کانون

زندگی آرام است، مثل آرامش یک خواب بلند
زندگی شیرین است، مثل شیرینی یک روز قشنگ
زندگی رویایی است، مثل رویای یک کودک ناز
زندگی زیباست، مثل زیبایی یک غنچه ی باز
زندگی تیک تیک این ساعت هاست
زندگی چرخش این عقربه هاست
زندگی راز دل مادر من، مادر تو
زندگی پینه ی دست پدر است
زندگی مثل زمان در گذر است
زندگی آب روانیست، روان می گذرد
آنچه تقدیر من و توست همان می گذرد
زندگی کن، زندگی دیدن لبخند خداست...

رهی بگونه چون لاله برگ غره مباش
            که روزگارش چون شنبلید گرداند

گرت به فر جوانی امیدواری هاست
           جهان پیر ترا نا امید گرداند

گر از دمیدن موی سپید بر سر خلق
           زمانه ایت پیری پدید گرداند

دریغ و درد که مویی نماند بر سر من
           که روزگار به پیری سپید گرداند
رهی معیری

این مهم نیست که دل تازه مسلمان شده است
کـــه بـــه عشق تو قمــــر قاری قرآن شده است

مثــل من باغچـــــه ی خانــه هـــــم از دوری تــــو
بس که غم خورده و لاغر شده گلدان شده است

بس کـــه هر تکــه ی آن با هوسی رفت ، دلم
نسخه ی دیگری از نقشه ی ایران شده است

بی شک آن شیخ که از چشم تو منعم می کرد
خبـــــر از آمدنت داشت کـــه پنهان شده است

عشق مهمان عزیزی ست که با رفتن او
نرده ی پنجره ها میله زندان شده است

عشق زاییده ی بلـــخ است و مقیم شیراز
چون نشد کارگر آواره ی تهران شده است

عشــــق دانشـــکده تجــــربـــــه ی انسانهـــاست
گر چه چندی ست پر از طفل دبستان شده است

هر نو آموختــه در عالـــم خود مجنون است
روزگاری ست که دیوانه فراوان شده است

ای که از کوچـــه معشوقـــه ی ما می گذری
بر حذر باش که این کوچه خیابان شده است

                                                     غلامرضا ظریفی

زندگی تصویریست!
قلم و کاغذ و رنگش از توست.
قلمت را بردار!
و به نقاشی آن همّت کن!
گاه گاهی دو سه گامی
به عقب پای گذار،
و تماشایش کن.
گر پسندیدی آن،
حرفی نیست.
غیر از آن بود، هنوز،
کاغذ و رنگ و قلم در کفِ توست.
تا زمانی باقیست،
قلمت را بردار
و به رنگی خوش تر،
روشن و روشن تر،
نقشِ دیگر  انداز.
و به پیکارِ سیاهی پرداز...

بین دولب خنده چو گردد عیان
غصه و غم را ببرد از میان
فایده ی خنده بود بی شمار
از منه آزاده دراین روزگار
ترک غم رفته و آینده کن
خنده کن و خنده کن و خنده کن

فنجان واژگون شده قهوه مرا
بر روی میز باز تکان داد با ادا
یک لحظه چشم دوخت به فنجان خالی ام
آرام و سرد گفت که در طالع شما
قلبم تپید باز عرق روی صورتم
گفتم بگو مسافر من می رسد؟و یا...
با چشم های خیره به فنجان نگاه کرد
گفتم چه شد؟...سکوت و تکرار لحظه ها
آخر شروع کرد به تفسیر فال من
با سر اشاره کردکه نزدیکتر بیا
اینجا فقط دوخط موازی نشسته است
یعنی "دو فرد دلشده تا ابد جدا"
انگار بی امان به سرم ضربه می زدند
یعنی که هیچ وقت نمی آید او خدا؟
گفتم درست نیست از اول نگاه کن
«فریاد زد:...بفهم!رها کرده او تو را...»
شایسته ابراهیمی *شاعر

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سالها هست که از دیده‌ی من رفتی لیک
 «دلم از مهر تو آکنده هنوز»
 دفتر عمر مرا
 دست ایام ورقها زده است
 زیر بار غم عشق قامتم خم شد و پشتم بشکست
 در خیالم اما
 همچنان روز نخست تویی آن قامت بالنده هنوز
 در قمار غم عشق
 دل من بردی و با دست تهی
 منم آن عاشق بازنده هنوز
 آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
 گر که گورم بشکافند عیان می‌بینند
 زیر خاکستر جسمم باقیست
 آتشی سرکش و سوزنده هنوز
"حمید مصدق"

آزاد شو از بند خویش، زنجیر را بــاور نکن
اکنون زمان زندگیست، تاخیر را بــاور نکن
حرف از هیاهو کم بزن از آشتی‌ها دم بزن
 از دشمنی پرهیز کن، شمشیر را بــاور نکن
خود را ضعیف و کم ندان، تنها در این عالم ندان
تو شاهکار خالقی، تحقیر را بــاور نکن
 بر روی بوم زندگی هر چیز می‌خواهی بکش، زیبا و زشتش پای توست تقدیر را بــاور نکن
 تصویر اگر زیبا نبود، نقّاش خوبی نیستی
 از نو دوباره رسم کن، تصویر را بــاور نکن،
خالق تو را شاد آفرید، آزاد آزاد آفرید
پرواز کن تا آرزو، زنجیر را بــاور نکن

دوست  دارم   كه   دوست   عيب     مرا
                           همچـــو   آئينـــــــه   روبرو    گـويد

نه   كه   چون   شانه   با   هزار      زبان
                         پشت ســـــر رفته  مـو به مو  گوید


نشانی دهلوی

یا صاحب الزمان
جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد
ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد

بی تو چندیست که در کار زمین حیرانم
مانده ام بی تو چرا باغچه ام گل دارد

شاید این باغچه ده قرن به استقبالت
فرش گسترده و در دست گلایل دارد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت
یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد

جمکران نقطه امید جهان شد که در آن
هر چه دل ، سمت خدا دست توسل دارد

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت، تنها
تکیه بر کعبه بزن ، کعبه تحمل دارد ...

نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
                    هر آنچه ناصح مشفق بگویدت بپذیر

ز وصل روی جوانان تمتعی بردار
                    که در کمینگه عمر است مکر عالم پیر

نعیم هر دو جهان پیش عاشقان به جوی
                    که این متاع قلیل است و آن عطای کثیر

معاشری خوش و رودی بساز می‌خواهم
                    که درد خویش بگویم به ناله بم و زیر

بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم
                    اگر موافق تدبیر من شود تقدیر

چو قسمت ازلی بی حضور ما کردند
                    گر اندکی نه به وفق رضاست خرده مگیر

چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک
                    که نقش خال نگارم نمی‌رود ز ضمیر

 بیار ساغر در خوشاب ای ساقی
                   حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر

 به عزم توبه نهادم قدح ز کف صد بار
                   ولی کرشمه ساقی نمی‌کند تقصیر

می دوساله و محبوب چارده ساله
                    همین بس است مرا صحبت صغیر و کبیر

دل رمیده ما را که پیش می‌گیرد
                    خبر دهید به مجنون خسته از زنجیر

حدیث توبه در این بزمگه مگو حافظ
                    که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر

حافظ شیرازی

.
همه شب
سجده برآرم
که بیایی
تو به خوابم ..
ودر آن
خواب
بمیرم
که تو آیی وبمانی...
.
"شهریار"

مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو
به تو اصرار نکرده است فرایندش را
قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را
حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را :
منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را
"کاظم بهمنی "