کانون

(1391 آبان 21، 11:07)مونا نوشته است: [ -> ]

بچه ها در مورد موضوع قبلی کسی دیگه مطلبی نمیخواد بذاره؟
میخوایم جمع بندیش کنیم موضوع جدید رو شروع کنیم

(1391 آبان 21، 19:05)مریم .. نوشته است: [ -> ]سلام

مارال جان لطفا منو اد کن....اینم از مضرات نبود پ.خ

maryam_kt@ymail.com

(1391 آبان 3، 16:02)alone نوشته است: [ -> ]

بچه ها بالاخره موضوع معلوم شد
تنکس مونــــــــــــــا جووووووووووووووووون
خب بریم سر موضوووووووعاز ابتدا شروع میکنمم

اجتماعی شدن

[font=]کودکان اجتماعی نشده[/font]
[font=]یک کودک اجتماعی نشده چگونه موجودی است. هریک از واکنشهای غیر انسانی را حفظ کرده است، با وجود این، به رغم محرومیتهایی که تحمل کرده بودند، هیچ کدام بدخواهی پایداری از خود نشان ندادند. آنها نسبت به دیگران که دلسوزانه با ایشان رفتار می کردند به سرعت واکنش نشان می دادند، و توانستند به سطح حداقلی از تواناییهای معمولی انسان دست یابند. در صورت فقدان یک دوره ی طولانی اجتماعی شدن اولیه تا چه انداز تواناییهای ما محدود خواهند بود.[/font]

[font=]دلبستگی و محرومیت[/font]
روان شناسی به نام جان بولبی تحقیقی را به انجام رساند که نشان می داد کودک خردسالی که رابطه ی نزدیک وسرشار از محبتی با مادرش تجربه نکرده در مراحل بعدی زندگی از آشفتیگیهای مهم شخصیتی رنج می برد. به عنوان مثال ، بولبی ادعا کرد کودکی که مادرش پس از تولدش می میرد دچار اضطرابهایی می شود که اثرات درازمدت بر شخصیت بعدی او می گذارند. این نظریه به عنوان

نظریه ی محرومیت از مادر معروف شد و از آن زمان تاکنون تحقیقات بسیار زیادی را در مورد رفتار کودک برانگیخته است.



[font=]محرومیت کودکان[/font]
تحقیق در مورد کودکانی که در بیمارستان پذیرفته شده اند نشان داده اند که پریشانی عاطفی در مورد کودکان بین شش ماهگی و چهار سالگی

بیش از همه به چشم می خورد. کودکان مسن تر معمولاً با شدتی کمتر وبه طور کوتاه مدت از آن رنج می برند. واکنشهای کودکان خردسال تنها به علت قرار گرفتن در محیطی بیگانه نیست؛ چنانچه مادر یا سایر عوامل شناخته شده ی مراقبت به طور دایم در بیمارستان حضور داشته باشند این نتایج مشاهده نمی گردد.

[font=]اجتماعی شدن کودک[/font]
تکامل اجتماعی انسان به طور بنیادی به ایجاد پیوندهای بادوام نخستین با دیگران بستگی دارد، این یک جنبه ی کلیدی اجتماعی شدن برای اکثریت مردم در هر فرهنگی است، اگر چه ماهیت دقیق و نتایج آن از نظر فرهنگی فرق می کنند.

(1391 آبان 4، 11:50)marall نوشته است: [ -> ]

سلام صبح بخیر! نه بابا روز بخیر

من اومدم الون جان

یه کم موضوع سخت بیده. برا همین دیشب رفتم یکی دو تا مطلب خوندم اومدم.

اجتماعی شدن میتونه به مدرسه و دانشگاه و خانواده مربوط بشه.

که خانواده نقش مهم تری داره و اگر درست انجام نشه ممکنه فرد در برخوردهای اجتماعی به مشکل بر بخوره و نتونه در جامعه ای که زندگی می کنه پیشرفتی داشته باشه و از حق خود دفاعی بکنه. و حتی از گفتن این مشکلات به خانواده پرهیز میکنه.

فردی که اجتماعی میتونه مستقل باشه و در تصمیم گیریها اشتباه نکنه.

دیگه حالا تا اینجا باشه. یه کمم فکر کنم بیام بگم

(1391 آبان 5، 10:14)سنا نوشته است: [ -> ]

منم مقداری مطالعه داشتم
یه مقاله ای پیدا کردم برای اینکه خوندنش سخت نشه،هر روز مقداریشو میذارم:
مقاله از دکتر نازنین زهرا لک

اجتماعی شویم!

عالی ترین دستاورد انسان در دنیا ، ارتباط شخصیت با شخصیت است. (کارل یاسپرس)

ما منظور یکدیگر را نمی فهمیم.

خجالت می کشم نظر خود را مطرح کنم.

نمی توانم موافقت همکارانم را جلب کنم.

مطمئنا شما هم بیگانه نیستید. اغلب ما ، تقریبا هر روز ، بارها این جمله ها را می شنویم. جمله هایی که هر یک به تنهایی نشان دهنده آنند که در روابط بین فردی انسان ها ، موانعی وجود دارد . اگر چه انسان کوشیده است پیچیده ترین ابزار های ارتباطی را به وجود آورد، اماهنوز هم از برقرار کردن یک ارتباط اثر بخش و رودرو ناتوان است. ارتباط ناموثر موجب فاصله بین فردی وعمیقی می گردد که در همه جنبه های زندگی و همه بخش های جامعه ، تجربه می شود. رشد شخصیت و بهداشت روانی و جسمی ما با توانایی برقراری ارتباط دارد. در این مقاله پنج مورد از موارد لازم برای ایجاد روابط بین فردی رضایت بخش ، به اختصار ، تو ضیح داده می شود:

۱) شناخت طرف مقابل

۲) مهارت های گوش دادن

۳) مهارت های ابراز وجود

۴) مهارت های رفع تعارض

۵) همگام شدن با زبان بدن مخاطب

هرکدوم از این موارد رو بعدا توضیح میدم...

ادامه دارد...

(1391 آبان 5، 13:16)ursula نوشته است: [ -> ]سلام دخترای خوشگل کانون


منم یه چیزایی سرچیدم سعی می کنم خلاصشون کنم و براتون بنویسم که راحت بشه خوندشون.امیدوارم بدرد بخوره


و اما..
اجتماعی شدن: فرایندی که طی آن انسان نحوه رفتار در جامعه را می آموزد و به شکل گیری شخصیت او کمک می کند.اجتماعی شدن یعنی شناخت جامعه و ایفای نقش در ان به طور موثر.این فرایند در تمام طول زندگی انسان ادامه دارد و شامل یادگیری زبان ، باورها و نگرشها و ارزشهای جامعه است.در این فرایند فرد هنجارهای قابل قبول جامعه را می اموزد.


مهمترین بخش اجتماعی شدن مربوط به دوره کودکی است .وقتی کودک متولد می شود در ماههای نخست کاملا بیرون از جامعه است و از نیازهای فیزیولوژیک خود که از طریق امادگی جسمانی اش مشخص می شود پیروی می کند. از طرفی جامعه نیز نمی تواند مستقیم به وی به پردازد مگر کاملا از طریق پدر و مادر و ان هم با براوردن نیازهای جسمانی اش.


به مرور زمان همراه با رشد کردن کودک او یاد می گیرد که چه رفتارهایی منجر به تشویق و یا تنبیه می شود و تمام انچه خانواده به او منتقل می کند را جذب می کند. در واقع خانواده نخستین گروه مرجع فرد می باشد. گروههای دیگر شامل مدرسه ، همسالان ، و ...می باشند که در اجتماعی شدن کودک دخالت دارند.


در حال حاضر به دلیل پیشرفت وسایل ارتباط جمعی گروههای تاثیرگذار دیگری بوجود امده اند که کودک در مسیر رشد اجتماعی خود از انها تاثیر می پذیرد.


یادگیری و درونی کردن راههای اصلی جامعه پذیریند که افراد جامعه به کمک انها ارزشهای فرهنگی جامعه خود را می اموزد.


یادگیری:فرایندی که طی ان هر موجود زنده اطلاعات لازم را برای تغییر رفتار از طریق تجربه جذب می کند.
درونی کردن : فرد در طی فرایند اجتماعی شدن هنجارهای فرهنگی جامعه را کسب کرده و درونی می کند. که این امر نیاز به طی مراتبی مثل کنش متقابل با دیگران ،تجربه پذیری عاطفی و یادگیری زبان دارد.
ادامه دارد...

(1391 آبان 6، 19:44)سنا نوشته است: [ -> ]

اینم ادامه ی مطلبم...

محور های شناخت دیگران را به ترتیب زیر می توان ارائه داد :

الف) شناخت جنبه های مثبت : هر فرد به فراخور جنبه های شخصیتی ، از قابلیت های خاص برخوردار استکه اورا از دیگران متمایز می کند.افراد هوشمند با چشمانی باز به جنبه های مثبت دیگران می نگرندو در روابط خود بر آن تاکید می کنند و به گونه ای موثر و سازنده، آن موارد را یاد آوری می کنند.

ب) شناخت جنبه های منفی : « هیچ کس کامل نیست» عبارتی آرام بخش و تسلی دهنده است. ما نباید انتظار داشته باشیمکه با شخصیتی کامل و بی عیب و نقص مواجه شویم. ما باید رابطه ای منطقی با جنبه های منفی دیگران برقرار کنیم. در یک ارتباط نا سالم ، به جای برخورد منطقی با جنبه های منفی افراد ، مرتب درصدد تحریک این جنبه ها بر می آئیم و ایرادهای شخصی فرد را به رخ او می کشیم. بهترین روش برخورد ، علاوه بر چشم پوشی، مساعدت به دیگران برای غلبه بر نقطه ضعف ها یشان و ایجاد اعتماد برای رفع این زمینه هاست. البته ، به خاطر داشته باشیم که وجود یک نقطه ضعف در فرد، طی سال ها و به مرور زمان پدید آمده است و نمی توان انتظار داشت به طور ناگهانی و در مدت بسیار کوتاه موفق به تغییر آن شد.

ج) شناخت علایق ، تمایلات و گرایش های آدمی : برای اینکه بتوانیم ارتباط خوبی با دیگران برقرار کنیم، باید تلاش کنیم همیشه فهرستی از خصوصیات مورد علاقه طرف مقابلمان را بدانیم و با آگاهی کامل به علایق، گرایش ها و تمایلات او زمینه جلب اعتمادش را فراهم آوریمو با تامین صحیح علایق وی در چارچوب مطلوب، گامی در جهت بهبود روابط برداریم.

(1391 آبان 7، 21:52)ursula نوشته است: [ -> ]و اما اجتماعی شدن:

دوباره متنایی که پیدا کرده بودمو خوندم.به نظرم متن دفه قبلی خیلی یه جوری بود. یه جورایی غیرقابل فهم. به خاطر همین متنا رو خوندم و هرچی خودم ازشون فهمیدمو نوشتم امیدوارم برای همه قابل فهم باشه:

1- ادم باید اجتماعی بشه تا مهارتهای زندگی رو یاد بگیره و بتونه نیازهای جسمی شو تامین کنه، با دیگران رابطه برقرار کنه و ارزشهای اساسی جامعه رو بشناسه تا بتونه تو جامعه درست رفتار کنه

2- اجتماعی شدن تمام طول عمر طول میکشه ولی مهمترین دوره اش دوران بچگیه

3-خانواده و مخصوصا پدر و مادر اولین و مهمترین پایگاه اجتماعی شدن هر فردند. بچه تو خونه یاد میگیره چه کاری باعث تشویقش میشه و چه کاری باعث تنبیهش می شه.

4- موقع اجتماعی شدن با خودمون اشنا میشیم، هویتمونو می شناسیم و اعتماد بنفس پیدا می کنیم.

5- بعد از خانواده مهمترین گروهای تاثیر گذار روی روند اجتماعی شدن افراد مدرسه و رسانه های گروهیه.

نظر شخصی: من فکر می کنم تو دوره ی ما رسانه های گروهی مخصوصا تلویزیون بعد از خانواده است چون بچه ها قبل از رسیدن به سنه مدرسه و حتی قبل از رفتن به مهد با تلویزیون اشنا میشن. و ایقد تاثیرش زیاده که حتی بزرگترا رو هم تحت تاثیر قرار میده چه برسه به بچه ها رو

کمرم درد گرفت خیلی وقته پشت کامپیوتر نشستم.قبل از اینکه بیام کانون داشتم متن انگلیسیه مسابقه داداش الکسو ترجمه می کردم .وای که چقد متنش سخته

فردا می بینمتون. خوش باشین و پیروز. تا فردا بدرود

(1391 آبان 10، 0:06)سنا نوشته است: [ -> ]و اما ادامه ی مقالم در مورد مبحث اجتماعی شدن
راستی کسی می خونه؟یا الکی می نویسم؟؟
بابا شما هم یه فعالیتی نشون بدین

این قسمت در مورد مهارت های گوش دادن هستش که خودش چند شاخه داره:

۲) مهارت های گوش دادن :

یکی از روش های مهم در برقراری ارتباط موثر، یعنی درک بهتر مخاطب خود و ایجاد شرایطی که او هم شما را بهتر درک کند، گوش دادن پویا است.منظور این است که به گفته ها و طرز تلقی و نقطه نظر های مخاطب خود گوش فرا دهیم، توجه کنیم که او چه منظوری داردد،درباره آن، چه احساسی دارد؟ به قالب ارجاعی او در مورد حرفی که می زند دقیق شویم.بنابر این گوش دادن پویا به شخص مخاطب بدیم معنا است که بتوانید مانند او ببینید، بشنوید و احساس کنید و بتوانید گفته های طرف مقابل را درک، تعبیر و تفسیر کنید. گوش دادن پویا زمانی مصداق پیدا می کند که به مخاطب خود بگویید که از حرف های او چه برداشتی کرده اید.

مجموعه مهارتهای گوش کردن عبارتند از :

الف) مهارت های توجه شامل :

۱) حالت درگیر بودن

۲) تحرک جسمانی مناسب

۳) تماس چشمی

۴) محیط غیر مزاحم.

ب) مهارت های پیگری شامل :

۱) درباز کن ها

۲) تشویق های کوتاه

۳) سوال های کم

۴) سکوت توجه آمیز.

در ادامه در مورد این موارد می نویسم...

(1391 آبان 10، 10:28)مونا نوشته است: [ -> ]جنبة اجتماعی شخصیت آدمی از اهمیتی خاص برخوردار است چرا که انسان موجودی اجتماعی است و مایل است با دیگران در ارتباط باشد. اسلام نیز به عنوان دینی که تمام شئون حیات انسانی را در بر می گیرد و خود از فرهنگی غنی و پربار برخوردار است پیروان خود را به همزیستی و حسن ارتباط با دیگران تشویق می کند.
حال اگر کسی فاقد مهارت های لازم برای برقراری این ارتباط باشد به انزوا وگوشه نشینی سوق داده خواهد شد. همچون پاره ای از مردم که دوست ندارند در اجتماعات ظاهر شوند و از روبرو شدن با افراد دچار ترس و آشفتگی هستند. ارتباط و معاشرت با مردم از نظر اسلام و اصول تربیتی دارای اصول و مهارت هایی است که بایست برای یک معاشرت و روابط اجتماعی موفق از آنها سود جست و ما در حد توان این نوشته بدان می پردازیم.

1. اعتماد به نفسبعضی از افراد به آسانی با دیگران دوست می شوند و این نتیجه اعتمادی است که به خود دارند اما در عوض بعضی دیگر از دوستی با دیگران وحشت دارند و در معاشرت با دیگران دچار ترس می شوند چرا که به خود اعتماد ندارند. پس اولین و اساسی ترین قدم این است که به خود اعتماد داشته باشید و به خود تلقین کنید که آدمی اجتماعی هستید و هر گاه این روش را ادامه دهید رابطه و ایجاد دوستی با دیگران برای شما ساده خواهد شد و خواهید دید که شما بی جهت از آن ترس داشتید پس به خویشتن اعتماد کنید و جرات داشته باشید که این تکنیک اصلی و اساسی دوست یابی است.

2. آغاز گریدر ارتباط با دیگران حتی الامکان سعی کنید شما آغاز گر باشید بسیاری اشخاص به علت شرم و حیای ذاتی از آغاز کردن صحبت امتناع می ورزند و ترس این دارند که طرف مقابل بر حرف های آنان اعتنایی نکند. توجه داشته باشید که جرات و اعتماد به نفس شرط موفقیت است و بی اعتنایی افراد در مقابل حرف های ما مساله ای است که خواه ناخواه در زندگی پیش می آید پس بیش از حد حساس نباشید و با جرات محترمانه حرف خود را بیان کنید و ترسی به خود راه ندهید.


3. رفتاردوستی با اشخاص تنها از راه «گفتگو» با آنها ایجاد نمی شود بلکه رفتار ما در این مورد نقش اساسی دارند، بررسی های علمی نشان داده است که هفتاد درصد رابطه ما با دیگران نتیجة رفتار با آنهاست. چرا که زبان رفتار در بسیاری موارد گویاتر و موثرتر از زبان گفتار است و این به خاطر این است که احساسات و عواطف ما را به خوبی منعکس می سازد و نشان می دهد که برای دوستی با دیگران تا چه حد آمادگی داریم.


ادامه دارد...
منبع:persianblog.ir

(1391 آبان 11، 0:19)سنا نوشته است: [ -> ]
.............................

و اما ادامه ی مطلب خودم ، داشتم مهارت های گوش دادن رو برای ارتباط بهتر با دیگران توضیح میدادم،که گفتم چند شاخست

مجموعه مهارتهای گوش کردن عبارتند از :

الف) مهارت های توجه شامل :

۱) حالت درگیر بودن

۲) تحرک جسمانی مناسب

۳) تماس چشمی

۴) محیط غیر مزاحم.

۱) حالت در گیر بودن :

ارتباط ، هنگامی ترویج می شود که شنونده با بدنی مایل به جلو ، در فاصله ای مناسب ، رو در روی طرف مقابل قرار بگیرد و با وضعیتی گرم و پذیرا ،هشیاری همراه با آرامش خود را به او انتقال دهد .(وضعیت گرم و پذیرا مانند دست به سینه نبودن و پا روی پا نینداختن)

▪ تفاوت های فرهنگی :

بر فاصله بهینه در هنگام گفتگو تاثیر می گذارد، همانطور که تفاوت های فردی درون یک فرهنگ خاص نیز آنرا متاثر می سازد. برای تسهیل ارتباط میان خود و فرد دیگر می توانید فاصله مناسب را با جستجوی نشانه های اضطراب و ناراحتی در او کشف کنید و بر آن اساس خود را در موقعیت مناسب قرار دهید.معمولا در جامعه ما ، فاصله مناسب در حدود ۹۰ سانتی متر است.

۲) تحرک جسمانی مناسب :

حرکت مناسب بدن ، برای خوب گوش کردن ضروری است. فرد بی تحرکی را که به گوینده خیره شده است، می توان به شکلی معتبر ، به عنوان شخصی ارزیابی کرد که گوش نمی دهد. هنگامی که حرکت قابل مشاهده فرد کاهش یافته است و میزان پلک زدن چشمش به کمتر از ۱ بار در ۶ ثانیه افت کرده است، گوش کردن از نظر علمی ، متوقف شده است. اجتناب از حرکت ها و رفتارهای حواس پرت کن ، نیز برای یک توجه اثر بخش امری ضروری است ( بازی کردن با کلید یا مداد ، و ور رفتن با سکه های پول خورد، به صدا در آوردن بند انگشتان و . . ..)

۳) تماس چشمی :

تماس چشمی اثر بخش ، بیانگر میل و علاقه به گوش کردن است . این کار شامل تمرکز آرام چشم شنونده بر گوینده و تغییر گاه به گاه مسیر چشم از صورت او به بخش های دیگر بدن مثل دست در حال حرکت و سپس برگرداندن نگاه به صورت تا برقراری مجدد تماس چشمی می باشد.تماس چشمی ضعیف هنگامی روی می دهد که شنونده نگاه خود را از گوینده بر می گیرد، یا به شکلی ثابت و مات به او خیره می شود، و یا به محض آنکه گوینده او را نگاه می کند ، او به جای دیگری می نگرد . برخی نحوه استفاده از چشمهایتان را نمی دانند. بعضی اوقات افراد در لحظه ای که احساس می کنند طرف مقابل هیجانهایی را بروز خواهد داد، به نقطه دیگر خیره می شوند .

۴)محیط غیر مزاحم :

یعنی محیط جذابی که ترس آور نبوده و موانع فیزیکی زیادی بین افراد ایجاد نمی کند، شرایط تسهیل گفتگو را فراهم می آورد.شنونده دارای توجه ، می کوشد که عوامل محیطی مزاحم را به حداقل برساند. در منزل می توان تلویزیون و ضبط صوت را خاموش کرد و در صورت لزوممی توان تلفن را قطع کرد و . . . در اداره ها ، معمولا میز ، مزاحم گوینده و شنونده می شوند. برای بسیاری از افراد ، میز ، نوعی اقتدا را تداعی می کند که احساس ضعیف بودن یا خشم فرد مقابل را بر می انگیزد. هنگامی که شنونده ای پشت میز می نشیند ، احتمال می رود که تعامل موجود،بیشتر از نوع تعامل میان نقش با نقش باشد تا فرد با فرد . اگر دفتری کوچکتر از آن باشد که بتوان صندلی های گفتگو را دورتر از میز گذارد، بهتر است صندلی مراجعه را در کنار میز قرار داد نه در جلوی آن .

ادامه داره

(1391 آبان 14، 1:33)مونا نوشته است: [ -> ]بچه ها یادتون نرفته ک یه بحثی داشتیمااا
اجتماعی شدن
تو بحث ک شرکت نکردین خیلی امیدوارم مطالبی ک گفته میشه رو توجه کنین
اگر مطلب دارین زودتر بگین که این موضوع رو جمع بندی کنیم
-----------
ادامه ی مطلب قبلی
این نکاتی ک درباره ی دوستی گفته شده در مورد جنس مخالف نیستااااا
اشتباه برداشت نشه


رفتارهای زیر، ما را در ایجاد یک رابطه ساده و موفق یاری می دهد:
الف) تبسم: یک تبسم و لبخند خوشایند نشانة آمادگی برای ایجاد ارتباط و دوستی با دیگران تلقی می شود و با آن می توان به طرف مقابل فهماند که مایلید با او ارتباط برقرار کنید و این تبسم شما محیط مساعدی برای ایجاد رابطه ایجاد می کند و در اسلام نیز توصیه شده است حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ فرموده اند: خوشرویی و تبسم کینه توزی را از بین می برد و باز از حضرت نقل شده که ایشان وقتی می خواستند حرفی بزنند ابتدا تبسمی می کردند و بعد حرف می زدند.
ب) برخورد خوش: در برخورد با دیگران گشاده رو باشید و با حرکات دست و چهرة خویش علاقه و تمایل خود را برای جلب دوستی آنان نشان دهید و مطمئن باشید که این رفتار شما بی پاسخ نخواهد ماند. برخورد رسمی با دیگران موجب می شود که آنها هرگز به خود این اجازه را ندهند که به شما نزدیک شوند در قرآن نیز بالاترین مدحی که از حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ شده این است که ایشان بسیار خوش برخورد بوده و این خصیصه حضرت را بزرگترین عامل موفقیت حضرت می داند.
ج) برخورد نگاه: زبانِ نگاه، زبانی موثر است و شما با این کار به طرف دیگر می فهمانید که به ارتباط با او علاقه مند هستید و فراموش نکنید که نگاه شما اثری معجزه گر دارد و در روایات نیز نگاه از روی محبت و علاقه، عبادت محسوب شده است. البته نگاه کردن با خیره شدن فرق بسیار دارد و مورد نهی اسلام نیز است و در پاره ای موارد نیز ممکن است نتیجه عکس داده موجب بدگمانی و ناراحتی شود بنابراین وقت و ظرافت را در این مورد نباید از دست بدهید.
د) دست دادن: در بسیاری از فرهنگ ها اولین نشانة رابطه و دوستی دست دادن است و شما با فشردن دست کسی که با او برخورد می کنید عملاً به او نشان می دهید که مایلید با او ارتباط و دوستی داشته باشید و حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ موقع دست دادن،‌ دست خود را نمی کشید تا آنکه طرف مقابل دست خود را می کشید.
هـ) افشای سلام: سلام دادن نیز در ایجاد یک رابطه موثر است و شما می توانید با آن در ارتباط آغاز گر باشید و طرف مقابل نیز متوجه علاقة شما به ایجاد رابطه می گردد و در اسلام نیز توصیه فراوان بدان شده و از حضرت صادق ـ علیه السلام ـ روایت شده که فرموده اند: از نشانه های تواضع این است که هر کس را که دیدی سلام کنی.
4. محبت: از دیگر اسرار موفقیت در ارتباط این است که در حقیقت آنها را دوست بداریم و از بزرگترین امتیازات شیعه این است که پایه و زیر بنای اصلی آن بر محبت استوار شده است و آنچنانکه از روایات بر می آید روح وجودی دین غیر از محبت نیست و نیروی محبت از نظر اجتماعی نیز نیرویی عظیم و موثر است و امام باقر ـ علیه السلام ـ فرموده که: اگر فردی، دیگری را برای خدا دوست داشته باشد خداوند او را برای دوستی اش پاداش می دهد.
5. گوش دادن: این کار شما را برای طرح مطالب و ابراز احساسات و نظریات آماده می کند و نشان می دهد که به شنیدن سخنان دیگران علاقه مند هستید و با این کار شما به طرف مقابل جرات می دهید که هر چه در سر دارد برای شما بیان کند و او را مشتاق به ادامة گفتگو می نمائید.
6. وجه اشتراک: دیل کارنگی در کتاب آئین دوست یابی خود گفته است که اگر ما مسالة مورد علاقة طرف مقابل را کشف کنیم دیگر دربارة شروع مکالمه با او مشکلی نخواهیم داشت. برای کشف علاقه ابتدا بایست پرسش هایی بپرسید و به بررسی بپردازید که طرف مقابل به چه مسائلی علاقه مند است و شما می توانید به مبادله تجارب و دانسته های خودتان بپردازید.
7. نام اشخاص: از دیگر اسرار دوستی و موفقیت در ارتباط به خاطر داشتن نام اشخاص و صدا زدن آنها با نام خودشان است چرا که مردم عاشق نام خود هستند و از شنیدن آن از زبان دیگران خوشحال می شوند و شما با این کار به او می فهمانید که برای او احترام خاصی قائلید. از حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ نقل شده که فرموده اند: وقتی با دیگران ملاقات می کنید از نام خودش و نام پدر و فامیلش بپرسید.
8. هدیه دادن: هدیه دادن نیز از دیگر اسرار اصلی دوستی و پایداری آن می باشد و شما با هدیه دادن علاقه ومحبت خاص خود را می رسانید و این تاثیری بس شگرف در ادامه و ایجاد دوستی دارد و در اسلام نیز توصیة فراوان بدان شده و حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ فرموده اند که هدیه دادن دوستی و مودت ایجاد می کند.

(1391 آبان 14، 18:29)marall نوشته است: [ -> ]کمرویی چیست؟
کمرویی یک توجه غیرعادی و مضطربانه به خویشتن در یک موقعیت اجتماعی است که در نتیجه ی آن فرد دچار نوعی تنش روانی – عضلانی می شود، شرایط عاطفی و شناختی اش متأثر می گردد و زمینه ی بروز رفتارهای خام و ناسنجیده و واکنش های نامناسب در وی فراهم می شود. به دیگر سخن ، پدیده ی کمرویی به یک مشکل روانی – اجتماعی و آزار دهنده ی شخصی مربوط می شود که همواره به صورت یک ناتوانی یا معلولیت اجتماعی ظاهر می گردد. به کلام ساده، کمرویی یعنی «خود توجهی» فوق العاده و ترس از مواجه شدن با دیگران. زیرا کمرویی نوعی ترس یا اضطراب اجتماعی است که در آن فرد از مواجه شدن با افراد ناآشنا و ارتباطات اجتماعی گریز دارد.

بنابراین:
1. کمرویی رو به رو شدن با افراد جدید را برای فرد نگران کننده و دشوار می کند.
2. کمرویی وارد شدن به اماکن جدید و کسب و کار و تجارت تازه را برای فرد سخت می نماید.
3. کمرویی مخفی شدن از انظار و احساس عجز در عین توانمندی را سبب می شود.
باید توجه داشت که احساس کمرویی افراد همیشه در برابر انسان ها متبلور می شود و نه در برابر حیوانات، اشیاء و موقعیت های طبیعی و جغرافیایی.