کانون

حسرت :

من به درماندگی صخره و سنگ

من به آوارگی ابر و نسیم

من به سرگشتگی آهوی دشت

من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی

گیسوان تو به یادم می آید

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی

شعر چشمان تو را می خوانم

چشم تو چشمه شوق

چشم تو ، ژرف ترین راز وجود

برگ بید است که با زمزمه جاری باد

تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

تو تماشا کن

که بهاری دیگر

پاورچین پاورچین

از دل تاریکی میگذرد

و تو در خوابی

و پرستو ها خوابند

و تو می اندیشی

به بهاری دیگر

و به یاری دیگر

نه بهاری

و نه یاری دیگر

حیف

اما من و تو

دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام

این صحرا

این دریا

پر خواهم زد

خواهم مرد

غم تو این غم شیرین را

با خود خواهم برد ...


حمید مصدق

بند هفدهم؛ من خیلی نتونستم با این بند ارتباط خوبی برقرار کنم و از حیث معنا و استحکام زبان، ضعیف به نگاهم اومد.

بند نوزدهم، چه زیبا و رسا!

بند بیستم، 

واقعا عاليه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

منت از خلق، برای لقمه ای نان می کشیم
دیگری نان می دهد، ما ناز اینان می کشیم
چون توکل نیست، کار ما به دست مردم است
شاه ما را منتظر، ما ناز دربان می کشیم

سلام ماه مبارک سلام ماه خدا!
سلام ماه پذیرایی خدا از ما

سلام شهر طهورای ساکنان زمین
سلام چشمه ی تنزیه عالم بالا

ببین به سوی تو قرآن به دست آمده ام
سلام شهر تلاوت، سلام ماه دعا

به دعوت تو در این میهمانی آمده ام
و گر نه خاک کجا و زلالیِ دریا!

ببین به ساحت خود این همه ستم کردم
ببین شکسته ام آئینه ی خدایم را

چقدر سنگ به بالم زدم به دست خودم
چقدر زخمی ام و پرشکسته ام حالا!

شکسته ام که مرا در تلاطمت بکشی
تو ناز و قهر خودت را نکن دریغ از ما

برای اذن دخولم اجازه می خواهم
اجازه از علی و یک اجازه از زهرا

به اذن دست بریده به اذن مشک و علم
به اذن روضه ی چشمان حضرت سقّا