کانون

روزگار غریبی است نازنین
روزگار غریبی است
شیطان پیروز مست
سور عزای مارا بر سفره نشسته است
خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد...

صداقت؟!
یادش گرامی باد..!!
معرفت؟!
یابنده پاداش میگیرد..!!

...

مرام؟!
قطعه شهدا..!!
عشق؟!
از دم قسط..!!
واقعاً به کجا چنین شتابان؟!!

شب چـــو در بستم و مست از می نابش کردم..... مــاه اگر حلقــــه به در کوفت جوابــش کردم

دیدی آن تـُــرک خـُــتا دشمـن جان بود مــرا....گر چه عمری به خطا دوست خطابش کردم

منزل مـــردم بیگانه چو شــد خانه ی چشـــــم ....آنقــــدر گریــــــه نمـودم که خرابـــش کـردم


شــرح داغ دل پروانــــــه چو گفتم با شمــــــع.... آتشـــی در دلــــــش افکنــــدم و آبـــش کردم

غرق خون بود و نمی مرد ز حسرت فرهــاد....خواندم افسانه ی شیــرین و به خوابش کردم


دل که خونابه ی غم بود و جگر گوشه ی دهر....بر ســــــر آتش جــــور تو کبابــــش کـــردم


زنــــدگی کردن من مـــــردن تدریجـــــی بود....آنچــه جان کــَــند تنم عمــــر حسابش کــردم !

(فرخی یزدی)

آواز بلند

هوشنگ ابتهاج (سایه)

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شب های جدایی

بزم تو مرا می طلبد، آمدم ای جان
من عودم و از سوختنم نیست رهایی

تا در قفس بال و پر خویش اسیرست
بیگانه ی پرواز بود مرغ هوایی

با شوق سرانگشت تو لبریز نواهاست
تا خود به کنارت چه کند چنگ نوایی

عمری ست که ما منتظر باد صباییم
تا بو که چه پیغام دهد باد صبایی

ای وای بر آن گوش که بس نغمه ی این نای
بشنید و نشد آگه از اندیشه ی نایی

افسوس بر آن چشم که با پرتو صد شمع
در آینه ات دید و ندانست کجایی

آواز بلندی تو و کس نشنودت باز
بیرونی ازین پرده ی تنگ شنوایی

در آینه بندان پریخانه ی چشمم
بنشین که به مهمانی دیدار خود آیی

بینی که دری از تو به روی توگشایند
هر در که براین خانه ی آیینه گشایی

چون سایه مرا تنگ در آغوش گرفته ست
خوش باد مرا صحبت این یار سرایی

دست بردار از این هیکل غم که زویرانی خویش است اباد
دست بردار که تاریک ام و سرد
چون فرو مرده چراغ از دم باد
دست بردار زتو در عجبم به در بسته چه میکوبی سر
نیست،میدانی در خانه کسی سر فرو میکوبی باز به در
زنده این گونه به غم ...خفته ام در تابوت
حرف ها دارم در دل ...می گزم لب به سکوت
دست بردار که گر خاموشم ..با لبم هر نفسی فریاد است
به نظر هر شب و روزم سالی است ...گرچه خود عمر به چشم ام باد است
پای پر ابله لب پر افسوس ..میکشم پای بر این جاده ی پرت ...میزنم گام بر این راه عبوس
پای پر ابله دل پر اندوه ..از رهی می گذرم سر در خویش ..می خزد سایه ی من از دنبال ...می دود سایه ی من پیشاپیش
دست بردار چه سود اید باز ..از چراغی که نه گرماش و نه نور
چه امید از دل تاریک کسی که نهادندش سر زنده به گور....

در نقاشی هایم تنهاییم را پنهان می کنم،
در دلم دلتنگی ام را،...
در سکوتم حرفهای نگفته ام را،
در لبخندم غصه هایم را،
دل من چه خردسال است،
...ساده مینگرد ...
ساده می خندد ...
ساده می پوشد ...
دل من،از تبار دیوارهای کاهگلی است.
ساده می افتد...
ساده می شکند....
ساده می میرد....