(1399 آبان 6، 18:12)Armin1 نوشته است: [ -> ] (1399 آبان 6، 16:34)آرمین نوشته است: [ -> ]اومدم خونه و ناهارم رو خوردم و دارم آماده میشه برم دکتر.
من در جریان بیماریتون نیستم راستش،
ولی خیلی ناراحت شدم، امیدوارم هرچه زودتر سلامتیتون و به دست بیارید.
کاملِ کامل.. جوری که اصن یادتون نیاد این روزهای سخت و
تا حالا شده این قدر درد داشته باشی که حس کنی استخوانهات داره خرد میشه؟ (خدا نکه البته)
من این درد رو به صورت مداوم دارم. سالهاست.
همراه با سردرد و یک سری چیزهای دیگه که خیلی جالب نیست تعریف کردنش.
ممنون از همدلیت داداش عزیز با من. انشالله که همیشه سلامت باشی.
نقل قول: نتیجه اش شد هفت هشت ده تا ممنوعیت و یه جین باید و شاید ..
تلگرام ، اینستاگرام، فیلم، دوست و رفیق، فیلشکن، یوتیوب و ... ممنوع !
ورزش، حضور در کانون، عدم تنها ماندن، پادکست گوش کردن شب ها، سر وقت خوابیدن و بلند شدن و ... انجام شن.
آرمین جان خیلی کار خوبی کردی که نشستی فکر کردی و اینها رو درآوردی.
آفرین به تو.
(1399 آبان 6، 18:28)Armin1 نوشته است: [ -> ]الان سوالم اینه:
شما چه محدودیت هایی تعیین کردید، که فکر میکنید اولا شدنیه؟
شما چیکار میکنید که متعهد باشید به برنامه ای که ریختید؟
مشکل هر کس با هر کس دیگه فرق داره.
محدودیتها هم در نتیجه فرق داره.
راهکارها هم فرق داره.
ببین ما اولش رو باید محکم بگیریم.
خیلی جدی و سفت و سخت.
اگر تلگرام تو رو یاد یه سری چیزا میندازه قشنگ ۱۰ روز باید کلا این برنامه رو حذف کنی.
اگر اینستاگرام تو رو به سمت چیزهای بد میبره، ۲۰ روز کلا باید یه جوری رفتار کنی که انگار چنین برنامهای اصلا وجود نداره.
اما
تا آخر عمر که نمیتونیم هیچ شبکه اجتماعی روی گوشیمون نداشته باشیم.
تا آخر عمرمون که نمیتونیم قند.شکن نداشته باشیم. تو رشتهات کامپیوتره. بدون قند.شکن آب هم نمیتونی بخوری.
چه برسه بخوای برنامه بنویسی.
این محدودیتها رو به مرور زمان کمتر میکنی. در زمان خودش. جای خودش.
شاید برای شخص تو لازم باشه دو ماه هیچ شبکه اجتماعی رو گوشیت نباشه. برای یکی دیگه یک هفته کافی باشه. یکی هم اون قدر ذهنش خرابه که دو سال طول میکشه این مرحله رو بگذرونه.
در عین حال و همراه با این محدودیتها، باید برنامهات معقول باشه.
یهو نگی من از فردا ۲ ساعت ورزش میکنم. ۳ ساعت پادکست گوش میدم. ۲ ساعت کانون میام. خواب ۱۰ شب ۴ صبح سحرخیزی.
خب معلومه این برنامه عملیاتی نمیشه.
یه ذره یه ذره باید رو خودت کار کنی. جوری که نه فشار بهت بیاد و نه اینکه کلا بیخیال برنامه بشی.
اصلا همین که بخوای خوابت رو تنظیم کنی دو ماه طول میکشه. ممکنه تو اون قدر بدخوابی داشتی که چهار ماه طول بکشه.
این دست تو نیست. تقصیر تو نیست. تو این چهار ماه ممکنه بیست بار با لغزش مواجه بشی.
تقصیر تو نیست. روالش باید طی بشه.
راهش همینه. راهش اینه که ادامه بدی تا این چهار ماه بگذره و خوابت تنظیم بشه و ۲ صبح خواب باشی و تو اون تایم که خواب باشی چیزی نیست که بخواد تحریکت کنه یا نکنه. داری خواب پادشاه میبینی و کلی هم کیف میکنی.
برنامهای که میریزی حتی از نوع سادهترینش انتظار نداشته باش از فردا ۱۰۰ درصد اجرا بشه.
همون ۵ دقیقه ورزش که تو برنامهات گذاشتی ممکنه عملی نشه. کافیه شب قبلش بد خوابیده باشی. یه موضوعی اعصابت رو هم به هم ریخته باشه. وسوسه هم شده باشی همون ۵ دقیقه هم نتونی.
اشکالی نداره.
ادامه بده.
تو برنامهات رو به درستی ریخته بودی. اما یه سری موضوعات که تحت کنترل تو نبود همه چیز رو خراب کرد.
این تقصیر تو نیست. ناراحت نشو. داری درست میری. روال درستش همینه.
و
مهم نیست ما تو زندگی چه چیزهایی دوست داریم یا چه چیزهایی دوست نداریم.
ما تو زندگیمون فقط به چیزهایی میرسیم که در قبالشون
تعهد داریم.
تعهد یعنی انجام کار به صورت مستمر و ادامهدار. با همه سختیها و چالشها.
میخوای تعهد ایجاد کنی؟
از اول صبح به خودت بگو میخوام امروز کارم رو به درستی پیش ببرم که شب وقتی میام کانون گزارش بدم سرم رو بالا بگیرم.
میخوای تعهد ایجاد کنی؟
برنامههای روزانهات رو امتیازبندی کن.
از اول صبح با خودت شرط کن که چه کارهایی چه امتیازهایی داره.
آخر روز بیا و امتیازهات رو تو تاپیک
برنامهریزی روزانه ثبت کن.
میخوای تعهد ایجاد کنی؟
برای خودت تشویقکننده بذار.
اگر هر روز امتیاز برنامهات به عدد ۸ به بالا رسید، میتونی یه کار لذتبخش انجام بدی. یا یه چیز لذتبخش بخوری.
میخوای تعهد ایجاد کنی؟
خودت رو همراه با کسانی قرار بده که دارن فعالیت مشابه تو رو انجام میدن.
وقتی خودت تنهایی بخوای ۳۰ کیلو وزن کم کنی خیلی سخته. اما اگه هر روز وارد سالنی بشی که ۵۰ نفر دارن به سختی ورزش میکنن تا وزنشون رو کم کنن، قطعا یه مدل دیگه تو هم ورزش میکنی.
میخوای تعهد ایجاد کنی؟
تو روزت به اندازه کافی با چیزهای مختلف حالت رو خوب نگه دار که بتونی کارهای سختی که در تعهدت هست رو انجام بدی.
تو ربات نیستی که در هر حالی و در هر شرایطی بتونی به تعهداتت عمل کنی. فقط وقتی میتونی این کار رو انجام بدی که «انرژی» و «تمرکز» کافی داشته باشی.
میخوای تعهد ایجاد کنی؟
هیچ موقع خودت رو نه تحقیر کن و نه سرزنش.
هر وقت حس کردی برنامهی روزت به هم خورد و هیچ کار مفیدی نکردی، به خودت فحش نده. خودت رو بغل کن و بگو فدای سرم.
امروز هیچ کاری نمیکنم و خوش میگذرونم. فردا ادامه میدم.
اون قدری به خودت حس بد نده که برنامهات رو کلا کنار بذاری.
یه تعهد ۱۰۰ درصدی قرار نیست داشته باشیم تا موفق بشیم. یه تعهد ۹۰ درصدی هم از ما یه سوپراستار میسازه.
از
اهمالکاری گفته بودی. از پایاننامه گفته بودی.
میدونی موضوع چیه؟ یه کاری رو که خیلی وقته آدم انجام نداده دیگه شور و شوقی برای انجامش نداره.
تو شاید اون قدرها هم اهمالکار نباشی. ولی به هزار دلیل الان پایاننامهات به این وضع دراومده و کارش به تعویق افتاده.
تو این شرایط خیلی دنبال این نباش که یه معجزهای رخ بده و شور و شوقی در تو به وجود بیاد و تو با نیرو و قوای عجیب غریبی
بشینی و تمومش کنی.
این روز فرا نمیرسه. هیچ موقع چنین اتفاقی نمیافته. مینویسم امضا میکنم.
الان فقط به این فکر کن که تموم بشه بره. شور و شوق تو فقط باید تموم شدن باشه. همین.
تمام شور و شوقت تموم کردنش باشه که ۶ ماه دیگه به این چیزا فکر نکنی و زندگیت رو در مسیر درست خودش پیش ببری.
پ.ن: نگارنده این پست خودش هم اهمالکاره هم تعهد کافی تو خیلی از مسائل نداره.
اما تنها کار مفیدی بود که در این لحظه از دستش برمیومد.