کانون

(1390 مرداد 20، 12:34)تولد40 نوشته است: [ -> ]

خدایاحکمتت راشکر،نمی بینی که غمگینم

دلم پرگشته از حسرت،نگاهت رانمی بینم

دوچشماننم پرازخون وصدایم بغض تنهایی

گره هایم به دست توست چراازآن نمی کاهی؟

صدایم میرسدیانه؟خدایامن زغم سیرم

تودستی برسرمن کش،که من ازغصه میمیرم

خدایااشک های من به روی گونه ام جاریست

سکوت توبرای من،خدایا،مرگ اجباریست

خداونداغرورمن،برای باردیگرمرد

دگرتاکی؟دل من هم،دراین زندان غم پزمرد

تمام حرف های من همه تکراری وپوچ است

ولی رویای این تنها،رهایی ازغم وکوچ است

نمی دانم گناهم را،ولی دلخوش به امیدم

صدایت می کنم شاید،بگویی که تورادیدم

الهام حسین وند

تولد جان خیلی قشنگ بوووووووووووووووووود

روی قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت

زیر باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت

چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم

آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت

روز میلاد ، همان روز که عاشق شده بود

مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت

او کسی بود که از غرق شدن می ترسید

عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت

هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد

دختری ساده که یک روز کبوتر شد و رفت...

منبع

امشب، شب ناله در فراق پدری مهربان است که غیر از چاه و نخل و ماه، کسی گریه‏اش را ندیده بود. پدری دل‏سوز که با آه همه کودکان یتیم، شریک بود و غصه‏های همه را بر جان خود هموار می‏کرد، ولی کسی از غربت او و دردهای دلش، با خاری در چشم و استخوانی در گلو، خبر نداشت.

آیا سحری به رنگ خون دیدی تو
محراب و تو منبری چنین دیدی تو
خون بر در و دیوار و جماعت سر و رو
فرقی که به سجده لاله گون دیدی تو
آن زاده کعبه و امین حرمین
افتاده میان خاک و خون دیدی تو
آن کس که ستیز خیبر و بدر و احد
چون شیر بغرید چنین دیدی تو
ایا تو درون ظلمت شام سیاه
نان اور کودک یتیم دیدی تو
آیا دل پرز خون و گریان چشمی
از جور زمانه و زمان دیدی تو
او زخم تن و زبان که در طول زمان
با جان به خرید و دم نزد دیدی تو
آیا زمیان مردم کوفه و شام
مظلوم تر از علی کسی دیدی تو

بسم الله الرحمن الرحیم

شكر خدا كه امشب ، وا شد گره ز كارم

تا وصل روي زهرا ، جز يك نفس ندارم

گويا اجل به درد ، من آشنا تو بودي

مشكل گشاي كار ، مشكل گشا تو بودي

در موج خون بخندم ، تا لحظه هاي آخر

پر شد مشام جانم ، از بوي ياس پرپر

شكر خدا رسيدم، آخر به آرزويم

هنگام جان سپردن ، يا فاطمه بگويم

أمن يجيبِ زينب ، آتش زده به جانم

خواهم كه خيزم از جا ، اما نميتوانم

زينب كنار بستر ، دست دعا بگيرد

ترسم كه دخترم در ، حال دعا بميرد

اي كوفه طعنه هاي پير و جوان مرا كشت

از زخم سر چه گويم ؟ زخم زبان مرا كشت

اي ديده هاي گريان ، رفتم خدا نگه دار

اي سفره هاي بي نان ، رفتم خدا نگه دار

اي كوفه ميروم من ، با اشك و آه و ناله

جان شما و جان ، آن دختر سه ساله

بر اشك ديدگانش ، اي كوفيان نخنديد

آن دست كوچكش را ، با ريسمان نبنديد

بيمارم و طبيبم ، باشد نگاه زهرا

چشمان نيمه بازم باشد به راه زهرا

تنها و بي نشانم ، بر لب رسيده جانم

كو لاله ي خزانم ، كو سرو قد كمانم

گلپونه های وحشی دشت امیدم وقت سحر شد
خاموشی شب رفت و فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
گلپونه های وحشی دشت امیدم وقت جداییها گذشته
باران اشکم روی گور دل چکیده
بر خاک سرد و تیره ای پاشیده شبنم
من دیده بر راه شما دارم که شاید
سر بر کشید از خاکهای تیره غم
**********
من مرغک افسرده ای بر شاخسارم
گلپونه ها گلپونه ها چشم انتظارم
میخواهم اکنون تا سحر گاهان بخوانم
افسرده ام دیوانه ام آزرده ام

**********
گلپونه ها گلپونه ها غمها مرا کشت
گلپونه ها آزار آدمها مرا کشت
گلپونه ها گلپونه ها نامهربانی آتشم زد
گلپونه ها بی همزبانی آتشم زد
**********
گلپونه ها در باده ها مستی نمانده
جز اشک غم در ساغر هستی نمانده
گلپونه ها دیگر خدا هم یاد من نیست
همدرد دل شب ها به جز فریاد من نیست
**********
گلپونه ها آن ساغر بشکسته ام من
گلپونه ها از زندگانی خسته ام من
دیگر بس است آخر جداییها خدا را
سربر کشید از خاک های تیره غم
**********
گلپونه ها گلپونه ها من بی قرارم
ای قصه گویان وفا چشم انتظارم
آه ای پرستو های ره گم کرده دشت
سوی دیار آشناییها بکوچید
بامن بمانید بامن بخوانید
*********
شاید که هستی راز سر گیرم دوباره
آن شور و مستی را زسر گیرم دوباره

---

گنجشک

گنجشگك

بيقرار بنشين آرام در اين حصار بنشين
پرواز در اين زمانه ي سرد
جرمي است به حكم دار بنشين
صياد نشسته اين طرف ها
با سنگ در انتظار بنشين


***
گنجشك پريد و زير لب گفت:
با بال بمير و خوار ننشين

شعر قشنگی بود ، ایرج بسطامی ها هم قشنگ خوندتش ، ولی با این جور حرفا : گلپونه ها دیگر خدا هم یاد من نیست اصلا موافقم نیستم

گاهی یه شاعر میره تو حس یه چیزی میگه که سوز شعرشو بیشتر کنه ولی اون چیز درست نیست

عابرم، شکسته از غم
توی کوچه‌های خسته
لحظه لحظه بی‌قراری
بال پروازمو بسته

بی‌تو، شعرم، شعر غربت
بی‌تو، شعرم، شعر غم‌هاس
بی‌تو قسمتم همیشه
یه دلِ عاشقِ تنهاس

کاشکی از سفر بیایی
گل سرخ بی‌خزونم!
تو بگو که تا کی آخر
چش به راه تو بمونم؟

دیگه از تنهایی خسته است
دل بی‌قرارِ تنهام
تو تموم آرزومی
تو رو می‌خوام، تو رو می‌خوام

بی‌تو لحظه لحظه‌ی من
رنگ پاییزه، می‌دونی؟
ای تموم مهربونی!
کاش می‌شد با من بمونی!

کاشکی از سفر بیایی
گل سرخ بی‌خزونم!
تو بگو که تا کی آخر
چش به راه تو بمونم؟

ماهی

***

من فکر می کنم
هرگز نبوده قلب من
این گونه
گرم و سرخ:

احساس می کنم
در بدترین دقایق این شام مرگزای
چندین هزار چشمه خورشید
در دلم
می جوشد از یقین؛
احساس می کنم
در هر کنار و گوشه این شوره زار یاس
چندین هزار جنگل شاداب
ناگهان
می روید از زمین.
***
آه ای یقین گمشده، ای ماهی گریز
در برکه های اینه لغزیده تو به تو!
من آبگیر صافیم، اینک! به سحر عشق؛
از برکه های اینه راهی به من بجو!
***
من فکر می کنم
هرگز نبوده
دست من
این سان بزرگ و شاد:
احساس می کنم
در چشم من
به آبشر اشک سرخگون
خورشید بی غروب سرودی کشد نفس؛

احساس می کنم
در هر رگم
به تپش قلب من
کنون
بیدار باش قافله ئی می زند جرس.
***
آمد شبی برهنه ام از در
چو روح آب
در سینه اش دو ماهی و در دستش اینه
گیسوی خیس او خزه بو، چون خزه به هم.

من بانگ بر گشیدم از آستان یاس:
(( - آه ای یقین یافته، بازت نمی نهم! ))

شاملو