کانون

نکته مهمی که جناب شیخ بر آن تأکید داشت: آمادگی و آراستگی شخص منتظر بود، هر چند عمرش براي درك زمان حضور آن بزرگوار کافی نباشد. و در این باره حکایتی از حضرت داود (ع) نقل می کرد:"آن حضرت در حال عبور از بیابانی موچه اي را دید که مرتب کارش این است که از تپه اي خاك بر می دارد و به جاي دیگري می ریزد، از خداوند خواست که از راز این کار آگاه شود ...، مورچه به سخن آمد که: معشوقی دارم که شرط وصل خود را آوردن تمام خاکهاي آن تپه در این محل قرار داده است! حضرت فرمود: با این جثه کوچک، تو تا کی می توانی خاکهاي این تل بزرگ را به محل مورد نظر منتقل کنی، و آیا عمر تو کفایت خواهدکرد؟! مورچه گفت: همه اینها را می دانم، ولی خوشم اگر در راه این کار بمیرم به عشق محبوبم مرده ام! در اینجا حضرت داود (ع) منقلب شد و فهمید این جریان درسی است براي او".
جناب شیخ همیشه اصرار داشت که:" با همه وجود در انتظار ولی عصر(عج) باش و حال انتظار را با مشیت حق همراه کن".

یکی از شاگردان شیخ می گوید: روزي در خدمتشان بودم و راجع به فرج مولا امام زمان (ع) و خصوصیات انتظار صحبت بود، فرمودند: "پینه دوزي بود در شهرري- ظاهراً- به نام امامعلی قفقازي، ترك زبان، عیال و اولادي نداشت، مسکن او هم - ظاهراً- در همان دکانش بود، حالات فوق العاده اي از او نقل نموده اند. خواسته اي جز فرج آقا در وجودش نبود. وصیت کرد بعد از مرگ او را در پاي کوه بی بی شهربانو- حوالی شهرري- دفن کنند. هر وقت به قبر ایشان توجه کردم دیدم امام زمان (ع) آن جاست".