کانون

حسرت نگاه پنجره‏ها را گرفته است

امید نانی نیست
آسیاب قلم می چرخد!
تنها برای آن که موی سرم
سفید شود!

علیرضا قزوه

سلام

اون شعره بود که آخر برنامه کودکها میخوند خانم مجری! ... به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی ...


خب، برا یه غزل سعدیه،

این بیتش به نظرم عارفانه و عاشقانه ترین بیتیه که تا به حال شنیدم:


قدح چون دور ما باشد به هشیاران مجلس ده

مرا بگذار تا حیران بمانم در رخ ساقی



اینم کاملش:


به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی
به صد دفتر نشاید گفت حسب الحال مشتاقی

کتاب بالغ منی حبیبا معرضا عنی
ان افعل ما تری انی علی عهدی و میثاقی

نگویم نسبتی دارم به نزدیکان درگاهت
که خود را بر تو می‌بندم به سالوسی و زراقی

اخلایی و احبابی ذروا من حبه مابی
مریض العشق لا یبری و لا یشکو الی الراقی

نشان عاشق آن باشد که شب با روز پیوندد
تو را گر خواب می‌گیرد نه صاحب درد عشاقی

قم املا و اسقنی کأسا و دع ما فیه مسموما
اما انت الذی تسقی فعین السم تریاقی

قدح چون دور ما باشد به هشیاران مجلس ده
مرا بگذار تا حیران بماند چشم در ساقی

سعی فی هتکی الشانی و لما یدر ماشانی
انا المجنون لا اعبا باحراق و اغراق

مگر شمس فلک باشد بدین فرخنده دیداری
مگر نفس ملک باشد بدین پاکیزه اخلاقی

لقیت الاسد فی الغابات لا تقوی علی صیدی
و هذا الظبی فی شیراز یسبینی باحداق

نه حسنت آخری دارد نه سعدی را سخن پایان
بمیرد تشنه مستسقی و دریا همچنان باقی

ظلمات مطلق نابینایی
احساس مرگ زای تنهایی

چه ساعتی است؟(از ذهنت میگذرد)
چه روزی
چه ماهی
از چه سالِ کدام قرنِ کدام تاریخِ کدام سیاره؟

تک سرفه ئی ناگاه
تنگ از کنار تو.

آه احساس رهایی بخشِِ هم چراغی!

به مناسبت سالمرگ سهراب سپهری.....یاد و نامش گرامی




يك نفر بايد از اين حضور شكيبا
با سفرهای تدريجی باغ چيزی بگويد
يك نفر بايد اين حجم كم را بفهمد،
دست او را برای تپش های اطراف معنی كند،
قطره ای وقت روی اين صورت بی مخاطب بپاشد
يك نفر بايد اين نقطه محض را در مدار شعور عناصر بگرداند
يك نفر بايد از پشت درهای روشن بيايد
گوش كن، يك نفر می دود روی پلك حوادث:
كودكی رو به اين سمت می آيد...





سهراب سپهری

غنچه از خواب پرید



و گلی تازه به دنیا آمد 
 
خار خندید و به گل گفت : سلام


جوابی نشنید 
 
خار رنجید ولی هیچ نگفت
 
ساعتی چند گذشت


گل چه زیبا شده بود 
 
دست بی رحمی آمد نزدیک 


گل سراسیمه ز وحشت افسرد 
 
لیک آن خار در آن دست خلید 


گل از مرگ رهید 
 
صبح فردا که رسید


خار با شبنمی از خواب پرید 
 
گل صمیمانه به او گفت : سلام 


گل اگر خار نداشت،
 
دل اگر بی غم بود،
 
 اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود،
 
زندگی ،عشق، اسارت ،قهر ،آشتی، هم بی معنا می بود


زندگي با همه وسعت خويش ، محفل ساكت غم خوردن نيست


حاصلش تن به قضا دادن و افسردن نيست



اضطراب وهوس ديدن و ناديدن نيست



زندگي جنبش و جاري شدن است



زندگي کوشش و راهي شدن است



از تماشاگه آغازحيات تا به جايي كه خدا مي داند.


زندگي چون گل سرخي است پر از خار و پر از برگ و پر از عطر لطيف،


يادمان باشد اگر گل چيديم،



عطر و  برگ و  گل و  خار،



همه همسايه ديوار به ديوار همند . . .

 

---

سلام من عاشق اشعار نو بخصوص اشعار سهراب و نيمام!
تقديم شما
در باغی رها شده بودم
نوری بیرنگ و سبک بر من می وزید
ایا من خود بدین باغ آمده بودم
و یا باغ اطراف مرا پر کرده بود ؟
 هوای باغ از من می گذشت
اخ و برگش در وجودم م یلغزید
 ایا این باغ
سایه روحی نبود
که لحظه ای بر مرداب زندگی خم شده بود ؟
ناگهان صدایی باغ را در خود جا داد
صدایی که به هیچ شباهت داشت
 گویی عطری خودش را در ایینه تماشا می کرد
 همیشه از روزنه ای نا پیدا
این صدا در تاریکی زندگی ام رها شده بود
سر چشمه صدا گم بود
من ناگاه آمده بودم
خستگی در من نبود
 راهی پیموده نشد
ایا پیش از این زندگی ام فضایی دیگر داشت ؟
ناگهان رنگی دمید
پیکری روی علفها افتاده بود
 انشانی که شباهت دوری با خود داشت
باغ درته چشمانش بود
 و جا پای صدا همراه تپشهایش
زندگی اش آهسته بود
وجودش بی خبری شفافم را آشفته بود
وزشی برخاست
دریچه ای بر خیرگی ام گشود
روشنی تندی به باغ آمد
باغ می پژمرد
و من به درون دریچه رها می شدم
سهراب

اگر دل دليل است

 

سراپا اگر زرد و پژمرده ايم


ولى دل به پائيز نسپرده ايم


چو گلدان خالى لب پنجره


پر از خاطرات ترک خورده ايم


اگر داغ دل بود، ما ديده ايم


اگر خون دل بود، ما خورده ايم


اگر دل دليل است، آورده ايم


اگر داغ شرط است، ما برده ايم


اگر دشنه دشمنان، گردنيم


اگر خنجر دوستان، گرده ايم


گواهى بخواهيد، اينک گواه


همين زخم هايى که نشمرده ايم!


دلى سر بلند و سرى سر به زير


از اين دست عمرى به سر برده ايم

قیصر امین پور