1391 دي 17، 17:47
بگذار سپیده سر زند
چه باک که من بمیرم و شبنم فرو خشکد
و شبگیر خاموش شود و شبا هنگ گنگ گردد
و مهتاب رنگ بازد و ستاره ی سحری بازگردد و راه کهکشان بسته شود
بگذار سپیده سر زند و
پروانه به سوی افتاب پرکشد...
1391 دي 18، 0:22
(1391 آذر 13، 21:33)Ethereal نوشته است: [ -> ]از مولوی:
رو سر بنه ببالين٫تنها مرا رها کن!ترک من خراب٫شبگرد مبتلا کن!ماييم و موج سودا٫شب تا بروز تنها!خواهی بيا ببخشا٫خواهی برو جفا کن!از من گريز تا تو٫هم در بلا نيفتی!بگزين ره سلامت٫ترک ره بلا کن!ماييم و آب ديده٫در کنج غم خزيده!بر آب ديده ما٫صد جای آسيا کن!بر شاه خوبرويان٫واجب وفا نباشد!ای زرد روی عاشق٫صبر کن وفا کن!درديست غير مردن٫کان را دوا نباشد!پس من چگونه گويم٫کاين درد را دوا کن؟
پ.ن: با صدای شهرام ناظری
شعر مولاناست
این غزل یکی از زیباترین غزلهاییه که در دنیا وجود داره واقعا..داستان سروده شدنش بدین شرحه:
و گویند سلطان ولد از بیماری مولانا بسیار بیخواب شده و به غایت ضعیف و ناتوان و دایم نعره ها می زد و جامه ها پاره می کرد و نوحه ها می نمود و اصلا نمی غنود...همان شب حضرت مولانا فرمود که:«بها الدین من خوشم،برو سری بنه و قدری بیاسا.»
چون حضرت ولد سر نهاد و روانه شد این غزل را فرمود و چلبی حسام الدین می نوشت و اشک های خونین می ریخت:رو سر بنه به بالین....
1391 دي 24، 17:59
انکار عشق را
چنین که به سرسختی پا سفت کرده ای
دشنه ای مگر
به آستین اندر
نهان کرده باشی
که عاشق
اعتراف را چنان به فریاد آمد
که وجودش همه
بانگی شد
چنین که به سرسختی پا سفت کرده ای
دشنه ای مگر
به آستین اندر
نهان کرده باشی
که عاشق
اعتراف را چنان به فریاد آمد
که وجودش همه
بانگی شد
1391 دي 24، 19:00
درد می کند
انحنای روح من
شانه های خسته ی غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه ی لجوج
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه ی لجوج
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
زنده یاد قیصر امین پور
1391 دي 26، 21:36
ایستاده بودم و دل برکنده از کویر ،همه تن چشم کردم و در چشم اسمان دوختم.
و همه جان نگاه کردم و در ان گوشه ی اسمان آویختم
و در اعماق این کبود به لذت جان می سپردم
و در آبی این دریا به عشق جان میگرفتم
و غرقه ی مستی و بی خویشی،با اسمان ،عشق می ورزیدم و اشک امانم نمی داد
و می نگریستم و به نگریستن ادامه می دادم
و می شنیدم که سکوت آبی وحی این سخن پیامبر را با دلم می گوید و من در عمق همه ی ذرات وجودم
ان را به نیاز و حسرت زمزمه میکنم :
اگر مامور نبودم که با مردم بیامیزم و در میان خلق زندگی کنم
دو چشم را به این اسمان می دوختم و چندان به نگاه کردن ادامه میدادم
تا خداوند جانم را بستاند.
دکتر شریعتی (کویر)
و همه جان نگاه کردم و در ان گوشه ی اسمان آویختم
و در اعماق این کبود به لذت جان می سپردم
و در آبی این دریا به عشق جان میگرفتم
و غرقه ی مستی و بی خویشی،با اسمان ،عشق می ورزیدم و اشک امانم نمی داد
و می نگریستم و به نگریستن ادامه می دادم
و می شنیدم که سکوت آبی وحی این سخن پیامبر را با دلم می گوید و من در عمق همه ی ذرات وجودم
ان را به نیاز و حسرت زمزمه میکنم :
اگر مامور نبودم که با مردم بیامیزم و در میان خلق زندگی کنم
دو چشم را به این اسمان می دوختم و چندان به نگاه کردن ادامه میدادم
تا خداوند جانم را بستاند.
دکتر شریعتی (کویر)
1391 دي 27، 0:05
1391 دي 27، 19:04
1391 دي 27، 22:23
1391 دي 28، 22:24
1391 دي 28، 23:52
بنمای رخ که باغ وگلستانم آروزست...بگشای لب کهقند فراوانم آروزست
ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر.......کان چهره ی مشعشع تابانم آروزست
بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز.....باز آمدم که ساعد سلطانم آروزست
گفتی ز ناز :«بیش مرنجان مرا برو»......آن گفتنت که«بیش مرانجانم» آروزست
وان دفع گفتنت که «برو!شه به خانه نیست».....وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست
یعقوب وار واسفاها همی زنم.....دیدارِ خوب یوسف کنعانم آروزست
والله که شهر بی تو مرا حبس می شود.....آوارگیّ و کوه و بیابانم آروزست
زین همراهان سست عناصر دلم گرفت...شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او.....آن نور روی موسی عمرانم اروزست
زین خلق پر شکاین گریان ملول شدم......آن های و هوی و نعره ی مستانم آروزست
گویاترم زبلبل اما ز رشک عام...مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر....«کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست»
گفتند:«یافت می نشود جسته ایم ما»...گفت:«آنکه یافت می نشود،آنم آرزوست»
پنهان ز دیده ها و همه دیده ها از اوست.....آن آشکار صنعت پنهانم آروزست
گوشم شنید قصه ی ایمان و مست شد.....کو قسم چشم؟صورت ایمانم آروزست
یک دست جام باده و یک درست جعد یار...رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست
مولانا
آدم دوست داره خودشو منفجر کنه واقعا...پر از عشق و عرفان
ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر.......کان چهره ی مشعشع تابانم آروزست
بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز.....باز آمدم که ساعد سلطانم آروزست
گفتی ز ناز :«بیش مرنجان مرا برو»......آن گفتنت که«بیش مرانجانم» آروزست
وان دفع گفتنت که «برو!شه به خانه نیست».....وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست
یعقوب وار واسفاها همی زنم.....دیدارِ خوب یوسف کنعانم آروزست
والله که شهر بی تو مرا حبس می شود.....آوارگیّ و کوه و بیابانم آروزست
زین همراهان سست عناصر دلم گرفت...شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او.....آن نور روی موسی عمرانم اروزست
زین خلق پر شکاین گریان ملول شدم......آن های و هوی و نعره ی مستانم آروزست
گویاترم زبلبل اما ز رشک عام...مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر....«کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست»
گفتند:«یافت می نشود جسته ایم ما»...گفت:«آنکه یافت می نشود،آنم آرزوست»
پنهان ز دیده ها و همه دیده ها از اوست.....آن آشکار صنعت پنهانم آروزست
گوشم شنید قصه ی ایمان و مست شد.....کو قسم چشم؟صورت ایمانم آروزست
یک دست جام باده و یک درست جعد یار...رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست
مولانا
آدم دوست داره خودشو منفجر کنه واقعا...پر از عشق و عرفان1391 دي 29، 11:56
1391 دي 29، 22:14
1391 بهمن 1، 2:46
1391 بهمن 1، 2:54
1391 بهمن 3، 19:15