کانون

نگفتمت مرو آن جا، که آشنات منم / در این سراب فنا چشمه ی حیات منم
وگر به خشم روی صد هزار سال ز من / به عاقبت به من آیی که منتهات منم
نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی / که نقش بند سراپرده ی رضات منم
نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی / مرو به خشک که دریای باصفات منم
نگفتمت که تو را رهزنند و سرد کنند / که آتش و تپش و گرمی هوات منم
نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند / که گم کنی که سرچشمه ی صفات منم
نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت / نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم
اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست / وگر خداصفتی دان که کدخدات منم


آدم باید تک تک بیت هاش رو سر خودش داد بزنه، بعد خودش جواب بده "چرا! گفتی! گفتی!..."

پروانه
این همه نفی
درد جان فرسای دگردیسی جهان است

بر جان هنر،

تا از کرم کور بی دست و پا
پروانه ای بسازد
هزار رنگ!


زنده یاد حسین پناهی

بچه ها این شعر خیلی قشنگه...خواهشا بخونیدش...
سودازده

سلام .رفتم حافظيه براي خودم فال گرفتم من كه تفسيرش نفهميدم.
همش از مي و شمع چگل(استعاره از زيبارويان شهر چگل) کفته
مرا ععديست با جانان که تا جان در بدن دارمهوا داري كويش را چو جان خويشتن دارم
صفاي خلوت خاطر از ان شمع چگل دارم فروغ چشم و نور دل از ان ماه ختن دارم
به كام و ارزو ي دل چو دارم خلوتي حاصلجه باك از خبث بدگويان ميان انجمن دارم
شرابي خوشگوارم هست و ياري چون نكارم هست ندارد هيچكس باري چنين عيشي كه من دارم
مرا در خانه سروي هست كه اندر سايه ي قدشفراغ از سرو بستاني و شمشاد چمن دارم
سزد كز خاتم لعلش زنم لاف سليمانيچو اسم اغظمم باشد چه باك از اهرمن دارم
خدا را اي رقيب امشب زماني ديده بر هم نهكه من با لعل خاموشش نهاني صد سخن دارم
الا اي پير فرزانه مكن عيبم ز ميخانهكه من در ترك پيمانه دلي پيمان شكن دارم
به رندي شهره شد حافظ پس از چندين ورع اماجه غم دارم چو در عالم امين الدين حسن دارم.
شاهد فال؛
من كه باشم كه بر ان عالم خاطر عاطر گذرم......لطفها ميكني. اي خاك درت تاج سرم
من كه از تفسير فالم هيچ جي نفهميدم
معني ظاهريش را فهميدم اما تفسيرش...

جواني شمع ره كردم كه جويم زندگاني را
نجستم زندگاني را و گم كردم جواني را
كنون با باره پيري آرزومندم كه برگردم
به دنبال جواني كوره راهه زندگاني را
"شهريار"

خدایا به عزت که خوارم مکن
به ذل گنه شرمسارم مکن