کانون

بند یازدهم،

بند دوازدهم،

آیا که به لب رسید جانم
آوخ که ز دست شد عنانم


کس دید چو من ضعیف هرگز
کز هستی خویش درگمانم؟


پروانه‌ام اوفتان و خیزان
یکباره بسوز و وارهانم


گر لطف کنی بجای اینم
ور جور کنی سزای آنم


جز نقش تو نیست در ضمیرم
جز نام تو نیست بر زبانم


گر تلخ کنی به دوریم عیش
یادت چو شکر کند دهانم


اسرار تو پیش کس نگویم
اوصاف تو پیش کس نخوانم


با درد تو یاوری ندارم
وز دست تو مخلصی ندانم


عاقل بجهد ز پیش شمشیر
من کشتهٔ سر بر آستانم


چون در تو نمی‌توان رسیدن
به زان نبود که تا توانم

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنبالهٔ کار خویش گیرم

بند سیزدهم،

بند چهاردهم،

تو گفتی که پرنده ها را دوست داری

اما آن ها را داخل قفس نگه داشتی

تو گفتی که ماهی ها را دوست داری

اما تو آن ها را سرخ کردی

تو گفتی که گل ها را دوست داری

و تو آن ها را چیدی

پس هنگامی که گفتی مرا دوست داری

من شروع کردم به ترسیدن...



اثر :  ژاک پره ور 

ترجمه : مهدی رجبی

با توام
ای لنگر تسکین!
ای تکانهای دل!
ای آرامش ساحل!
با توام
ای نور!
ای منشور!
ای تمام طیف‌های آفتابی!
ای کبود ِ ارغوانی!
ای بنفشابی!
با توام ای شور، ای دلشوره‌ی شیرین!
با توام
ای شادی غمگین!
با توام
ای غم!
غم مبهم!
ای نمی‌دانم!
هر چه هستی باش!
اما کاش...
نه، جز اینم آرزویی نیست:
هر چه هستی باش!
اما باش!


[b]قیصر امین پور
[/b]

رفتن، رسیدن است ...

موجیم و وصل ما ، از خود بریدن است

ساحل بهانه ای است ، رفتن رسیدن است

تا شعله در سریم ، پروانه اخگریم

شمعیم و اشک ما ،در خود چکیدن است

ما مرغ بی پریم ، از فوج دیگریم

پرواز بال ما ، در خون تپیدن است

پر می کشیم و بال ، بر پرده ی خیال

اعجاز ذوق ما ، در پر کشیدن است

ما هیچ نیستیم ، جز سایه ای ز خویش

آیین آینه ، خود را ندیدن است

گفتی مرا بخوان، خواندیم و خامشی

پاسخ همین تو را ، تنها شنیدن است

بی درد و بی غم است ، چیدن رسیده را

خامیم و درد ما ، از کال چیدن است


قیصر امین پور ، از آینه های ناگهان ( دفتر دوم )

تو را به جاي همه کساني که نشناخته ام دوست مي دارم

تو را به خاطر عطر نان گرم

براي برفي که آب مي شود دوست مي دارم

تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم

تو را به جاي همه کساني که دوست نداشته ام دوست مي دارم

تو را به خاطر دوست داشتن دوست مي دارم

براي اشکي که خشک شد وهيچ وقت نريخت

لبخندي که محو شد و هيچگاه نشکفت دوست مي دارم

تو را به خاطر خاطره هادوست مي دارم

براي پشت کردن به آرزوهاي محال

به خاطر نابودي توهم وخيال دوست مي دارم

تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم

تو را به خاطر بوي  لاله های وحشي

به خاطر گونه ي زرين آفتاب گردان

براي بنفشیِ بنفشه ها دوست مي دارم

تو را به خاطر دوست داشتن دوست مي دارم

تو را به جاي همه کساني که نديده ام دوست مي دارم

تورا براي لبخند تلخ لحظه ها

پرواز شيرين خاطره ها دوست مي دارم

تورا به اندازه ي همه ي کساني که نخواهم ديد دوست مي دارم

اندازه قطرات باران ،اندازه ي ستاره هاي آسمان دوست مي دارم

تو را به اندازه خودت ،اندازه آن قلب پاکت دوست مي دارم

تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم

تو را به جاي همه ي کساني که نمي شناخته ام ... دوست مي دارم

تو را به جاي همه ي روزگاراني که نمي زيسته ام ... دوست مي دارم

براي خاطر عطر نان گرم و برفي که آب مي شود و براي نخستين گناه

تو را به خاطر دوست داشتن ... دوست مي دارم

تو را به جاي تمام کساني که دوست نمي دارم ... دوست مي دارم ...

پل الووار ، ترجمه احمد شاملو