کانون

سلام بر دوستان پر انرژی من 

تویک عقابی پس به پرواز بیاندیش!

 



کوه بلندی بودکه لانه عقابی با چهار تخم، بر بلندای آن قرار 


داشت. یک روز زلزله ای کوه را به لرزه در آورد و باعث شد که


 یکی از تخم ها از دامنه کوه به پایین بلغزد. بر حسب اتفاق آن 


تخم به مزرعه ای رسید که پر از مرغ و خروس بود. مرغ و خروس 


ها می دانستند که باید از این تخم مراقبت کنند و بالاخره هم مرغ 


پیری داوطلب شد تا روی آن بنشیند و آن را گرم نگهدارد تا جوجه


 به دنیا بیاید. یک روز تخم شکست و جوجه عقاب از آن بیرون آمد. 


جوجه عقاب مانند سایر جوجه ها پرورش یافت و طولی نکشید که 


جوجه عقاب باور کرد که چیزی جز یک جوجه خروس نیست.



او زندگی وخانواده اش را دوست داشت اما چیزی از درون او 


فریاد می زد که تو بیش از این هستی. تا این که یک روز که داشت 


در مزرعه بازیمی کرد متوجه چند عقاب شد که در آسمان اوج می 


گرفتند و پرواز می کردند. عقاب آهی کشید و گفت: ای کاش من


 هم می توانستم مانند آنها پرواز کنم. مرغ و خروس ها شروع 




کردند به خندیدن و گفتند: تو خروسی و یک خروس هرگز نمی 


تواند بپرد. اما عقاب همچنان به خانواده واقعی اش که در آسمان


 پرواز می کردند خیره شده بود و در آرزوی پرواز به سر می برد. 


اما هر موقع که عقاب از رویایش سخن می گفت به او می گفتند: 


که رویای تو به حقیقت نمی پیوندد و عقاب هم کم کم باور کرد. 


بعد از مدتی او دیگر به پرواز فکر نکرد و مانند یک خروس به زندگی


 ادامه داد و بعد از سالها زندگی خروسی، از دنیا رفت. 



 نتیجه : تو همانی که می اندیشی، هرگاه به این اندیشیدی که تو 


یک عقابی، به دنبال رویا هایت برو و به یاوه های مرغ و خروسهای


 اطرافت فکر نکن.

ماه من غصه چرا؟
آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر، به ما می خندد !
یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
ودر آغاز بهار، دشتی از یاس سپید، زیر پاهامان ریخت ،
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست !
ماه من غصه چرا !؟!
تو مرا داری و من
هر شب و روز ،
آرزویم ، همه خوشبختی توست !
ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند …
ماه من ! غم و اندوه، اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
وبگو با دل خود ، که خدا هست ، خدا هست !
او همانی است که در تارترین لحظه شب،
راه نورانی امید نشانم می داد …
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ،
غرق شادی باشد ….
ماه من !
غصه اگر هست ! بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ، بودن اندوه است …!
این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین …
ولی از یاد مبر،
پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند ،
که خدا هست ، خدا هست
و چرا غصه ؟! چرا !؟!

---