کانون

(1393 شهريور 8، 13:50)سـُـها ^‿^ نوشته است: [ -> ]سلام
این نکته رو پاک شده گفتن..

نقل قول: اما خواهشا شما هم حواستون باشه. تا وقتی که مدت طولانی از ترکتون گذشته سمت هیچ چیز نرین که ممکنه تحریکتون کنه. حتی اطلاعات در این زمینه.

من تکمیلش میکنم با تجربه خودم...


رفقا خواهش میکنم حواستون باشه..اگه پنج سال هم از پاکی و ترکتون گذشت سمت هیچ چیزی ک ممکنه تحریکتون کنه نرین!! حتی اطلاعات در این زمینه...!!!

شیطان در کمینه!


در پناه خدا..
یاعلی.

منم یکم دیگه تکمیل ترش کنم

(1392 ارديبهشت 30، 13:31)مجتبی نوشته است: [ -> ]اصل ترک گناه و ته و نهایت ترک گناه ، از اول تا آخر رو میشه تویه جمله توضیح داد :


اصلش عمل و فهمیدن همین یه جمله هست : "ایاک نعبد و ایاک نستعین "


و هیچ روش دیگه ای غیر از این روش وجود نداره ، و همه با این روش ترک میکنن ، ولی طرف بفهمه که خدا بوده ، این فهم برای کسی که ترک نکرده باعث ترک میشه .


حالا هی بشینیم ، روش تعریف کنیم ، قول بدیم ، قول بگیریم ، آخه نمیشه که تا توحید رو نفهمی و حقیقتا امور رو نسپاری و توکل نکنی نمیشه . اصلا خدا عمدا چوب میاره و لای چرخ کسی میذاره که فکر میکنه به خودش متکی هست ، و همچین زمینش میزنه که نفهمه از کجا خورده ، بلکه بازم فکر کنه بلکه روزی به عجز بره ، همه هدف خلقت و برناه ریزی خدا همینه ، که یه روزی به آجری بیاد بخوره با ماشینت که انقدر تند توی خودبینی ، و دید استقلالی و توکل به "خود " پیش نریم ، بلکه همه چیز و اراده ها رو نور و امضای خدا رو توش ببینیم ، اونوقته که دیگه خاموش میشیم ، یعنی فکر نمیکنیم ، و سیستم نمیچینیم و برنامه به خودمون نمیدیم و قول به خودمون نمیدیم ، میشیم خاموش صف زده :

اسلام علی البهم صافیّن الحافّین سلام بر خاموشان صف زده (امروز توی دعای ماه رجب دیدم )


ایشالله منم یه روزی خاموش شم ، و (فقط عمل و اراده ام نمایش باشه) ، و بعد حتی فکرم هم نورانی ترین انوار از نور خدا باشه خالصه خالص
.

(1390 بهمن 14، 2:25)مجتبی نوشته است: [ -> ]یه نگاه به دل خودمون که یندازیم ..خدایا گاهی حواسمون پرت میشه ..حواسمون به خودمون هم نیست انگار خودمون هم یادمون میره چه برسته به شما خدا .. راستیا گاهی اینقدر درونمون رو شلوغ میکنیم اینقدر ورودی به قلبمون میدین ..

.
ولنگارانه ..در قلبمون رو به هر فکر و خیالی باز میکنیم .. سر همین بیتاب میشیم و گم میشیم .. سرتاپا فکر و دلخشیمون قطع میشه .. با خودمون درگیرمیشیم .. سرزنش .. لجبازی .. دگمه ای شدت .. سخت شدن ..کلن با خودمون بد میشیم ..

.
دیگه به جای میرسیم خودمونم باور نداریم و خودمون هم دوست نداریم .. کم کم چطور میتونیم حوصله کار و تلاش و انگیزه رو پیدا کنیم ..
.
بعد میبینیم انگار کم اوردیم

یا این که یه طوری شدیم ..توی دلمون چیزی از قشنگی و عظمت خدا سراغ و آماده نمیبینیم .. دوستی هامون هم جور دیگه ..حال توجه و حرف زدن نداریم ..اون حوصله و صبره رفته ..همین که بره عجله و استرسم جایگزینش مهمون خونه ما میشه ..تازه میایم یکی دو تا گناه و اشتباهن خلاف ایده آل و غرورمون میکنیم و موج بدی و سرزنش و تضاد و در گیری ..

این روز ها نیبینیم چیزی از نمازمون نمیفهمیم ...از همه مهمتر این تردید ها و کشمکش ها ..کم کم بد بینی و بی اعتمادیمون به خدا و اینکه کسی که لآقل خودش رو باور نکرده چطور بخواد خدا رو باور کنه و چطور حوصله و حال خوب شدن رو پیدا کنه با این جنگ درونی و عینک دودی که جلو چشمش گذاشت؟؟

هرکودومش برامون اتفاق افتاده یا همش با هم یا بعضیاش ..حتما شده ..
هر کسی کاو دور ماند از اصل خویش ..... باز جوید روزگار وصل خویش

اینه که اگه ما اصل و حرف فطرت و عشق درونیمون رو گوش نکنیم کم کم به این کری عادت میکنیم ...همون میشه که بالا گفتم کورم میشیم .. چون ندیدیم ....

تن زجان و جان ز تن مستور نیست ...لیکن کس را گوش جان دستور نیست .


.

ولی خدا یا قربون لطف و کرمت که از همون اول گفتی " بسم الله الرحمن الرحیم "
و توی قرآن گفتی ما تو را بر سرشت رحمت و مهربانی آفریدیم و گرنه وجودت پاره پاره و چند خدایی میشد .

..گفتی بگو لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین
ولی یک خدا از مملکت وجودم هست و سبحانک ..عشق و لطفش بالاتر از اینه که توی فکر من بگنجه و پاکتر ومنزه تر عاشق تر و مهربون تر از هر بی نهایتی از عشق که من فکرش رو بکنم ..حتی با وجودی که گنهکار باشم من ...

عاسقی دارم که می خواند مرا با این که میداند گنهکارم...
..
.
ولی انشالله خدا از عشق و رحمتش کمکمون کنه که قلب و دلمون دو خدایا آماده کنیم برا شنیدن دیدن گرفتن لمس کرن توجه و درک عشق زندگی توی هر لحظه ..رحم هر چیزیو ببینیم .لطف و اون احساسه که بلندمون بکنه به موقع بپریم و پرواز کنیم و سرجاش با آرامش و مطمءن بر خورد کنیم .
.
خوب فکر کنیم .. فکر کنیم به خوشکلی و عظمت نعمت های خدا سعی کنیم ببینیمشون .. بشماریمشون .. هوای دلمون رو با صفا کنیم . همه . گیرنده های وجودمون رو لبریز از یه آمادگی بکنیم ..

این آمادگی همون الا ما رحم لی هست..اون وقت همون لحطه که لازمش داریم این رحم خدا میاد و دستمون رو میگیره و یه احساس جدید تر ....
.
فکر و توجه خدایا خیلی مهمه کمکمون کن با نگاه به ایات خودت شکفتی های بی شمارت این دلمون طعم رحن و عشق تو رو بفهمه این طور حاضر نمیشیم به خودمون ظلم کنیم ..خدایا این طوری خودمون و تو رو باور میکنیم ...
.
ازت راضی میشیم .. حوصله با تو بودن رو پیدا میکنیم ..از این حوصله وقت و تمرکز و حال قشنگ دیدن مردم و زندگی رو پیدا میکنیم ..


دیگه عینکه دودیه رو در آوردیم چقدر قشنگی و عظمت این دور ور و چقدر تعمت و عشق و نعجزه که همه آثار و نمایش تو هستن دیده میشه ..کم کم پر از عشق و سرشار میشیم ...
اینطوری همیشه آب خوش از گلومون پایین میره چون توی هر دست اندازی با طرز برخورد عشق محکم و شجاع میریم جلوش مثل دو تا عاشق که از غدا خوردنسون فقط به افتخار با هم بودن لذت میبرن .. انگار این غذا با غذاهای دیگه فرق داره ..و این نفس با نفس های دیگه ..میبینم این نمازم هم جدید شده ..حوصله همه چی رو هم که دارم جز اون دوست دارم بپرم و هلهله کنم ..
.
چیزی درونم شروع به جوشیدن میکنه .. هر کاری و هر چیزی برام احساس عشقش رو تقویت میکنه انگار یاد آورنده خدای من میشه ..