کانون

نوای کاروان امشب زند آتش به جانم
خدایا بر ملا شد برملا راز نهانم

مران محمل مران ، ای کاروان آهسته تر رو
که مرد خسته ای وامانده از این کاروانم

سراپا سوز و آهم سرشک غم به دامن
به جایی من نجویم که من گم کرده راهم

نسیم غمش مرا می برد به شهر بی نشانها
من آن آتشم که وامانده ام به جا از کاروانها

غم دل را با که گویم چه آتشها من به جان دارم
نشانیت نجویم که من یاری بی نشان دارم

کجا رفتی ای کبوتر زیبا که دل ز فراغت اسیر جنون شد
خبر نداری که از غم عشقت فسانه شدم من ، وفای تو چون شد

خودت خواستی که من مجبور باشم
برم جایی که از تو دور باشم
تو پای منو از قلبت بریدی
خودت خواستی که من اینجور باشم

خودت خواستی که احساسم بشه سرد
خودت خواستی نمیشه کاریم کرد
می دیدم دارم از چشمات میفتم
مدارا کردم و چیزی نگفتم

برام بودن تو بازی نبود و
به این بازی دلم راضی نبود و
از اول، آخرش رو می دونستم

تو تونستی ولی من نتونستم
برات بودن من کافی نبود و
حقیقت این که می بافی نبود و
دارم دق می کنم از درد دوریت

میخوام مثل تو شم اما چه جوری؟