نقل قول: با خدا حرف میزنم...دردودل میکنم...
فقط نماز خوندن برام سخت میشه گاهی خیلی سخت
کسی هست به من کمک کنه؟
سلام
عرض ادب و احترام خدمت همه ی پر و پا قرصهای قرار عاشقی
یه حاج آقای با سوادی، اینطور میگفت (در واقع از قول یه حاج آقای دیگه ای هم مطلب مشابهی شنیدم)
که ما دو صفت داریم برای خدا،
یکی اینکه در عین نزدیک بودن بلند مرتبه است (عالٍ فی دنوّه)
و دیگر اینکه در عین بلند مرتبه بودن نزدیکه (دانٍ فی عُلُوّه)
ما موقع خوندن مناجات و درد دل کردن با خدا در واقع به اون صفت دوم توجه میکنیم و به صفات جمالی خدا متوسل میشیم
یعنی با اینکه خدا رو بلند مرتبه می دونیم، اما احساس نزدیکی میکنیم و مناجات های عاشقانه میخونیم
اما موقع نماز خوندن، با اون صفت اول کار داریم
یعنی با اینکه میدونیم از رگ گردن به ما نزدیک تره، اما اونجا مقام ایستادن خاضعانه ی بنده در مقابل پروردگار بلند مرتبه اشه و در معرض جلال خدا قرار میگیریم.
بنابراین، لزومی نداره که سر نماز توقع عشق بازی یا احساس لذت بردن داشته باشیم.
اون حاج آقا می گفت(مضمونشو یادمه) ما از بعضی علما می پرسیدیم حاج آقا! شما سر نماز حال می کنین(لذت میبرین)؟ میگفتن نه!
نه اینکه نمازاشون بی حال و توجه باشه
منظورش اینه که نماز جای حال کردن نیست اصولا
قرار نیست خوش بگذره
(و فکر کنم میگفت که بعضی علما سر نماز بهشون سخت میگذشته!)
و قراره یه حالت خوف و خشیت به آدم دست بده.
حرکات و کلمات نماز هم مثل دعا تنوع نداره
و ما هر روز داریم به ظاهر یه حرکات تکراری رو انجام میدیم.
بنده وار، همونی که ازمون خواسته رو دایما در درگاهش تکرار میکنیم.
پس اشکالی نداره که نماز خوندن برامون سخت بشه، ... چون به هر حال قضیه ی بندگیه و همین که با همون سختی به جاش میاریم، این بندگی رو در ما نهادینه تر میکنه.
از بعد عاشقانه هم،
یه جمله ی جالب دیدم که میگفت چه خدایی داریم که حداکثر طولانی شدن مدت قهرش بین دو اذانه و باز صدامون میزنه:
"بدو بیا با من حرف بزن."
سلام
صبـــــــــــــــــح:
★*[b]**[/b]
ظهـر و عصـــــر:
★★★★
مغرب و عشـــا:
★★★★
این آخرین عشا، با ارفاق.