تو مراحل ترک آدم به جایی می رسه که دیگه واسش فرقی نداره تو چه موقعیتی باشه
موقعی که خونه خالی میشه اصلا ذهنش درگیر این چیزا نمیشه
تازه یکی باید یادش بیاره تو قبلا موقعی که خونه خالی میشد چی کار می کردی
و با هزار یاد و یادآوری، بعدم معلوم نیست آخرش قبول کنه یا نه
میگه: من؟ واقعا من این کار رو می کردم؟
کامپیوتر دم دستش باشه یا نه مهم نیست براش.
اینترنت آن چنانچی و بدون محدودیت براش معنا نداره.
فیلترشکن جلوش باز بشه یا نباشه فرقی نداره. واسش مسخره است که تو بهش بگی فیلترشکن خطرناکه.
بهت لبخند میزنه و میگه این روان بیماره که خطرناکه؛ نه فیلترشکن.
وقتی روان بیمار تبدیل به یه روان سالم شد، زندگیش هم سالم میشه. کارهاش هم درست و بی اشتباه. تصمیم هاش و تفریح هاش هم عاقلانه میشه.
البته
منم میگم تو روزهای اول نه تنها تمام فیلم و عکس های کامپیوترت رو پاک کن
حتا کمتر در طول روز از کامپیوتر استفاده کن
شب ها زودتر بخواب
کمتر تنها بمون
حتا اگه ترک دیوار برات تحریک کننده است؛ برای ترک های دیوار هم فکری بکن!
مسابقات کانون برای همینه
برای همین روزهای ابتدایی که عقلت نمی تونه فرمان درست بده
هیجانت رو درگیر می کنه تا مانع شهوت بشه
به این طریق نفست رو گول می زنه.
نفس پیش خودش میگه: تو مسابقه کاپ میدن. مدال میدن. اعتبار میدن. حیفه خرابش کنم.
این روند اون قدر طی میشه تا کم کم شهوت فروکش می کنه و عقل مسلط و مسلط تر میشه.
بعد از مدتی حالا اینکه تو کدوم مسابقه باشی یا اگه تو مسابقه باشی یا نباشی دیگه برات مهم نیست
روان بیمار و آسیب زننده تبدیل به یه روان سالم و شکوفاکننده شده.
تو وارد دنیای دیگه ای شدی.
با تمام وجود زندگی سالم رو می خوای.
با تمام وجود از چیزهایی که حس می کنی برات بده فاصله میگیری.
بعد از مدتی حتا تلاش هم نمی کنی؛ ضمیر ناخودآگاهت باتوجه به آموخته های قبلی، خودش همه چی رو رو به راه می کنه؛ تو فقط با آسودگی میشینی و تماشا می کنی.
اشتباه نشه
شیطان همیشه هست. نفس اماره هم همیشه هست. آزمون های الهی هم هست.
مراقبت کردن باید دائمی باشه. پایبندی به خطوط قرمز بحث یک روز و دو روز نیست.
اما یادت نره که مسیر چه مسیریه.
روان، الانه که بیماره.
تو با هزار جور دوز و کلک و مسابقه و قول و قرار و اعتبار و مدال و کاپ جلوی حرکات بیمارگونه ی این روان رو میگیری.
اما فرداهایی میاد که روان سالم شده و چیزهای دیگه ای رو می طلبه و اون ها تبدیل به شوخی شده.
تا اون روز دست از تلاش برنداریم و صبر کنیم.