کانون

تو به من خندیدی و نمی دانستی که من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید سیب را دست تو دید سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک و تو رفتی و هنوز سال هاست
که در گوش من آرام آرام خش خش گام تو تکرار کنان میدهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم که چرا خانه ی کوچک ما سیب نداشت؟؟؟؟؟

عشق است و آتش و خون داغ است درد دوري


كي مي توان نگفتن كي مي توان صبوري

كي مي توان نرفتن گيرم پري نمانده

گيرم كه سوختيم و خاكستري نمانده


با دوست عشق زيباست با يار بيقراري

از دوست درد مانده و از يار يادگاري


گفتي از روز سفر گفتم از من مگذر

مجنون ، ليلا ، رفتي بي بال و بي پر

همه هست آرزویم كه ببینم از تو رویى
چه زیان تو را كه من هم برسم به آرزویى؟!
به كسى جمال خود را ننموده‏یى و بینم
همه جا به هر زبانى، بود از تو گفت و گویى!
غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم
تو بِبُر سر از تنِ من، بِبَر از میانه، گویى!
به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مویم
شده‏ام ز ناله، نالى، شده‏ام ز مویه، مویى
همه خوشدل این كه مطرب بزند به تار، چنگى
من از آن خوشم كه چنگى بزنم به تار مویى!
چه شود كه راه یابد سوى آب، تشنه كامى؟
چه شود كه كام جوید ز لب تو، كامجویى؟
شود این كه از ترحّم، دمى اى سحاب رحمت!
من خشك لب هم آخر ز تو تَر كنم گلویى؟!
بشكست اگر دل من، به فداى چشم مستت!
سر خُمّ مى سلامت، شكند اگر سبویى
همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه، بنشین كنار جویى!
نه به باغ ره دهندم، كه گلى به كام بویم
نه دماغ این كه از گل شنوم به كام، بویى
ز چه شیخ پاكدامن، سوى مسجدم بخواند؟!
رخ شیخ و سجده‏گاهى، سر ما و خاك كویى
بنموده تیره روزم، ستم سیاه چشمى
بنموده مو سپیدم، صنم سپیدرویى!
نظرى به سوىِ (رضوانىِ) دردمند مسكین
كه به جز درت، امیدش نبود به هیچ سویى‏

در خیابانهای خلوت....
باران که می بارد....
تنها شاعران و دیوانگان....
به قدم زدن های جدی می پردازند.....


درست مثل داستانهای هزار و یک شب شده،این قصه ی ما....هی!!!...عجب روزگار غریب و غریب و غریبی....آی سکوت با توام...صدایم را می شنوی؟آی با توام ..با تو که دست دوستیم را در هوا رها کرده ای !!!به زمین افتادم...سقوط کردم...له شدم...و دوباره سکوت...ای کاش باران ببارد و من دست در جیب نیم تنه ام کنم،کلاهم را تا روی دماغم پایین بکشم و قدم بزنم،شاید هم بدوم...ای کاش برف ببارد..برف بوی خدا می دهد!صدای خدا می دهد...رنگ زندگی می دهد...برف همیشه مرا به یاد مرگ می اندازد...و من چه اندازه مشتاق این خاطره ام....چشم هایم را بسته ام و آرام آرام لبخند می زنم...شاید اشک می ریزم...شاید فکر می کنم....کسی چه میداند؟...چه ذهن شلوغی دارم!!...لحظه لحظه ی نگاهم در جستجوی توست...به گمانم میخواستم تو را در میان این ازدحام ها بجویم....نخند!!!چاره ای نداشتم...کجا را باید می گشتم...تو جای بهتری سراغ داری؟تو هم جایی بهتر از ازدحام نمیابی....پس به من حق بده....
هنوز کلاهم تا روی دماغم پایین است و لبخند می زنم...و نگاه می کنم....

به قول سهراب:وسیع باش...وتنها و سر به زیر و سخت.

یاد آر ز شمع مرده یاد آر

این یه تیکّشه که تو سریال انصافا قشنگ در چشم باد پخش شده بود

ویدئوشو ببینین قشنگه ، قشنگ میخونه
شعر از دهخداست
در سوگ جهانگیر خان صور اسرافیل

[font=][/font]
یاد آر ز شمع مرده یاد آز

ای مرغ سحر! چو این شب تار
بگذاشت زسر سیاهکاری
وز نفحه ی روحبخش اسحار
رفت از سرخفتگان خماری
بگشود گره ز زلف زرتار
محبوبه نیلگون عماری
یزدان به کمال شد پدیدار
و اهریمن زشتخو حصاری
یادآر زشمع مرده! یادآر!


ای مونس یوسف اندر این بند!
تعبیر عیان چو شد تو را خواب،
دل پر ز شعف، لب از شکر خند
محسود عدو، به کام اصحاب
رفتی بر یار و خویش و پیوند
آزادتر از نسیم و مهتاب
زان کو همه شام با تو یک چند
در آرزوی وصال احباب
اختر به سحر شمرده، یادآر!


چون باغ شود دوباره خرم
ای بلبل مستمند مسکین!
وز سنبل و سوری و سپرغم
آفاق نگارخانه چین
گل سرخ و به رخ عرق ز شبنم
تو داده زکف زمام تمکین،
زان نوگل پیشرس که در غم
نا داده به نار شوق تسکین،


از سردی دی فسرده، یادآر!


ای همره تیه پورعمران
بگذشت چو این سنین معدود،
وان شاهد نغز بزم عرفان
بنمود چو وعد خویش مشهود،
وز مذبح زر چو شد به کیوان،
هر صبح شمیم عنبر و عود،
زان کو به گناه قوم نادان،
در حسرت روی ارض موعود


بر بادیه جان سپرده یادآر!


چون گشت زنو زمانه آباد
ای کودک دوره طلایی
وز طاعت بندگان خودشاد
بگرفت ز سرخدا خدایی!
نه رسم ارم، نه اسم شداد
گل بست زبان ژاژ خایی
زان کس که زنوک تیغ جلاد
ماخوذ به جرم حق ستایی


تسنیم وصال خورده، یادآر
یاد آر ز شمع مرده یاد آز ...

توی آغوش تو...

دلم گرفت اي هم نفس
پرم شکست تو اين قفس
تو اين غبار . تو اين سکوت
چه بي صدا . نفس نفس
از اين نامهربوني ها
دارم از غصه مي ميرم
رفيق روز تنهايي .
يه روز دستاتو مي گيرم
تو اين شب گريه مي توني
پناه هق هقم باشي
تو اي همزاد همخونه
چي ميشه عاشقم باشي؟
دوباره من دوباره تو
دوباره عشق . دوباره ما
دو هم نفس . دو هم زبون
دو همسفر . دو همصدا
تو اي پايان تنهايي
پناه آخر من باش
تو اين شب مرگي پاييز .
بهار باور من باش
بذار با مشرق چشمات .
شبم روشنترين باشه
ميخوام آيينه خونه
با چشمات همنشين باشه
دلم گرفت اي هم نفس
پرم شکست تو اين قفس
تو اين غبار . تو اين سکوت
چه بي صدا . نفس نفس

باران که می بارد...
دلم برایت تنگ تر می شود...
راه می افتم ...
بدون چتر...
من بغض می کنم ...
آسمان گریه.