کانون

چون شبان بی ستاره قلب من تنهاست ،
تا ندانند از چه میسوزم من !
از نخوت زبانم در دهان بسته است،
راه من پیداست ،
پای من خسته است !
 پهلوانی خسته را می مانم که میگوید سرود کهنه ی فتحی قدیمی را ....

برویم ای یار ،ای یگانه ی من!
دست مرا بگیر!

سخن من نه از درد ایشان بود
خود از دردی بود که ایشانند
اینان درد بودند و خود را

نیازمند جراحات به چرک اندر نشسته اند

و چنین است

که چون با زخم و فساد و سیاهی به جنگ برخیزی

کمر به کین ات استوار تر می بندند...

خود شکن




 این مرد خودپرست 
 این دیو، این رها شده از بند 
                                مستِ مست 
 استاده رو به روی من و 
                                خیره در منست 
 گفتم به خویشتن 
 آیا توانِ رَستنم از این نگاه هست ؟
 مشتی زدم به سینه ی او ،
                               ناگهان دریغ 
 آئینه ی تمام قد رو به رو شکست ... 


 ( حمید مصدق )

دریغا


آن گاه که


به تلاش و تقلا از پس کابوس سالیان بدون خورشید
چشم بر روز گشودم

تمام انچه در برابرم نمایان شد
تعبیر سیاه ترین کابوس ها بود
و

هیچ آرزویی در میانه نبود...

دلــــم بالــکنـــــــے مـــــــے خواهـَــد رو به شَهـــر...

و کَمـــــــے بـاد خنکــــ و تاریکـــــــــــے ...

یکــــ فنجان بــزرگ قـَهوه ...

یک جــُـرعه تــو ...

یکــــ جـُرعـــه من ...

و سـکوتـــــــــے که در آن دو نگـــاه گـــره خـــورده باشَـــد ...

بـــــــے کلام...

میـــــدانــــــــــے...!؟

دلـــَـم یک "من" مـــــــے خواهــد بــَـراے تــو...

و یک "تــو" تـــا ابــَــد بــراے مــَـن ...

 سوره ی تماشا 


 به تماشا سوگند 
 و به آغاز کلام ...
 و به پرواز کبوتر از ذهن
 واژه ای در قفس است .
 
 حرف هایم، مثل یک تکه چمن روشن بود.
 من به آنان گفتم :
 آفتابی لب درگاه شماست
 که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد.


 و به آنان گفتم :
 سنگ، آرایش کوهستان نیست 
 همچنانی که فلز، زیوری نیست به اندام کلنگ. 
 در کف دست زمین، گوهر ناپیدایی است 
 که رسولان همه از تابش آن خیره شدند.
 پی گوهر باشید.
 لحظه ها را به چراگاه رسالت ببرید.


 و من آنان را، به صدای قدم پیک بشارت دادم
 و به نزدیکی روز، و به افزایش رنگ.
 به طنین گل سرخ، پشت پرچین سخن های درشت.


 و به آنان گفتم : 
 هر که در حافظه ی چوب ببیند باغی 
 صورتش در وزش بیشه ی شور ابدی خواهد ماند.
 هر که با مرغ هوا دوست شود
 خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود.
 آنکه نور از سر انگشت زمان برچیند 
 می گشاید گره ی پنجره ها را با آه.


 زیر بیدی بودیم. 
 برگی از شاخه ی بالای سرم چیدم، گفتم :
 چشم را باز کنید، آیتی بهتر از این می خواهید ؟
 می شنیدم که بهم می گفتند :
 سحر می داند، سحر ! 


 سر هر کوه رسولی دیدند 
 ابر انکار به دوش آوردند.
 باد را نازل کردیم 
 تا کلاه از سرشان بردارد.
 خانه هاشان پر داوودی بود، 
 چشمشان را بستیم. 
 دستشان را نرساندیم به سرشاخه ی هوش.
 جیبشان را پر عادت کردیم.
 خوابشان را به صدای سفر آینه ها آشفتیم ...


 ( سهراب سپهری )

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت ...


یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت
دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت

پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد
اما مرا به عمق درونم کشید و رفت

یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را
بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت

من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت
خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت

تا از خیال گنگ رهایی رها شوم
بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت

شاید به پاس حرمت ویرانه های عشق
مرحم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت

تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم
رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت

دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم
از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت ... 


( افشین یداللهی )


با صدای علیرضا قربانی

سلام
















"علي اكبر لطيفيان"
____________________
* توي شعر اصلي غلام بود..براي اين ك ب من بياد كردمش كنيز.. باشد ك شاعر راضي باشد..


ياعلي.