کانون

درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند

سخت بالا بروی، ساده بیایی پایین
قصه ی تلخ مرا سرسره ها می فهمند

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند

آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند

نه نفهمید کسی منزلت شمس مرا
قرن ها بعد در آن کنگره ها می فهمند

از گل فروش ، لاله رخی ، لاله می خرید.


می گفت :
      - "بی تبسمِ گل، خانه بی صفاست!"


گفتم :
      - "صفایِ خانه کفایت نمی کند،
         باید صفای روح بیابی ، که کیمیاست "

این روزا که نزدیک بهاریم، جقدر این درختها التماسشون به خداوندگار آسمانها بیشتر شده؛
انگار با تمام وجود دستان شاخه هاشون رو به آسمون بلند کردن؛
خدا هم هر سال، با رحمت خودش در بر میگیردشون؛

بیا تا برآریم دستی ز دل
که نتوان برآورد فردا ز گل

به فصل خزان درنبینی درخت
که بی برگ ماند ز سرمای سخت

برآرد تهی دستهای نیاز
ز رحمت نگردد تهیدست باز

مپندار از آن در که هرگز نبست
که نومید گردد برآورده دست

قضا خلعتی نامدارش دهد
قدر میوه در آستینش نهد

همه طاعت آرند و مسکین نیاز
بیا تا به درگاه مسکین نواز

چو شاخ برهنه برآریم دست
که بی برگ از این بیش نتوان نشست

گفتی که :
               - " چو خورشید، زنم سوی تو پر.
             چون ماه، شبی می کشم از پنجره سر! "


اندوه، که خورشید شدی ،
                                     تنگِ غروب!
افسوس، که مهتاب شدی
                                     وقتِ سحر!

آخر نگاهی بازکن وقتی که بر ما بگذری
یا کبر منعت می‌کند کز دوستان یاد آوری

هرگز نبود اندر ختن بر صورتی چندین فتن
هرگز نباشد در چمن سروی بدین خوش منظری

صورتگر دیبای چین گو صورت رویش ببین
یا صورتی برکش چنین یا توبه کن صورتگری

ز ابروی زنگارین کمان گر پرده برداری عیان
تا قوس باشد در جهان دیگر نبیند مشتری

بالای سرو بوستان رویی ندارد دلستان
خورشید با رویی چنان مویی ندارد عنبری

تا نقش می‌بندد فلک کس را نبودست این نمک
ماهی ندانم یا ملک فرزند آدم یا پری

تا دل به مهرت داده‌ام در بحر فکر افتاده‌ام
چون در نماز استاده‌ام گویی به محراب اندری

دیگر نمی‌دانم طریق از دست رفتم چون غریق
آنک دهانت چون عقیق از بس که خونم می‌خوری

گر رفته باشم زین جهان بازآیدم رفته روان
گر همچنین دامن کشان بالای خاکم بگذری

از نعلش آتش می‌جهد نعلم در آتش می‌نهد
گر دیگری جان می‌دهد سعدی تو جان می‌پروری

هر کس که دعوی می‌کند کو با تو انسی می‌کند
در عهد موسی می‌کند آواز گاو سامری

پروازِ آفتاب و نسیم و پرنده را می دانم و صفای دلاویزِ دشت را
اما، من این میان
پروازِ لحظه ها را،
                         افسوس می خورم
پروازِ این پرنده ی بی بازگشت را. . . 


"فریدون مشیری"

ای زندگی بردار دست از امتحانم


چیزی نه میدانم نه میخواهم بدانم


دلسنگ یا دلتنگ، چون کوهی زمینگیر


از آسمان دلخوش به یک رنگین کمانم


کوتاهی عمر گل از بالانشینی ست


اکنون که میبینند خارم در امانم


دلبسته افلاکم و پابسته ی خاک 


فواره ای بین زمین و آسمانم 


آن روز اگر خود بال خود را میشکستم 


اکنون نمیگفتم بمانم یا نمانم


قفل قفس باز و قناری ها هراسان 


دل کندن آسان نیست! آیا میتوانم؟ 



فاضل نظری

چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی
که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را
ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

ز تو گر تفقدو گر ستم، بود آن عنایت و این کرم
همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون
شکنی پیالهٔ ما که خون به دل شکستهٔ ما کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین
همهٔ غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی

تو که هاتف از برش این زمان، روی از ملامت بیکران
قدمی نرفته ز کوی وی، نظر از چه سوی قفا کنی
هاتف اصفهانی

چون شکست آیینه، حیرت صد برابر می شود
بی سبب خود را شکستم تا ببینم چیستم


زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست
کاش قدری پیش از این، یا بعد از آن می زیستم

من عاقبت از اينجا خواهم رفت

پروانه اي که با شب مي رفت

اين فال را براي دلم ديد

ديري است

مثل ستاره ها چمدانم را

از شوق ماهيان و تنهايي خودم

پر کرده ام ولي

مهلت نمي دهند که مثل کبو تري

در شرم صبح پر بگشايم

با يک سبد ترانه و لبخند

خود را به کاروان برسانم

اما

من عاقبت از اينجا خواهم رفت

پروانه اي که با شب مي رفت

اين فال را براي دلم ديد...


 
شفيعي کدکني

من دلم می‌خواهد

خانه‌ای داشته باشم پر دوست،

کنج هر دیوارش

دوست‌هایم بنشینند آرام

گل بگو گل بشنو…؛

هر کسی می‌خواهد

وارد خانه پر عشق و صفایم گردد

یک سبد بوی گل سرخ

به من هدیه کند.

شرط وارد گشتن

شست و شوی دل‌هاست

شرط آن داشتن

یک دل بی رنگ و ریاست…

بر درش برگ گلی می‌کوبم

روی آن با قلم سبز بهار

می‌نویسم ای یار

خانه‌ی ما اینجاست

تا که سهراب نپرسد دیگر

” خانه دوست کجاست؟"