کانون

کاش می شد خالی از تشویش بود

شنیده ای که می گویند:«شب دراز است و قلندر بیدار.»


خوب من شب!
من سیاهی!
من تاریکی مطلق!


تو روشنم کن ای قلندر من....


ای قلندر همیشه بیدارم،روشن کن سیاهیم را.....


که سخت گم شده ام،
سخت،سخت شده ام....و تاریک.

شكر خدا كه امشب ، وا شد گره ز كارم

تا وصل روي زهرا ، جز يك نفس ندارم

گويا اجل به درد ، من آشنا تو بودي

مشكل گشاي كار ، مشكل گشا تو بودي

در موج خون بخندم ، تا لحظه هاي آخر

پر شد مشام جانم ، از بوي ياس پرپر

شكر خدا رسيدم، آخر به آرزويم

هنگام جان سپردن ، يا فاطمه بگويم

أمن يجيبِ زينب ، آتش زده به جانم

خواهم كه خيزم از جا ، اما نميتوانم

زينب كنار بستر ، دست دعا بگيرد

ترسم كه دخترم در ، حال دعا بميرد

اي كوفه طعنه هاي پير و جوان مرا كشت

از زخم سر چه گويم ؟ زخم زبان مرا كشت

اي ديده هاي گريان ، رفتم خدا نگه دار

اي سفره هاي بي نان ، رفتم خدا نگه دار

اي كوفه ميروم من ، با اشك و آه و ناله

جان شما و جان ، آن دختر سه ساله

بر اشك ديدگانش ، اي كوفيان نخنديد

آن دست كوچكش را ، با ريسمان نبنديد

بيمارم و طبيبم ، باشد نگاه زهرا

چشمان نيمه بازم باشد به راه زهرا

تنها و بي نشانم ، بر لب رسيده جانم

كو لاله ي خزانم ، كو سرو قد كمانم

دنبال کسی میگردم که ...

دنبال کسی میگردم که توی بهار که زنگ بزنم بدون هیچ دلیل
بگم: میای بریم زیر این رگبار و هوای خوش قدم بزنیم؟در جوابم فقط بگه: نیم ساعت دیگه کجا باشم...

توی تابستون که زنگ بزنم بدون هیچ دلیل
بگم: میای بریم خیابون ولیعصر از ونک تا هر جا شد قدم بزنیم؟
در جوابم فقط بگه: ناهار اونجایی که من میگم...
.. توی پاییز زنگ بزنم بدون هیچ دلیل
بگم: میای صدای ناله ی برگای سعدآباد رو در بیاریم خش خش صدا بدن؟در جوابم فقط بگه: دوربینتم بیار...
توی زمستون زنگ بزنم بدون هیچ دلیل
بگم چنارای ولیعصر منتظرن با یه عالمه برف، بعد با تردید بپرسم: میای که؟

در جوابم بدون مکث بگه : یه جفت دستکش میارم فقط . یه لنگه من یه لنگه تو...سر اینکه دستای گره شدمون توی
جیب کی باشه بعدا تصمیم میگیریم...
من به دنبال کسی می گردم که دلش چون یاس است

چشم هایش به صفای گل سرخ

دستهایش پلی از احساس است

من به دنبال کسی می گردم که سرانجام نگاهش آبیست

سینه اش داغ شقایق دارد

آسمان دل او مهتابیست

من به دنبال کسی می گردم در قنوت چشم های غم زده

در حریر خاطرات کودکی

در سکوتی سربی ماتم زده

من دنبال کسی می گردم در غروب غربت آینه ها

درطلسم غصه های شاپرک

در تمام عقده ها و کینه ها

من به دنبال کسی می گردم عاشق بال کبوتر باشد

دستهای او چنان پروانه ای

روی گلهای معطر باشد

من به دنبال کسی می گردم موج در دریای عمرش بی قرار

اشکها در چشم او چون آینه

عشق او تنها عبور از انتظار

لیلی چشم به راه است
درخت لیلی ریشه میکند
خدا درخت ریشه دار را آب میدهد
مجنون نمیآید
مجنون هرگز نمیآید
زیرا که مجنون نیامدنی است
زیرا که درخت ریشه میخواهد
لیلی میدانست که مجنون نیامدنی است
اما ماند
چشم به راه و منتظر
هزار سال
لیلی راه ها را آذین بست.
دلش را چراغانی کرد
مجنون نیامد
مجنون نیامدنی است
خدا از پس هزار سال لیلی را مینگریست
چراغانی دلش را
چشم به راهی اش را
خدا به مجنون میگفت نرو
مجنون حرف خدا را گوش میکرد
خدا ثانیه ها را میشمرد
صبوری لیلی را
عشق درخت بود
ریشه میخواست
صبوری لیلی ریشه اش شد
خدا درخت ریشه دار را آب میدهد
لیلی زیر درخت انار نشست
درخت انار عاشق شد
گل داد سرخ سرخ
گلها انار شد داغ داغ
هر اناری هزارتا دانه داشت
دانه ها عاشق بودند
دانه ها توی انار جا نمیشدند
انار کوچک بود
دانه ها ترکیدند
انار ترک برداشت
خون انار روی دست لیلی چکید
لیلی انار ترک خورده را از شاخه چید
مجنون به لیلی اش رسید
خدا گفت
راز رسیدن فقط همین بود
کافی است انار دلت ترک بخورد

عرفان نظر آهاری

من

تنهایی هایم را پیش فروش نمیکنم

صبر میکنم

فصلش که برسد

آن او ی نیامده ی سفر کرده می اید

وبه قیمت میخرد......

به کمتر از ان راضی نمیشوم قیمت نگذارید

تنهایم را گران میفروشم

حال که دوره ی ارزانیست

تن عریان ارزان

ابرو قیمت یک تکه ی نان

من میخواهم گران بفروشم

تنهایی وسیعم را.......
تکیه گاهی نیست ٬ اینجا باد غربت می وزد !

در دیار آشنا هم باد غربت می وزد !

آشنایی نیست ٬ اینجا غربتی بی انتهاست !

رهگذر! مارا ببر ٬ پایان تنهایی کجاست !

دست سردم را بگیر و نور امیدم بده

باد وحشی می وزد گرمای خورشیدم بده

رهگذر! بی ما نرو ٬ این باد ما را می برد !

زندگی رحمی ندارد ٬ قصه ها را می برد !

راه رفتن را ٬ رسیدن را تو می دانی کجاست

آبی بال پریدن را ٬ تو می دانی کجاست

رهگذر! چیزی ندارم ٬ توشه ام تنهایی است !
رهگذر! چیزی ندارم ٬ توشه ام تنهایی است !

رو سر بنه به بالين تنها مرا رها كن
تـــرك من ِ خرا بِ شبــــگرد مبتلا كــن

ماييم و موج سودا شب تا به روز تنها
خواهي بــيا ببخشا خواهي برو جــفا كــن
بــرشاه خوبـــرويان واجب وفا نــباشد
اي زرد روي عاشق تو صبر كن وفا كـن
خيره كشي است ما را دارد دلي چو خارا
بُـــكشَد كــــَسَــش نگويد تدبير خونبها كن

دردي است غير مردن كآن را دوا نباشد
پس من چــگونه گويم كايــن درد را دوا كـــن
در خواب دوش پيري در كوي عشق ديدم
با دست اشارتم كرد كه عزم سوي ما كـن
گر اژدهاست در ره عشق است چون زمرّد
از بــرق آن زمرّد هــين دفع اژدها كــن
بس كن كه بيخودم من ور تو هـــنر فزايي
تاريخ بو علي گو ،تــنبيه بوا لـــعلا كــن

همه شهرو بهم میزدم اما

چقد پیش تو بی اراده بودم

درست وقتی بلندم کردی از جا

که از چشم همه افتاده بودم


نبودی مرد این بازی نبودم

ازین حسی که بین ماست میگم

گمونم این تمام عشق باشه :

نمیپرسی ولی من راست میگم

----

خــــُدا

تو می بخشی همه دیروز منو

تو می دونی حال هر روز منو

------

بدی از تو بعیده از تویی که

خدا رو واسه من تعریف کردی

سر چی با خودت بهم زدی که

دو تامونو بلاتکلیف کردی!



یه وقتا باعث آشفتگیمی

یه وقتا از تو آرامش میگیرم

به حدی بستگی دارم بهت که

عذابم میدی و از رو نمیرم



فقط باید صدا کنیم کسی رو

که دستش بازه میتونه ببخشه

خدا خاصیت دستاش اینه

که بی اندازه میتونه ببخشه ...

-----
تو می بخشی همه دیروز منو

تو می دونی حال هر روز منو

قفسم را مشکن ...
تو مکن آزادم ...
گر رهایم سازی
به خدا خواهم مرد ...
من به زنجیر تو عادت کردم ...
بارها در پی این فکر که در قلب توام
با تو احساس سعادت کردم ...

من می نه ز بهر تنگدستی نخورم
یا از غم رسوایی و مستی نخورم
من می ز برای خوشدلی می خوردم
اکنون که تو بر دلم نشستی نخورم

من برای متنفر بودن از کسانی که از من متنفرند
وقتی ندارم
زیرا من گرفتار دوست داشتن کسانی هستم
که مرا دوست دارند
"کوروش کبیر"

کودکی که لنگه کفشش را دریا از او گرفته بودروی ساحل نوشت
،
دریا دزد کفشهای من
...مردی که ازدریاماهی گرفته بود ،روی ماسه ها نوشت


.دریا سخاوتمندترین سفره هستی


موج آمد و جملات را با خود شست .....


تنها برای من این پیام را گذاشت که
برداشتهای دیگران در مورد خودت را ،در وسعت خویش حل کن تا دریا باشی