقت گوش کردیم نظراتمونو با هم به اشتراک میذاریم.

اپیزود ۱ از فصل ۴

[عارفه]

سلام سلام

نکته های جالبی که به نظر من اومد اینا بود

دایی میگه همه ما برنامه می ریزیم، حتی اونایی که برنامه ریزی نمی کنیم! وقتی برنامه ریزی نمی کنیم در واقع داریم از روی عادت پیش میریم؛

در صحبت دایی زندگی دو جور برنامه ریزی داره و از این دو حال خارج نیست:
عادت ها
فرمان ها


ما برعکس بقیه موجودات مغزمون خالیه. برای هر کاری، برای همه چی باید به مغزمون یاد بدیم و تربیتش کنیم.‌ در حالی که حیوانات همه چیز از قبل در اونها هست.‌ 


بِیبی استپس، قدم های کوچک ایجاد هر عادت هستن
-میون بر نداره
-زمان می بره تا راه بیفتی

دو تا من داریم. من برنامه ریز و من انجام دهنده.
هر چی رابطه من و من و بهتر کنی برنامه ریزی برات بهتر و راحت تر میشه.


استرس قدم اول بزرگ شدنه. اسمشو میذارم استرس تغییر.
همه ما یک دایره صفر داریم. دایره راحتی یا کامفورت زون یا دایره آرامش. که هر وقت بخوای بری بیرون ازش استرس می گیری

خیلیا این استرس رو دوست ندارن. این آدما سخت تغییر می کنن. ولی وقتی بهتر میشیم امیدمون بیشتر میشه و استرسه کمتر میشه.


برنامه ریزی نوعیه از در اومدن از اون دایره راحتی. و شروعش با استرس مفیده اسمشو میذاریم استرس بزرگ شدن.

برای بزرگ شدن باید بر استرس های بزرگ شدن (خارج شدن از منطقه امن) غلبه کنیم.


برنامه داشتن راحته. مهم ترین ارزشش ارامشه که کارهات پیش می‌ره و عمرت داره درست استفاده میشه.

سه مدل برنامه می ریزیم
برنامه ریختن برای اینکه کارها انجام بشن. فقط.
برنامه ریزی برای عادت ها
برنامه ریزی برای رسیدن به هدف
برنامه ریزی برای نامبروان شدن
برنامه ریزی برای زندگی


برو بابا برنامه ریزی چیه؟!
جواب: یک باور هست که باید روش کار کنیم. قبول کنیم این ماییم که فرمانده کل زندگیمون هستیم. اگر هر احساسی بخوایم برامون ایجاد بشه باید خودمون دست به کار شیم. انرژی رو‌ خودمون ایجاد می کنیم.  اگه پا نشیم و از نقطه صفر بیرون نیایم هیچی قرار نیست عوض بشه

[مهدوی]

سلام  

خانم عارفه ممنون که خلاصه این اپیزود رو قرار دادید  

بخش «من و من» برام جالب بود و باعث شد بهتر متوجه بشم که چطوریه خیلی مواقع این دوتا من، سر برنامه‌ریزی با هم سازگاری ندارن  
دلیلش عدم ارتباط این دوتا من و در ادامه عدم شناخت هست.
مثالی که توی پادکست زده شده، راه رفتن بچه هاست.
یه بچه یه هویی شروع به راه رفتن نمیکنه بلکه قدم به قدم و به مرور و با تمرین این اتفاق میفته.

منتها من باز رسیدم به نقطه اختلاف من برنامه ریز و من انجام دهنده.
شاید بشه گریزی هم به مسأله اهمال کاری زد؛ چیزی که میتونه مشخصه من انجام دهنده باشه

دو سه سال پیش با داداش تاج درباره اهمال کاری بحث میکردیم و ایشون یه مقاله پیشنهاد دادن.
اهمال کاری: قسمت اول
اهمال کاری: قسمت دوم

توی این دوتا قسمت درباره میمون بازیگوش صحبت میشه.
میمونی که باعث میشه از عمده برنامه‌هامون عقب بیافتیم.
پیشنهاد میکنم این مقالات رو بخونید تا در ادامه بازم به مسأله برنامه ریزی بپردازیم

[مهدوی]

اپیزود ۲ از فصل ۴:

انجامش بده

ان شاء الله بعد از گوش دادن به این اپیزود، نظراتمونو پیرامون اون مطرح میکنیم