کانون

سلام
پناه بر خدا...

گر به دنبال دل آن زلف رود هیچ مگوی
که به چوگان نتوان گفت مرو در پی گوی
 
گر ز بیخم بکند، دل نکنم زان خم زلف
ور به خونم بکشد، پا نکشم زان سر کوی
 
دل به سختی نتوان کند از آن زلف بلند
دیده هرگز نتوان دوخت از آن روی نکوی
 
یا به تیغ کج او گردن تسلیم بنه
یا ز خاک در او پای بکش، دست بشوی
 
غنچه گو با دهنش لاف مزن، هیچ مخند
لاله گو با رخ او ناز مکن هیچ مروی
 
نوبهار آمد و تعجیل به رفتن دارد
کو مجالی که بریزند می از خم به سبوی
 
بامدادان همه کس راز مرا می‌بیند
بس که شب می‌رودم خون دل از دیده به روی
 
دانهٔ اشک بده درگران مایه بگیر
غوطه در بحر بزن گوهر گم گشته بجوی
 
آن چنان دست جنون گشت گریبان گیرم
که گرفتم همه جا دامن آن سلسله موی
 
راستی گر بچمد سرو فروغی به چمن
باغبان سرو سهی را بکند از لب جوی
فروغي بسطامي

آخ دلم هیچ کی کنارت نیست سر کن با خودت
زیر و رو شو دنیا رو زیر و زبر کن با خودت
وقتی می بینی خودت داره کلافه ت می کنه
از خودت پا شو خودت باش و سفر کن با خودت
 
هر زمستون پیش از اینکه ریشه پابند ت کنه
شاخه تو بردار و تمرین تبر کن با خودت
یا بساز و دونه دونه مرگ برگاتو ببین
یا بسوز و جنگلی رو شعله ور کن با خودت
 
سر بچرخونی مسیر روبه تو باختی
از پل تردید با قلبت گذر کن با خودت
تنها موندی با خودت با دشمنت با دوستت
آخ دلم هیچ کی کنارت نیست سر کن با خودت


ترانه تردید
سی/اوش قمی/شی

باران گرفت ، عقربه ها تند و تیز شد
                                        باران گرفت ، چترِ قدیمی عزیز شد

باران گرفت ، مردِ مرتب شلخته شد
                                        باران گرفت ، خانمِ خانه کنیز شد

دنیا که گاه مثلِ خیابان ساکتی ست
                                       در پیش روی مردمِ بی درد، لیز شد

دستی برای دیدنِ دستی قرار داشت
                                       باران گرفت ، دسته ی گل ریزریز شد

"باران که در لطافت طبع اش خلاف نیست"
                                      آنگونه زد که شاعر مفلس مریض شد

باران لج اش گرفت از این شهرِ صورتک
                                        با مرد های کاغذی اش در ستیز شد

ماسیده بود خونِ نگاهم به سینه اش
                                       باران گرفت ، پنجره ی تو تمیز شد

فرزندم!
رویای روشنت را
دیگر برای هیچ کسی بازگو مکن!
-حتی برادران عزیزت-
می ترسم
شاید دوباره دست بیندازند
خواب تو را
در چاه
شاید دوباره گرگ...
می دانم
تو یازده ستاره و خورشید و ماه
در خواب دیده ای
حالا باش!
تا خواب یک ستاره دیگر
تعبیر خواب های تو را
روشن کند
ای کاش...!
(قیصر امین‌پور)

چه خاصيّتي بود اكسير ما را
(محمد کاظم کاظمی)

عاشقانه ی .........
تو غلط میکنی این گونه دل از ما ببری
سر خود آینه را غرق تماشا ببری
مرده شور من ِ عاشق که تو را می خواهم
گور بابای دلی را که بـــه اغوا ببری
چه کسی داد اجازه که کنی مجنونم
به چه حقی مثلن شهرت لیلا ببری
به من اصلن چه که مهتابی و موی تو بلند
چه کسی گفته مرا تا شب یلدا ببری
بخورد توی سرم پیک سلامت بادت
آه، از دست شرابی که تو بالا ببری
زهر مار و عسل، از روی لبم لب بردار
بیخودی بوسه به کندوی عسلها ببری
کبک کوهی خرامان! سر جایت بتمرگ
هی نخواه این همه صیاد به صحرا ببری
آخرین بار ِ تو باشد که میآیی در خواب
بعد از این پلک نبندم کــه به رویا ببری
لعنتـی! عمر مگر از سر راه آوردم
که همه وعده ی امروز به فردا ببری
این غزل مال تو، وردار و از اینجا گم شو
به درک با خودت آن را نبری یا ببری


                          شهراد میدری

شعری فوق العاده از حسین منزوی

                                                                                              سخن مگو

شعری بسیار زیبا از امیرخسرو دهلوی

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا 
چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا  







حسن تو دير نماند چو ز خسرو رفتي
گل بسي دير نماند چو شد از خار جدا

حافظ شیرازی:

جمالت آفتاب هر نظر باد
ز خوبی روی خوبت خوبتر باد

هما زلف شاهین شهپرت را
دل شاهان عالم زیر پر باد

کسی کو بسته زلفت نباشد
همیشه غرقه در خون جگر باد

بتا چون غمزه ات ناوک فشاند
دل مجروح من پیشش سپر باد

چو لعل شکّرینت بوسه بخشد
مذاق جان من زو پر شکر باد

مرا از توست هر دم تازه عشقی
ترا هر ساعتی حسنی دگر باد

به جان مشتاق روی توست حافظ
ترا در حال مشتاقان نظر باد