کانون

خانه ام ابری ست
یکسره روی زمین ابری ست با آن.

از فراز گردنه خُرد و خراب و مست
باد می پیچد.
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من!
آی نی زن که تو را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟

خانه ام ابری ست اما
ابر بارانش گرفته ست.

در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
من به روی آفتابم
می برم در ساحت دریا نظاره.
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره ،نی زن که دایم می نوازد نی،در این دنیای ابر اندود
راه خود دارد اندر پیش.

از :ماخ اولا.....نیما یوشیج

سلام

جز آستان توام در جهان پناهی نیست سر مرا بجز این در، حواله گاهی نیست
عدو چو تیغ کشد من سپر بیندازم که تیغ ما بجز از ناله ای و آهی نیست
چرا زکوی خرابات روی برتابم کزین بهم به جهان هیچ رسم و راهی نیست
زمانه گر بزند آتشم به خرمن عمر بگو بسوز که بر من به برگ کاهی نیست
غلام نرگس جَمّاش آن سهی سروم که از شراب غرورش به کس نگاهی نیست
مباش در پی ازار و هرچه خواهی کن که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست
عنان کشیده رو، ای پادشاه کشور حسن که نیست بر سر راهی که دادخواهی نیست
چنین که از همه سو دام راه می بینم به از حمایت زلفش مرا پناهی نیست
خزینه ی دل حافظ به زلف و خال مده که کارهای چنین حدِ هر سیاهی نیست


فال نیلو جون با عدد 76

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش هرکسی آن درود عاقبت کار، که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست همه جا خانه ی عشق است چه مسجد چه کِنشت
سر تسلیم من و خشت در میکده ها مدعی گر نکند فهمِ سخن، گو سر و خِشت
ناامیدم مکن از سابقه ی لطف ازل تو پس پرده چه دانی که که، خوبست و که زشت
نه من از پرده ی تقوا به در افتادم و بس پدرم نیز بهشت ابد از دست بِهشت
حافظا روز ازل گر به کف آری جامی یکسر از کوی خرابات برندت به بهشت




فال آنا با عدد77...به مناسبت شب مبعث.....عالی بود واقعا.....عالی

ساقی به نور باده برافروز جام ما مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما
ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم ای بیخبر ز لذت شُرب مدام ما
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما
چندان بود کرشمه و ناز سهی قَدان کآید به جلوه سرو صنوبر خُرام ما
ای باد اگر به گلشن احباب بگذری زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما
گو نام ما زیاد به عمدآ چه می بری خود آید آنکه یاد نیاری ز نام ما
مستی به چشم شاهدِ دلبندِ ما خوش است زآنرو سپرده اند به مستی، زمام ما
ترسم که صرفه ای نبرد روز بازخواست نان حلال شیخ، ز آب حرام ما
حافظ زدیده دانه اشکی همی فشان باشد که مرغ وصل کند ، قصد دام ما
دریای اخضر فلک و کشتی هِلال هستند غرق نعمت حاجی قِوام ما


فال مبینا ی عزیز .....با عدد 12

ببرد از من قرار و طاقت و هوش بت سنگین دل سیمین بنا گوش
نگاری چابکی شنگی کله دار ظریفی مهوشی ترکی قبا پوش
زتاب آتش سودای عشقش بسان دیگ دایم میزنم جوش
چو پیراهن شوم آسوده خاطر گرش همچون قبا گیرم در آغوش
اگر پوسیده گردد استخوانم نگردد مهرت از جانم فراموش
دل و دینم،دل و دینم، ببردست برو دوشش،برو دوشش،بر و دوش
دوای تو، دوای توست حافظ لب نوشش،لب نوشش،لب نوش




فال دارلینگ با عدد282.....چقد شبیه خودته دختر

آنان که طلبکار خدایید،خدایید
حاجت به طلب نیست،شمایید،شمایید
چیزی که نکردید گم از بهر چه جویید؟
کس غیر شما نیست،کجایید،کجایید؟


در خانه نشینید و مگردید به هر در
زیرا که شما خانه و هم خانه خدایید
ذاتید و صفاتید،گهی عرش و گهی فرش
در عین بقایید و مبرّا ز فنایید
اسمید* و حروفید* و کلامید* و کتابید*
جبریل امینید و رسولان سمایید
خواهید ببینید رخ اندر رخ معشوق
زنگار ز آیینه به صیقل بزدایید


تا بود که همچون شهِ رومی به حقیقت
خود را به خود از قوّت آیینه نمایید.

اسم :در اصطلاح صوفیان ذات حق است به اعتبار اتصاف،به وصفی از اوصاف و نعتی از نعات....
حروف:در اصطلاح صوفیان عبارت است از حقایق بسیط اعیان.
کلام:در اصطلاح صوفیان عبارت است از تجلی حاصل از تعلق اراده و قدرت برای اظهار و ایجاد آنچه در غیبت است،مراد کلام الله است.
کتاب:در اصطلاح صوفیان بر وجود مطلق اطلاق می شود،مراد کتاب الله است که عبارت است و اشارت است و لطایف است و حقایق.

این غزل منسوب به مولاناست.

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت آری به اتفاق جهان می توان گرفت
افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت
زین آتش نهفته که در سینه ی منست خورشید شعله ای ست که در آسمان گرفت
می خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست از غیرت صبا نفسش در دهان گرفت
آسوده بر کنار چو پرگار می شدم دوران چو نقطه عاقبتم در میان گرفت
آن روز شوق ساغر می، خرمنم بسوخت کآتش ز عکس رخ ساقی در آن گرفت
خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان زین فتنه ها که دامن آخر زمان گرفت
می خور که هر که آخر کار جهان بدید از غم سبک برآمد و رطل گران گرفت
بر برگ گل به خون شقایق نوشته اند کآنکس که پخته شد میِ چون ارغوان گرفت
حافظ چو آب لطف ز نظم تو می چکد حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت




فال کیمیای مهربون و با روحیه....با عدد 86

پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد وان راز که در دل بنهفتم به در افتاد
از راه نظر مرغِ دلم گشت هواگیر ای دیده نگه کن که به دام که در افتاد
دردا که از آن آهوی مشکینِ سیه چشم چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد
از رهگذر خاک سر کوی شما بود هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد
مژگان تو تا تیغ جهانگیر برآورد بس کُشته دل زنده که بر یکدگر افتاد
بس تجربه کردیم در این دیر مکافات با دُردکشان هرکه درافتاد بر افتاد
گرجان بدهد سنگ سیه، لعل نگردد با طینت اصلی چه کند؟بدگهرافتاد
حافظ که سر زلف بتان دست کشش بود بس طرفه حریفست، کِش اکنون به سر افتاد




فال چکاوک عزیز و روشنگر.....با عدد 110
به نظرم خیلی واضح بود!!!!