1402 شهريور 24، 7:25
اگه اقرار به گناه، خودش گناه هست، چطور تو جلساتی که افراد به مشاور و روانشناس مراجعه میکنن، موضوعشون رو مطرح میکنن؟
مراجع تقلید نظرشون اینه که در جلسات مشاوره هم نباید اقرار به گناه انجام بشه.
فقط در شرایط ضرورت، اون هم به مقدار ضرورت ممکنه موافقت کنن؛ نه بیشتر.
اینطور نیست که شخص بره جلسه مشاوره و دیگه راحت همه چیز رو با مشاور در میون بذاره.
ضمن اینکه برخی مراجع تقلید هستن که معتقدن حتی اگه فرد تمام راههای دنیا رو رفته باشه و خودش به تنهایی نتونسته باشه موفق به ترک گناه بشه، حتی در فرض ضرورت هم اجازه نداره از مشاور متخصص کمک بگیره و گناهش رو به اون شخص اعلام کنه.
به این استفتائات دقت کنید:
یعنی کسی که مبتلا به گناهی هست، نباید کمک دریافت کنه؟
چرا میتونه کمک دریافت کنه اما مدل کمک دریافت کردن متفاوته.
مثلاً به مشاور مراجعه میکنه و میگه: «شخصی که عادت به گناه خودارضایی داره، چطور باید گناهش رو ترک کنه؟»
حتی میتونه جزئیات بیشتر اضافه کنه: «اون هم کسی که اول جوونیش هست و میل زیادی در خودش احساس میکنه. از طرفی، فضای مجازی از همه نوعش در دسترس هست و هر چیزی توش نمایش داده میشه»
و هر جزئیات بیشتری.
اما در نهایت هیچ جا نباید اعلام کنه اون فردی که دارم در موردش صحبت میکنم خود من هستم.
قاعدتاً مشاور هم هیچ جا نباید ازش بپرسه اینی که داری میگی خودت هستی؟ خب بگو ببینم چقدر انجام میدی؟ چی میشه انجام میدی؟ کجا انجام میدی؟
نظر اکثر مراجع اینه که اگه واقعاً ضرورت داره شخص اقرار به گناه کنه، این کار رو بهصورت ناشناس انجام بده. از طریق اینترنت و تلفن و بدون اینکه مشخصات خودش رو اعلام کنه.
ولی در کل مشاورهای که بنا به ضرورت، اقرار به گناه در اون رخ میده، باید بهصورت خصوصی انجام بشه. یعنی فرد فقط با یک مشاور متخصص موضوع رو در میون میذاره.
نه اینکه در فضایی مثل کانون، اشخاص جلوی همدیگه لغزشهاشون رو اعلام کنن. اون هم جمعی که خودشون سست هستن و در حال ترک همون گناه. این میشه مصداق اشاعه فحشاء.
مراجع تقلید نظرشون اینه که در جلسات مشاوره هم نباید اقرار به گناه انجام بشه.
فقط در شرایط ضرورت، اون هم به مقدار ضرورت ممکنه موافقت کنن؛ نه بیشتر.
اینطور نیست که شخص بره جلسه مشاوره و دیگه راحت همه چیز رو با مشاور در میون بذاره.
ضمن اینکه برخی مراجع تقلید هستن که معتقدن حتی اگه فرد تمام راههای دنیا رو رفته باشه و خودش به تنهایی نتونسته باشه موفق به ترک گناه بشه، حتی در فرض ضرورت هم اجازه نداره از مشاور متخصص کمک بگیره و گناهش رو به اون شخص اعلام کنه.
به این استفتائات دقت کنید:
نقل قول: سؤال: آیا اقرار به گناه نزد شخصی دیگر، جهت دریافت راهنمایی لازم برای ترک گناه مجاز میباشد؟
آیت الله العظمی خامنهای: اقرار به گناه جایز نیست و دریافت مشاوره و راهنمایی منوط به تصریح به انجام گناه نیست.
آیت الله العظمی سیستانی: توبه و استغفار کنید و بازگو کردن گناه خود گناه بزرگتری است.
آیت الله العظمی وحید خراسانی: خیر جایز نمیباشد.
آیت الله العظمی صافی گلپایگانی: اقرار به گناه وجه شرعی ندارد.
آیت الله العظمی نوری همدانی: اقرار به گناه باید در نزد خداوند متعال باشد.
آیت الله العظمی مکارم شیرازی: تنها در صورتی که برای ترک گناه این کار ضرورت داشته باشد به مقدار رفع ضرورت اشکالی ندارد.
آیت الله العظمی شبیری زنجانی: در فرض ضرورت جایز است.
یعنی کسی که مبتلا به گناهی هست، نباید کمک دریافت کنه؟
چرا میتونه کمک دریافت کنه اما مدل کمک دریافت کردن متفاوته.
مثلاً به مشاور مراجعه میکنه و میگه: «شخصی که عادت به گناه خودارضایی داره، چطور باید گناهش رو ترک کنه؟»
حتی میتونه جزئیات بیشتر اضافه کنه: «اون هم کسی که اول جوونیش هست و میل زیادی در خودش احساس میکنه. از طرفی، فضای مجازی از همه نوعش در دسترس هست و هر چیزی توش نمایش داده میشه»
و هر جزئیات بیشتری.
اما در نهایت هیچ جا نباید اعلام کنه اون فردی که دارم در موردش صحبت میکنم خود من هستم.
قاعدتاً مشاور هم هیچ جا نباید ازش بپرسه اینی که داری میگی خودت هستی؟ خب بگو ببینم چقدر انجام میدی؟ چی میشه انجام میدی؟ کجا انجام میدی؟
نظر اکثر مراجع اینه که اگه واقعاً ضرورت داره شخص اقرار به گناه کنه، این کار رو بهصورت ناشناس انجام بده. از طریق اینترنت و تلفن و بدون اینکه مشخصات خودش رو اعلام کنه.
ولی در کل مشاورهای که بنا به ضرورت، اقرار به گناه در اون رخ میده، باید بهصورت خصوصی انجام بشه. یعنی فرد فقط با یک مشاور متخصص موضوع رو در میون میذاره.
نه اینکه در فضایی مثل کانون، اشخاص جلوی همدیگه لغزشهاشون رو اعلام کنن. اون هم جمعی که خودشون سست هستن و در حال ترک همون گناه. این میشه مصداق اشاعه فحشاء.