کانون

از خواب برگشتم به تنهایی...
     پل میزنم از تو به زیبایی...
.
.
.
خورشید با چشمات روشن کن
        یکبار ماهو قسمت من کن

+ تنهایی؟
- منظورت از تنهایی چیه؟
+ یعنی کسی تو زندگیت هست یا تنهایی؟
- کسی تو زندگیم هست،  ولی تنهام

در سمت توام
دلم باران ، دستم باران
دهانم باران ، چشمم باران
روزم را با بندگی تو پا گشا می کنم ...
هر اذانی که می وزد
پنجره ها باز می شوند
یاد تو کوران می کند ...
هر اسم تو را که صدا می زنم 
ماه در دهانم هزار تکه می شود ...
کاش من همه بودم
کاش من همه بودم
با همه دهان ها تو را صدا می زدم ...
کفش های ماه را به پا کرده ام
دوباره عازم توام ...
تا بوی زلف یار در آبادی من است
هر لب که خنده ای کند از شادی من است
زندگی با توست
همین حالاست...
زندگی همین حالاست...

محمد صالح علاء

چه شود به چهرهٔ زرد من نظری برای خدا کنی
که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را
ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

ز تو گر تفقدو گر ستم، بود آن عنایت و این کرم
همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون
شکنی پیالهٔ ما که خون به دل شکستهٔ ما کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین
همهٔ غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی

تو که هاتف از برش این زمان، روی از ملامت بیکران
قدمی نرفته ز کوی وی، نظر از چه سوی قفا کنی

هاتف اصفهانی

سر به سوی آسمان بلند میکنم و باز هم ازو می خواهم 
و بازهم غیر او نباشد کنارم

دردهای پوستی کجا،  درد دوستی کجا...

و خدا خواست که یعقوب نبیند هرگز
شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد...

عشق یعنی دیر بیاید؛ زود برود

و تو سال ها 

با خاطره ای کوتاه؛

نفس بکشی

بخوابی

خواب ببینی

قدم بزنی

و ساده بگویم دیگر زندگی نکنی ...!

یادم نمیکنی و ز یادم نمیروی
یادت بخیر
یار فراموش کار من...
شهریار

ما  نظر از خرقه پوشان بسته ایم
                                                     دل به مهر باده نوشان بسته ایم

جان بکوی می فروشان داده ایم
                                                     در به روی خود فروشان بسته ایم

بحر طوفان زا دل پر جوش ماست 
                                                     دیده از دریای جوشان بسته ایم

اشک غم در دل فرو ریزیم ما 
                                                     راه بر سیل خروشان بسته ایم

بر نخیزد ناله ای از ما رهی
                                                     عهد الفت با خموشان بسته ایم



رهی معیری

جدا از رویت ای ماه دل افروز
                     نه روز از شو شناسم نه شو از روز 
وصــالت گر مـرا گردد میســر
                    هـــمه روزم شـــود چون عید نوروز


بابا طاهر

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد
دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد
 
از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم
اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد
 
مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست
یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد
 
زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین
کان جا مجال بادوزانم نمی‌دهد
 
چندان که بر کنار چو پرگار می‌شدم
دوران چو نقطه ره به میانم نمی‌دهد
 
شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی
بدعهدی زمانه زمانم نمی‌دهد
 
گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست
حافظ ز آه و ناله امانم نمی‌دهد
 

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا
چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا

ابر و باران و من و یار ستاده به وداع
من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا

سبزه نوخیز و هوا خرم و بستان سرسبز
بلبل روی سیه مانده ز گلزار جدا

ای مرا در ته هر موی به زلفت بندی
چه کنی بند ز بندم همه یکبار جدا

دیده از بهر تو خونبار شد، ای مردم چشم
مردمی کن، مشو از دیده خونبار جدا

نعمت دیده نخواهم که بماند پس از این
مانده چون دیده ازان نعمت دیدار جدا

دیده صد رخنه شد از بهر تو، خاکی ز رهت
زود برگیر و بکن رخنه دیوار جدا

می دهم جان مرو از من، وگرت باور نیست
پیش ازان خواهی، بستان و نگهدار جدا

حسن تو دیر نپاید چو ز خسرو رفتی
گل بسی دیر نماند چو شد از خار جدا

                                                                    امیر خسرو دهلوی