کانون

تعداد یاران حضرت مهدی(ع) سیصد و سیزده نفر یاد شده است. از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: "گویا می نگرم قائم را بر منبر کوفه و سیصد و سیزده نفر یارانش را، که پیرامونش گرد آمده اند، به شمار اهل بدر"(کمال الدین،ج2،ص672).

این مضمون بصورت مستفیض از ائمه به ما رسیده است. در متون عامه نیز، در عدد یاران مهدی(ع) سیصد و سیزده نفر بارها یاد شده است. در برخی روایات، یاران مهدی ده هزار نفر یاد شده است و تا آنان گرد نیایند قیام صورت نمی گیرد(غیبة نعمانی،ص307). در نقل های دیگر، از شمار کمتر و در برخی فزون تر از پیش یاد شده است. از جمله ابن رزین غافقی از علی(ع) روایت میکند: "مهدی،در میان دوازده تا پانزده هزار یاور قیام خواهد کرد"(الملاحم و فتن،سید بن طاووس،ص65).

در روایات ابن مسعود، شمار بیعت کنندگان بیش از پنج هزار نفر ذکر شده است. در احادیث دیگر به توده های انبوهی اشاره شده است که از نقاط گوناگون جهان، بویژه مشرق زمین به کمک امام میشتابند(بحارالانوار،ج60،ص316). چه بسا بتوان گفت: آمار های یاد شده با یکدیگر تعارض ندارند، بلکه در طول یکدیگرند و در مجموع، نشانگر سیر تکاملی یارانند.

سیصد وسیزده نفر، نخستین گروندگان هستند که در انتظار ظهور بوده اند. با گرد آمدن این گروه، دعوت آغاز میشود.
پس از انتشار خبر و گزاش آن به محرمان، ده یا دوازده هزار نفر، که ستون های اصلی نیروهای انقلاب را تشکیل می دهند، به سرعت به امام می پیوندند... (چشم به راه مهدی،ص366).

امام صادق(ع) می فرماید: "سیصد و سیزده نفر یاران با او بیعت میکنند. او تا هنگام کامل شدن ده هزار نفر، در مکه اقامت کرده، سپس رهسپار مدینه میگردد" (ارشاد مفید،ج60،ص383).
احتمال میرود سیصد وسیزده نفر، فرماندهان و وزیران امام باشند که در آغاز، هسته های اصلی نیروها رابه عهده دارند و پس از پیروزی، برای اشاد و دادرسی و کارگزاری به سرزمین های دور و نزدیک فرستاده می شوند. از این گروه به "نقباء"، "خواص" و "دُخر الله" تعبیر شده است. (بحارالانوار، ج53،ص7)

و اما یاران و نیروهای مهدی(ع) از ملیت های گوناگون تشکیل میشوند. در روایات، سخنان گوناگونی در این باره وجود دارد. گاه از عجم به عنوان سپاهیان حضرت نام می برند که غیر عرب را در برمی گیرد. برخی روایات نام شهر ها و کشور هایی را (مانند قم، طالقان، ایران، جابلقا، جابلسا و...) ذکر میکنند که سپاهیان، از آن جا به یاری حضرت می شتابند و گاهی سخن از قوم خاصی (مانند توبه کنندگان بنی اسرائیل، مومنان مسیحی و انسانهای واسته رجعت یافته) است که به یاری امام می آیند. (چشم اندازی به حکومت مهدی(عج)،نجم الدین طبسی،ص96)

در پاسخ به این سول که شمشیر چگونه در مقابل ابزار های پیشرفته نظامی مدرن میتواند کارایی داشته باشد؟ احتمالاتی مطرح شده است:

الف) شاید خروج باشمشیر کنایه از جنگ و ماموریت الهی برای جهاد باشد؛ یعنی امام زمان(ع) برای رسیدن به اهداف خود از قدرت و نیروی نظامی استفاده خواهد کرد و مردم گمان نکنند که آن حضرت به موعظه و پند و اندرز اکتفا می نماید. بنابراین دیدگاه، مقصود از قیام شمشیر این نیست که سلاح جنگی امام زمان(ع) منحصر به شمشیر خواهد بود و از بکار گیری ادوات جنگی رایج خودداری خواهند کرد. چه بسا آن حضرت از از بهترین شیوه های جنگی و از مدرن ترین آلات و ابزار نظامی موجود جهت پیشبرد نهضت خود استفاده کنند و یا حتی به واسطه توان علمی فوق العاده ای که دارند خودشان سلاح های پیشرفته تری را اختراع کنند و به وسیله آن با تمام ابزارها و وسایل جنگی موجود در آن عصر غالب شوند.

ب) احتمال دیگر این است که یابه جهت رشد فکری بشر و ارتقاع سطح فرهنگ و اندیشه انسان ها و برطرف شدن عناد و جهالت و... در آن عصر انسان از تولید سلاح های خطرناک کشتار جمعی دست برخواهد داشت و تمام سلاح های موجود اتمی و هسته ای و... را نابود خواهد ساخت و در نتیجه برای از بین بردن نارسایی های موجود، نیازی به استفاده از سلاح های پیچیده نخواهد بود؛ لذا برای استقرار عدالت و امنت شمشیر معمولی هم کفایت خواهد کرد. در نتیجه حضرت به کمک شمشیر نظام واحد عادلانه جهانی را در سرتاسر عالم ایجاد خواهد نمود.

و یا اینکه قبل از ظهور آن حضرت در نتیجه وقوع جنگ های بزرگ، تمام دستاورد های علمی جهان نابود خواهد شد و بشر به واسطه از دست دادن تمام امکانات پیشرفته که حاصل هزاران سال تلاش و تجربه فکری و علمی انسان بوده است، از یک زندگی ابتدایی و بسیار ساده برخوردار خواهد بود که شمشیر یک سلاح پیشرفته محسوب خواهد شد و برای ایجاد یک جامعه واحد جهانی کفایت خواهد کرد.و یا به خاطر یک سلسله علل معنوی و مادی دیگر که برای ما معلوم نیست؛ وسایل جنگی پیشرفته در زمان ظهور امام زمان(ع) بدون استفاده خواهند ماند؛ اما شمشیر در چنین شرایطی از چنان کارای بالایی برخوردار می شود که در سرتاسر عالم صلح و امنیت به کمک آن قابل تحقق می گردد و در نتیجه آن حضرت به کمک این ابزار ساده جنگی، تمام حکومت های استکباری را نابود ساخته و نظام عدل اسلامی را در تمام جهان حاکمیت خواهد بخشید. (نشریه موعود،شماره19،ص83)

یکی از وظایف مومنان، گریه کردن درفراق آن حضرت و یا بر آن چه از مصیبتها و ناملایمات به ایشان رسیده است، میباشد. امام صادق(ع) فرمود: "هر کس ما را یاد کند، اگر از چشم او به اندازه بال پشه ای اشک بیرون آید، خداوند تمام گناهان او را می آمرزد، هر چند به اندازه کف دریا باشد" (بحارالانوار،ج44،ص278). سُدیر صِیرَقی می گوید: "با بعضی اصحاب بر امام صادق(ع) وارد شدیم. دیدیم بر روی خاک نشسته و هم چون کسی که فرزند خود را از دست داده و جگرش سوخته باشد، می گریست و می گفت: "ای آقای من! غیبت تو، خواب را از من گرفته و زمین را بر من تنگ کرده است...". سُدیر می گوید: از این حالت حضرت، ناراحت شدیم و عرض کردیم: خداوند دیدگانت را نگریاند! چه حالتی سبب شده که چنین در ماتم بنشینید؟ حضرت آهی کشید و فرمود: غیبت امام زمان(ع) (کمال الدین،ج44،ص278)

از دیگر تکالیف مومنان، گریاندن دیگران بر فراق آن حضرت یا بر شداید وارده بر آن حضرت است. از امام صادق(ع) روایت شده است: هرکس (بر مصیبت اهل بیت) گریه کند و یا کسی را بگریاند، بهشت برای او است و هر کس نیز کباکی-خود را شبیه گریه کنندگان سازد- نماید، بهشت برای اوست. (لهوف،ص11؛ بحارالانوار،ج51،ص219)