کانون

[align=-WEBKIT-RIGHT]گفت : کسی دوستم ندارد . می دانی که چه قدر سخت است ، این که کسی دوستت نداشته باشد ؟ تو برای دوست داشتن بود که جهان را ساختی . حتی تو هم بدون دوست داشتن … خدا هیچ نگفت . [/align]
[align=-WEBKIT-RIGHT]گفت : به پاهایم نگاه کن ! ببین چقدر چندش آور است . چشم ها را آزار می دهم . دنیا را کثیف می کنم . آدم هایت از من می ترسند . مرا می کشند . برای این که زشتم . زشتی جرم من است . خدا هیچ نگفت . گفت : این دنیا فقط مال قشنگ هاست . مال گل ها و پروانه ها . مال قاصدک ها . مال من نیست . [/align]
[align=-WEBKIT-RIGHT]خدا گفت : چرا ، مال تو هم هست . خدا گفت : دوست داشتن یک گل ، دوست داشتن یک پروانه یا قاصدک کار چندانی نیست . اما دوست داشتن یک سوسک ، دوست داشتن " تو " کاری دشوار است . دوست داشتن ، کاری ست آموختنی و همه کس ، رنج آموختن را نمی برد . ببخش ، کسی را که تو را دوست ندارد ، زیرا که هنوز مومن نیست ، زیرا که هنوز دوست داشتن را نیاموخته ، او ابتدای راه است . [/align]
[align=-WEBKIT-RIGHT]مومن دوست می دارد . همه را دوست می دارد . زیرا همه از من است و من زیبایم ، چشم های مومن جز زیبا نمی بیند . زشتی در چشم هاست . در این دایره ، هر چه که هست ، نیست الا زیبایی ...[/align]
[align=-WEBKIT-RIGHT]آن که بین آفریده های من خط کشید شیطان بود . شیطان مسئول فاصله هاست . [/align]
[align=-WEBKIT-RIGHT]حالا قشنگ کوچکم ! نزدیک تر بیا و غمگین نباش . قشنگ کوچک نزد خدا رفت و دیگر هیچ گاه نیندیشید که نازیباست.[/align]

اشک های پدر

وقتی رسیدم پشت در انبار پیر مرد نبود.صندلی چوبیش خالی بود.بوی زغال افروخته بوی خاکه سیگار، بوی آهن زنگ زده از پشت در انبار بیرون می زد.رفتم تو.از دود سیگارش فهمیدم کجا نشسته .قوز کرده،پشت کوهی از پوکه ها و گلوله های زنگ زده . دود سیگارش همه جارا مه آلود کرده بود لحظه ای سرش را بالا آورد و دوباره قوز کرد پشت پوکه ها .به سمتش رفتم دود سیگارش تو هوا اشکال مختلفی درست کرده بود .کنار پایش نشستم زیر چشمی باز نگاهی به من انداخت و بعد به سیگار کشیدنش ادامه داد .
سرم را روی پاهایش گذاشتم و او با دستانش موهای مرا نوازش کرد.

• پسرم چی شده؟

اشک تو چشمام حلقه زد چه احساس دردناکی یه پک دیگه به سیگارش زد ودودش رو بیرون داد
پیرمرد- من پسرمو گم کردم نمی دونم چند وقته ... یعنی اون منو گم کرد یا شایدم من گم شدم به هر حال نیست .
با کنجکاوی منو نگاه میکرد.چه نگاه سردی داشت قلبم یخ زد.
من- من پسرتونو میشناسم ...یعنی...خب یه جورایی باهاش دوست که چه عرض کنم برادر بودیم ... منظورم اینه که عین برادر بودیم
یه نفس عمیق کشیدم واز پنجره به تاریکی شب چشم دوختم .چه سکوتی سکوتی آغشته به ترس پیرمرد زمزمه وار گفت :«پسرمنو تو نمیشناسی درواقع هیچ کس نمیشناسه خود منم درست نشناختمش وگرنه هیچ وقت از دستش نمیدادم ... .»
قطرات اشک زیر نور ماه جلوه ی زیبایی به صورت مهتابی مرد داد .دستام خیس شدند .خواستم ماجرا رو بهش بگم ولی ترسیدم چیزی مانع صحبت کردنم شد . بلند شدم.با وجود لامپ کم نوری که سوسو وار سعی می کرد اتاق رو روشن کنه تقریبا نمی شد جایی رو درست دید.با دستم موهامو به عقب زدم و برگشتم هنوز داشت به بیرون پنجره خیره نگاه می کرد شکسته شده بود خیلی شکسته.
ماه پشت ابر ها می لرزید انگار می خواست چیزی بهم بگه.شب پره ای دور لامپ قرمز رنگ پرواز میکرد.
کلمات رو زیر زبونم مزه مزه کردم طعم تلخی داشت ولی باید امتحانشون میکردم:«ممممم خوب من اومدم که اینجا در باره ی پسرتون صحبت کنم.... چه طوری بگم ... اون یه جورایی هنوز منتظره ... شاید تا آخر عمرش منتظر بمونه .... اون به کمک شما احتیاج داره مجبور بود که اون کارو انجام داد ... اگه نمی رفت همه چیزش نابود می شد...»
پوز خندی زد و گفت:« تو رو هم با حرفاش خام کرده ... من وقتی لازمش داشتم ترکم کرد ... ولم کرد عین یه دستمال منو پرت کرد تو زباله دونی من پدرش بودم دوستش داشتم ولی... »
سرش رو تکون میده و به زمین نگاه می کنه :«به هر حال اون رفته و من موندمو این تکه آهن های زنگ زده ... گاهی میفروشمشونو خرج سیگارمو و خورد و خوراکمو در میارم ولی زندگی کردن به هیچ دردی نمی خوره»به زمین توف میکنه .
راست میگفت در حقش بدی شده بود.نگاه آبی رنگش همون نگاه بود ولی چروک های کنار چشمانش خبر از پیری او میداد . پک بعدی پک بعدی و دوباره پشت سر هم تا بالاخره دستش رو با ته سیگار سوزوند . هیچ وقت جرات گفتن حقیقت رو نداشتم ادامه دادم با ترس ولی گفتم:«سعی می کنم خیلی آروم بهتون بگم ... خوب همونطور که میدونی پسرتون یه سرباز بود و مجبور بود به جنگ بره ولی هیچ وقت نتونست این خبرو بهتون بده .جنگ دردناک جهانی اول ...»
دستام لرزید فکر کردم داره صدای قلبمو میشنوه.چشماش گرد شد باورش نمی شد منتظر موند تا بقیه اش رو تعریف کنم. از نگاهش ترسیدم زیر نگاهش ساییده شدم. سرم رو چرخوندم :«اون براتون نامه می نوشت ولی هیچ وقت به دستتون نرسید ... اون قلبی پاکی داشت هیچ وقت خودش رو بخاطر ترک کردن شما نبخشید.... اون رو گروه های متفق اسیر کردن تقریبا زیر شکنجه ها له شد ...»
مکسی کردم وبغضمو قورت دادم .شب پره هنوز دور لامپ خسته می رقصید.

• و فرار کرد بله او فرار کرد تا آزادی سخترین چیز هارو لمس کرد... وحشت ناکترین چیز هارو دید.ولی همیشه گل پلاتینی رو همراهش داشت به یاد شما برای شما چون قول داده بود نگهش داره .با دیدنش به یاد چهره ی شما می افتاد.

گل پلاتینی ساقه اش خار داشت. برگای کشیده و سیقل خورده زیبایی داشت. برق میزد آره حتی تو تاریکی هم برق میزد
از تو کیفم پلاتین رو در آووردم و به دستان لرزان پیر مرد دادم.نگاهش رو دستام ثابت موند.

• این رو از کجا اووردیش؟..... مممممممممن....تقریبا یه دونه از اینا تو دنیا وجود داره ... فقط یه دونه ...شاید این ارزشش...
  
• بله می دونم این یه پلاتین معمولی نیست شاید کل جنگ فقط بخاطر این بوده باشه.اون از من خواست اینو به شما بدم و ار شما بخوام که ببخشیدش براش خیلی مهمه که بخشیده بشه اونوقت میتونه آزاد باشه.
  پیرمرد در حالیکه چشم از گل پلاتینی بر نمیداشت گفت:«اینو من سالها پیش وقتی پسرم بچه بود بهش دادم به اون گفتم هر وقت اینو دید یاد من بیوفته بهش گفتم هیچ وقت اینو از خودش دور نگه نداره. می دونی اون چی کار کرد؟ ....»
  می دونستم بله می دونستم برای چی نباید بدونم :«نه نمی دونم»دروغ گفتم عین یه حیوون
  خنده ای کرد و گفت:«برای اینکه به من ثابت کنه که بخواطر من حاضر هر کاری بکنه با چاقو کف دستش ضربدر زد و به من قول داد عجب بچه ای بود....هههههه »
  دست زخمیمو توی جیبم پنهان کردم اون نباید می فهمید نه همه چیز خراب میشد .
  چراغ بالاخره روشن شد و شب پره به سوی آسمان در حال طلوع پرواز کرد و اوج گرفت خورشید طلوع کرد و اشعه های طلایی اش ابر های قرمز و زرد صورتی را پاره پاره کرد و حضورش را به همه گان اعلام کرد.
  از اتاق گریختم دیگر طاقت نداشتم یک نفس دویدم وخارج شدم هنوز بوی زغال افروخته و خاکه ی سیگار را حس می کنم .گونه هایم خیس شدند

به او اعتماد کن

گرچند این داشتان نیست اما جای بهتری پیدا نکردم اگه کسی پیدا کرد تو پ خ بهم بگه



برای کاری به خونه ی گیله مرد رفته بودم.

بعد از سلام و علیک با مادرِ گیله مرد منتظر گیله مرد شدم تا آماده بشه با هم بریم بیرون مادر گیله مرد به سمت طویله گاوها رفت و گاو شیرده شون رو باز کرد تا ببره طنابش توی باغ ببنده.

چیزی که برام جالب بود این بودش که خیلی محترمانه و مثل یک خانوم باهاش حرف میزد :

خوبی خانوم ... ببخش امروز دیر اومدم و ...

طناب گاو رو از توی طویله {گاچی} باز کرد تا ببرتش تو باغ. خنده ام گرفت .

از کنارم که داشت رد میشد گفتم : هه! حاج خانوم این گاوه ! فهم و شعور نداره که شما دارید باهاش محترمانه حرف میزنید آخه !

ناگهان گاوه شاخش رو برام اومد که اگر زبل نبودم و خودم رو بموقع کنار نکشیده بودم میرفتم قاطی باقالی ها !

مادرِ گیله مرد طناب گاو رو به سمت خودش کشید و با لبخند گفت : این زبون بسته ها هم مخلوق خدا هستند و به اندازه خودشون میفهمن .


و در حالی که به سمت باغ میرفت

شروع به خوندن این ابیات کرد :

گر تو را از غیب چشمی بـــاز شد
با تــــو ذرّات جهان همــــراز شد

نطق آب و نطق خاک و نطق گـــل
هست محسوس حــــواس اهل

دل جـمله ذرات عـالـــــــم در نهان
با تـــــو می گویند روزان و شبـان

مــا سمیعیم و بـــصیریم و خوشیم
بــــا شما نـــامحرمان ما خامشیم ...

و سرآخر گفت : راستی این روزها تو مدرسه و دانشگاه چی بهتون یاد میدن ؟

بهش نمیخورد و فکر میکردم پیرزن بیسواد باشه، از تعجب و خجالت خشکم زد.

منبع: وبلاگ جملات زیبا

یا علی

این داستان رو به مناسبت نزدیکی به ماه مبارک رمضان انتخاب کردم
امیدوارم موثر باشه

سلام


حکمت


روزی عارف پیری با مریدانش از کنار قصر پادشاه گذر میکرد.
شاه که در ایوان کاخش مشغول به تماشا بود، او را دید و بسرعت به نگهبانانش دستور داد تا استاد پیر را به قصر آورند.
عارف به حضور شاه شرفیاب شد.
شاه ضمن تشکر از او خواست که نکته ای آموزنده به شاهزاده جوان بیاموزد مگر در آینده او تاثیر گذار شود.

استاد دستش را به داخل کیسه فرو برد و سه عروسک از آن بیرون آورد و به شاهزاده عرضه نمود و گفت: "بیا اینان دوستان تو هستند، اوقاتت را با آنها سپری کن."
شاهزاده با تمسخر گفت: " من که دختر نیستم با عروسک بازی کنم! "

عارف اولین عروسک را برداشته و تکه نخی را از یکی از گوشهای آن عبور داد که بلافاصله از گوش دیگر خارج شد.
سپس دومین عروسک را برداشته و اینبار تکه نخ از گوش عروسک داخل و از دهانش خارج شد.
او سومین عروسک را امتحان نمود.
تکه نخ در حالی که در گوش عروسک پیش میرفت، از هیچیک از دو عضو یادشده خارج نشد.

استاد بلافاصله گفت : " جناب شاهزاده، اینان همگی دوستانت هستند، اولی که اصلا به حرفهایت توجهی نداشته، دومی هرسخنی را که از تو شنیده، همه جا بازگو خواهد کرد و سومی دوستی است که همواره بر آنچه شنیده لب فرو بسته "

شاهزاده فریاد شادی سر داده و گفت: " پس بهترین دوستم همین نوع سومی است و منهم او را مشاور امورات کشورداری خواهم نمود. "

عارف پاسخ داد : " نه "
و بلافاصله عروسک چهارم را از کیسه خارج نمود و آنرا به شاهزاده داد و گفت: " این دوستی است که باید بدنبالش بگردی "

شاهزاده تکه نخ را بر گرفت و امتحان نمود.
با تعجب دید که نخ همانند عروسک اول از گوش دیگر این عروسک نیز خارج شد، گفت : " استاد اینکه نشد ! "

عارف پیر پاسخ داد: " حال مجددا امتحان کن "
برای بار دوم تکه نخ از دهان عروسک خارج شد.
شاهزاده برای بار سوم نیز امتحان کرد و تکه نخ در داخل عروسک باقیماند

استاد رو به شاهزاده کرد و گفت: " شخصی شایسته دوستی و مشورت توست که بداند کی حرف بزند، چه موقع به حرفهایت توجهی نکند و کی ساکت بماند ".

یک روز صبح «بودا» در بین شاگردانش نشسته بود که مردی به جمع آنان نزدیک شد و پرسید:
آیا خدا وجود دارد؟«بودا» پاسخ داد:
بله، خدا وجود دارد.
بعد از ناهار سروکله‌ی مرد دیگری پیدا شد که پرسید:
آیا خدا وجود دارد؟
«بودا» پاسخ داد:
نه، خدا وجود ندارد.
اواخر روز مرد سومی همین سؤال را از «بودا» پرسید. پاسخ بودا به او چنین بود:
خودت باید این را برای خودت روشن کنی.
یکی از شاگردان گفت:
استاد این منطقی نیست. شما چطور می‌توانید به یک سؤال سه جواب بدهید؟
بودا که به روشن‌بینی رسیده بود، پاسخ داد:
چون آنان سه شخص مختلف بودند و هرکس از راه خودش به خدا می‌رسد: عده‌ای با اطمینان، عده‌ای با انکار و عده‌ای با تردید.