کانون

بسم الله الرّحمن الرّحیم

همای اوج سعادت به دام ما افتد..................اگر تو را گذری بر مقام ما افتد
حباب وار براندازم از نشاط کلاه...............اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد
شبی که ماه مراد از افق شود طالع................ود که پرتو نوری به بام ما افتد
به بارگاه تو چون باد را نباشد بار.....................کی اتفاق مجال سلام ما افتد
چو جان فدای لبش شد خیال می‌بستم.......که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد
خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز..........کز این شکار فراوان به دام ما افتد
به ناامیدی از این در مرو بزن فالی....................بود که قرعه دولت به نام ما افتد
ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ............نسیم گلشن جان در مشام ما افتد

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار...............................ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار
نکته‌ای روح فزا از دهن دوست بگو.............................نامه‌ای خوش خبر از عالم اسرار بیار
تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام.......................شمه‌ای از نفحات نفس یار بیار

به وفای تو که خاک ره آن یار عزیز..........................بی غباری که پدید آید از اغیار بیار
گردی از رهگذر دوست به کوری رقیب...........................بهر آسایش این دیده خونبار بیار
خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست.............................خبری از بر آن دلبر عیار بیار
شکر آن را که تو در عشرتی ای مرغ چمن..............................به اسیران قفس مژده گلزار بیار
کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست.............................عشوه‌ای زان لب شیرین شکربار بیار
روزگاریست که دل چهره مقصود ندید................................ساقیا آن قدح آینه کردار بیار
دلق حافظ به چه ارزد به می‌اش رنگین کن.............................وان گهش مست و خراب از سر بازار بیار

بسم الله الرّحمن الرّحیم

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی......دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی
دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند....................دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم.....................گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند................این است حریف ای دل تا باد نپیمایی
مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد...................کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی
یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم...........رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست.......................شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی................................و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی
در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم........................لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست.................کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی
زین دایره مینا خونین جگرم می ده...........................تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد...........شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

بسم الله الرّحمن الرّحیم

سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند........پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند..............ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند
به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند...........نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند
سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند...................رخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند
ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند.................ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانند
دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد............................ز فکر آنان که در تدبیر درمانند در مانند
چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند............................بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند
در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند..................................که با این درد اگر دربند درمانند درمانند

بسم الله الرّحمن الرّحیم


مولانا

در پناه خدا..
یاعلی.