1401 دي 3، 10:33
سلام.امروز امتحان نگارش داشتم.تا به حال یه بار هم نخونده بودم کتاب رو.این متنی که گذاشتم برای نگارش دوازدهم است.به نظرم توصیف قشنگی از نماز داره.
اگه دوست داشتین بخونید.
پناهگاه کجاست؟ کدام آرامش، نگاه خسته و نگرانت را خواهد نواخت؟ کدام لنگرگاه امن، کشتی شکست. جانت را پناه خواهد داد؟
در تنهایی و بی پناهی، در لحظههای غریبان. زندگی، وقتی هیچ کس و هیچ چیز نیست، یک تکیه گاه باقی است؛ تکیه گاه نماز!
چرا اخم؟ چرا اندوه؟ وقتی کسی هست که لبهایت را به تبسّم بگشاید؛ وقتی بهانه بزرگی برای زدودن اندوه هست، چرا به آن پناه نبریم؟
وقتی سجاده را میگسترانی، بهشت پیش رویت در میگشاید؛ همه گلهای بهاری به تبسّم میایستند و نسیم نجوای فرشتگان و صدای بال ملکوتیان در فضا میپیچد.
وقتی تکبیر میگویی و «بزرگ ترین» را میخوانی، همه چیز در نگاهت کوچک میشود. هم. آنچه در نگاه بی نمازان بزرگ است، در حقیرانه ترین هیئت چهره مینماید. مگر ما هماره شکست خود را آنگاه نمی بینیم که مشکل را بزرگتر از خویش ببینیم؟ وقتی به بزرگ ترین، پیوند میخوریم دیگر کوچک نیستیم.
......
راستی سنا موافقم باهات. ۱۰ دقیقه بهتره.اینطوری میتونم هر روز انجام بدم.
در مورد عادت سازی هم ممنون ازت.بهم خیلی کمک کردی.
اگه دوست داشتین بخونید.
"نماز"
«طوفان در وسعت روحت میپیچد. گردبادِ اضطراب در وجودت میچرخد و موج درموج، حادثهها و خطرها بر ساحل قلبت سر میکوبند.پناهگاه کجاست؟ کدام آرامش، نگاه خسته و نگرانت را خواهد نواخت؟ کدام لنگرگاه امن، کشتی شکست. جانت را پناه خواهد داد؟
در تنهایی و بی پناهی، در لحظههای غریبان. زندگی، وقتی هیچ کس و هیچ چیز نیست، یک تکیه گاه باقی است؛ تکیه گاه نماز!
چرا اخم؟ چرا اندوه؟ وقتی کسی هست که لبهایت را به تبسّم بگشاید؛ وقتی بهانه بزرگی برای زدودن اندوه هست، چرا به آن پناه نبریم؟
وقتی سجاده را میگسترانی، بهشت پیش رویت در میگشاید؛ همه گلهای بهاری به تبسّم میایستند و نسیم نجوای فرشتگان و صدای بال ملکوتیان در فضا میپیچد.
وقتی تکبیر میگویی و «بزرگ ترین» را میخوانی، همه چیز در نگاهت کوچک میشود. هم. آنچه در نگاه بی نمازان بزرگ است، در حقیرانه ترین هیئت چهره مینماید. مگر ما هماره شکست خود را آنگاه نمی بینیم که مشکل را بزرگتر از خویش ببینیم؟ وقتی به بزرگ ترین، پیوند میخوریم دیگر کوچک نیستیم.
قطره دریاست اگر با دریاست / ورنه او قطره و دریا دریاست
نماز فرصت بزرگ شدن است؛ بزرگ ترشدن از هر چیز جز او و در کنار این بزرگ شدن، درک کوچکی خویش در مقابل آن بزرگ. چه تناقض شکوهمندی!
در عین بزرگ دیدن، کوچک انگاشتن، در نهایت سر نهادگی، سرفرازی دیدن و در اوج عظمت، خشوع، خضوع و تواضع را چشیدن. نماز، ادراک عظمت او و درک عظمت خویش است. به رکوع میرویم و با این خم شدن در مقابل دوست، بزرگ میشویم. بزرگتر از آسمان، بزرگتر از کهکشانها به سجده میرویم و در این نهایت افتادگی، از خاک به عالم پاک پل میبندیم.
نماز پیوستن و گسستن است؛ گسستن از اغیار و پیوستن به یار، بریدن از ناراستی و پیوستن به درستی. نماز با سلام پایان می یابد و «سلام» نشانه سلامتی است. پایان نماز تضمین «سلامت» است که هرکس تا «سلام» نماز را با خدا باشد، به ساحل سلامت اندیشه و روح و جان رسیده است.»......
راستی سنا موافقم باهات. ۱۰ دقیقه بهتره.اینطوری میتونم هر روز انجام بدم.
در مورد عادت سازی هم ممنون ازت.بهم خیلی کمک کردی.