کانون

یه شعر زیبا از مولانا :

فجر انقلاب

برخيز، كه فجر انقلاب است امروز
بيگانه صفت، خانه خراب است امروز
هر توطئه و نقشه كه دشمن بكشد
از لطف خدا، نقش بر آب است امروز
فجر است و سپيده حلقه بر در زده است
روز آمده. تاج لاله بر سر زده است
با آمدن امام در كشور ما
خورشيد حقيقت از افق سر زده است
«والفجر» كه سوگند خداي ازلي است
روشنگر حقي است كه با «آل‌علي» است
اين سوره به گفته امام صادق
مشهور به سوره «حسين‌بن‌علي» است
شب رفت وسرود فجر آهنگين است
از خون شهيد فجر ما رنگين است
اين ملت قهرمان و آگاه و رشيد
ثابت قدم است و قاطع و سنگين است
شب طي شد و روز روشن از راه رسيد
خورشيد اميد شرق، از غرب دميد
عيساي زمان، راز زمين، «روح خدا»
در كالبد مرده، دمي تازه دميد
اين نهضت حق، كه خلق ما برپا كرد
نه شرقي‌و غربي است، نه سرخ است و نه زرد
در وسعت و عمق و شور و يك‌پارچگي
زيباتر از اين نمي‌توان پيدا كرد
جان‌هاي جهانيان به لب آمده است
جان در پي حق، داوطلب آمده است
جمهوري اسلامي ما در اين قرن
فجري است كه در ظلمت شب آمده است
بر ملت تازه رَسته از دام و كمند
آن بردگي گذشته، يارب مپسند
اين در كه به‌روي ما گشودي از مهر
بار دگر از قهر، خدايا تو مبند

مادر دوستت دارم وتا ابد به تو محتاجم

تا ابد دوستت دارم وبه تو محتاجم

وهمین لحظه این قدر اشک برای ریختن دارم که موهایت تر شود

خودم را از تو دور کرده ام،با این وجود توجه وعشق تو هنوز در دلم برپاست

تو مامن وسرپناه من هستی

که مرا از گزندها وآسیب ها حفظ می کنی

من از دیوارها می گذرم وپرواز می کنم

و تمام کارهایی را که باید،انجام می دهم تا در پناه تو باشم

شاید من یاغی وسرکش باشم

اما می دانم حتی زمینی که بر روی آن ایستاده ام از عشق تو سرشار است

من منتظر لبخند درخشان وپرغرور تو هستم،مادر

لبخندی که هر گره ای را باز می کند

برای تمام لحظاتی که به خاطر من رنج کشیده ای متا سفم

اما بعد از طوفان های کوچک

این آرامش است که پا برجا خواهد ماند.

---

الیس الصبح بقریب

شعری در وصف خدا

پيش از اينها فكر مي كردم خدا

خانه اي دارد كنار ابر ها



مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتي از الماس خشتي از طلا



پايه هاي برجش از عاج وبلور

بر سر تختي نشسته با غرور



ماه برق كوچكي از تاج او

هر ستاره ، پولكي از تاج او



اطلس پيراهن او ، آسمان

نقش روي دامن او ،كهكشان



رعد وبرق شب ، طنين خنده اش

سيل وطوفان ،نعره توفنده اش



دكمه ي پيراهن او ، آفتا ب

برق تيغ خنجر او ماهتاب



هيچ كس از جاي او آگاه نيست

هيچ كس را در حضورش راه نيست



پيش از اينها خاطرم دلگير بود

از خدا در ذهنم اين تصوير بود



آن خدا بي رحم بود و خشمگين

خانه اش در آسمان ،دوراز زمين



بود ،اما در ميان ما نبود

مهربان وساده وزيبا نبود





در دل او دوستي جايي نداشت

مهرباني هيچ معنايي نداشت



هر چه مي پرسيدم، ازخود ، ازخدا

از زمين ،از آسمان ،ازابرها



زود مي گفتند :اين كار خداست

پرس وجوازكاراو كاري خداست



هرچه مي پرسي ، جوابش آتش است

آب اگر خوردي ، عذابش آتش است



تا ببندي چشم ، كورت مي كند

تاشدي نزديك ، دورت مي كند



كج گشودي دست ، سنگت مي كند

كج نهادي پاي ، لنگت مي كند



با همين قصه، دلم مشغول بود

خوابهايم، خواب ديو وغول بود



خواب مي ديدم كه غرق آتشم

در دهان اژدهاي سركشم



دردهان اژدهاي خشمگين

بر سرم باران گرزآتشين



محو مي شد نعره هايم، بي صدا

در طنين خنده ي خشم خدا ...



نيت من ، درنماز و در دعا

ترس بود و وحشت ازخشم خدا





هر چه مي كردم ،همه از ترس بود

مثل از بر كردن يك درس بود



مثل تمرين حساب هندسه

مثل تنبيه مدير مدرسه



تلخ ،مثل خنده اي بي حوصله

سخت ، مثل حل صدها مسله



مثل تكليف رياضي سخت بود

مثل صرف فعل ماضي سخت بود



تا كه يك شب دست دردست پدر

راه افتادم به قصد يك سفر



درميان راه ، در يك روستا

خانه اي ديدم ، خوب وآشنا





زود پرسيدم : پدر، اينجا كجاست ؟

گفت ، اينجا خانه ي خوب خداست!



گفت :اينجا مي شود يك لحضه ماند

گوشه اي خلوت، نمازي ساده خواند



با وضويي ، دست و رويي تازه كرد

با دل خود ، گفتگويي تازه كرد



گفتمش ، پس آن خداي خشمگين

خانه اش اينجاست ؟ اينجا ، در زمين ؟



گفت :آري ،خانه او بي رياست

فرشهايش از گليم و بورياست



مهربان وساده وبي كينه است

مثل نوري در دل آيينه است



عادت او نيست خشم و دشمني

نام او نور و نشانش روشني



خشم ،نامي از نشانيهاي اوست

حالتي از مهرباني هاي اوست



قهر او از آشتي ، شيرين تر است

مثل قهر مهربان مادر است



دوستي را دوست ، معني مي دهد

قهرهم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌با دوست معني مي دهد



هيچ كس با دشمن خود ، قهر نيست

قهري ا وهم نشان دوستي است...



تازه فهميدم خدايم ،اين خداست

اين خداي مهربان وآشناست



دوستي ، از من به من نزديك تر

از رگ گردن به من نزديك تر



آن خداي پيش از اين را بار برد

نا م او را هم دلم از ياد برد



آن خدا مثل خيال و خواب بود

چون حبابي ، نقش روي آب بود



مي توانم بعد ازاين ، با اين خدا

دوست باشم ، دوست ،پاك وبي ريا





مي توان با اين خدا پرواز كرد

سفره ي دل را برايش باز كرد



مي توان درباره ي گل حرف زد

صاف وساده ، مثل بلبل حرف زد



چكه چكه مثل باران راز گفت

با دو قطره ، صد زهاران راز گفت



مي توان با او صميمي حرف زد

مثل ياران قديمي حرف زد



مي توان تصنيفي از پرواز خواند

با الفباي سكوت آواز خواند



مي توان مثل علفها حرف زد

با زباني بي الفبا حرف زد



مي توان درباره ي هر چيز گفت

مي توان شعري خيال انگيز گفت



مثل اين شعر روان وآشنا :

« پيش از اين ها فكر مي كردم خدا ...»




*قيصر امين پور

---

---

علی چه گوهری بود که کس به شناختنش توانا نیست و شنیدن وصفش جلای روح و روان وشفای هر بیمرای است؟
علی چه گوهری است
که تا می شنومش جانی تازه میگیرم
تا از علی شنیدم روحم تازه شد



شعری درباره ی مولای متقیان علی (ع)

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان

چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا


شهریار

---

سلام
یاد سهراب بخیر
آن سپهری که تا لحظه خاموشی گفت

تو مرا یاد کنی یا نکن من به یادت هستم
آرزویم همه سرسبزی توست.
......................
یا صمد

در مجالي که برايم باقيست
باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم
که خرد را با عشق
علم را با احساس
و رياضي را با شعر
دين را با عرفان
همه را با تشويق تدريس کنند
لاي انگشت کسي
قلمي نگذارند
و نخوانند کسي را حيوان
و نگويند کسي را کودن
و معلم هر روز
روح را حاضر و غايب بکند

و به جز از ايمانش
هيچ کس چيزي را حفظ نبايد بکند
مغز ها پر نشود چون انبار
قلب خالي نشود از احساس
درس هايي بدهند
که به جاي مغز ، دل ها را تسخير کند
از کتاب تاريخ
جنگ را بردارند
در کلاس انشا
هر کسي حرف دلش را بزند

غير ممکن را از خاطره ها محو کنند
تا ، کسي بعد از اين
باز همواره نگويد: "هرگز"
و به آساني هم رنگ جماعت نشود
زنگ نقاشي تکرار شود
رنگ را در پاييز تعليم دهند
قطره را در باران
موج را در ساحل
زندگي را در رفتن و برگشتن از قله کوه
و عبادت را در خلقت خلق

کار را در کندو
و طبيعت را در جنگل و دشت
مشق شب اين باشد
که شبي چندين بار
همه تکرار کنيم :
عدل
آزادي
قانون
شادي
امتحاني بشود
که بسنجد ما را
تا بفهمند چقدر
عاشق و آگه و آدم شده ايم

در مجالي که برايم باقيست
باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم
که در آن آخر وقت
به زباني ساده
شعر تدريس کنند
و بگويند که تا فردا صبح
خالق عشق نگهدار شما

شاعر: مجتبی کاشانی

حافظ وماه رمضان


یا كه ترك فلك خوان روزه غارت كرد
هلال عید به دور قدح اشارت كرد

ثواب روزه و حج قبول آنكس برد
كه خاك میكده عشق را زیارت كرد


مقام اصلی ما گوشه خرابات است
خدایش خیر دهاد آنكه این عمارت كرد

بهای باده چون لعل چیست؟ جوهرعقل
بیا كه سود كسی برد كاین تجارت كرد

نماز در خم آن ابروان محرابی
كسی كند كه به خون جگر طهارت كرد

فغان كه نرگس جماشّ شیخ شهر امروز
نظر به دردكشان از سرحقارت كرد

به روی یار نظر كن زدیده منت دار
كه كار دیده نظر از سر بصارت كرد

حدیث عشق ز حافظ شنو نه از واعظ
اگر چه صنعت بسیار در عبادت كرد


حافظ از روزه سالم و قرآنی سخن به میان می آورد و نه از معامله ایی كه مغروری به دیگر بندگان خدا به حقارت می نگرد... عبادت با خامی جور در نمی آید پخته باید بود و عبادت كرد و به باطن عبادت راه یافت و ثواب روزه و حج قبول برد:
زان می عشق كزو پخته شود هر خامی گر چه ماه رمضان است بیاور جامی!


منبع

سلام منم اگه شعری نوشتم بهم نخندید البته نه به شعر چون مال من نیست بلکه به خودم ومدت پاکیم

زندگی زیباست چشمی باز کن
گردشی در کوچه باغ راز کن
هر که عشقش در تماشا نقش بست
عینک بدبینی خود را شکست
دیده ام بر شاخه ی احساس ها
می تپد دل در شمیم یاس ها
زندگی یعنی همین پروانه ها
صبح ها، لبخندها، آوازها...