کانون

همیشه به موقع حاضری ...

درست زمانی که می ترسم کم بیاورم ... ببُرم ... بشکنم ... بمیرم از درد بی تویی ؛ زمانی که قلبم از دوری ات زخم برمی دارد و می سوزد و وامانده و بی چاره در دل فریاد می زنم : پس کجایی که ببینی بی تو هیچ نیستم ؟ کجایی که جان کندنم را بی حضورت ببینی ؟ کو آن همه ادعای عاشقی ات ؟! درست لب پرتگاه سقوطِ من در چاه نومیدی ، دستت را به سویم دراز می کنی ؛ دستانم را می گیری و گرمای عشق و محبتت را در ذره ذره ی وجودم منتشر می کنی ... باز دلم شعله ور می شود از برق نگاه تو ! ... آنچنان عاشقانه دلِ محزون و گرفته ام را در بیکران محبتت شستشو می دهی و نوازش می کنی ؛ انگار تو هم جز من کسی را نداری !

و من باز حیران عاشقی ات می شوم

و من باز مبهوت جلال و عظمت و بزرگی ات می مانم

و من باز مسحور نگاه تو می شوم ... نگاهی که هرگز از من برنمی داری

و من باز در آغوش تو ، از هر کسی جز تو و از هر مهری جز مهر تو ، بی نیاز می گردم

و من باز نگاه خیسم را به آسمان می دوزم و می گویم :

خدایا ! خدایی ات را شکر

عشقت را ... نگاهت را ... حضورت را ، از من نگیر

عاشقانه می پرستمت