کانون

دیروز بسی انگیزه برای پاکی زیاد بود
نمیدونم چرا امروز برعکسه

شکست های این مدت شبیه شکست های قبل از ۱۰۰ روز نیست
شبیه شکست های یک سال پیش
وقتی تازه اومدم کانون

خدایا یعنی قراره هر سال این شکست ها اتفاق بیفته و من انقدر هی برگردم عقب
بسی خستم
این چه حکایتیه
احساس میکنم هی به مکان منفی نمودار میرم و یه سال براش زحمت میکشم و میام تو قسمت مثبت و رو نمودار صعودی
ولی بعدش بعد یک سال سقوط میکنم سمت قسمت منفی

شایدم بقیه ها راست میگن
نباید انقدر خودم را اذیت کنم
انقدر هم مهم نیست
همه انجامش میدن
ولی اینکه همه انجام میدن هیچ دلیل محکمی برای انجام دادنش نیست
نمیخوام جز آدم هایی باشم که اشتباه میکنن

نمیدونم
فقط میدونم باید افسار دلم را بکشم تو کانون وایسم

چه سخته 
همین کانون موندن هم برای من سخت شده

چرا همه کارهای خوب برای من سخت شده
چرا خدا
دیگه نمیدونم چجوری خودم را گول بزنم 
یا چجوری این دل را راضی کنم هر کاری نکنه
انگاری دارم میبینم قلبم دیگه زیادی سیاه شده
خوب سفید شده بود
دوباره بسی زیاد سیاه شده
خدا
اون دنیا قراره چه بر سرمان آید
دلم نمیخواست دوباره این جمله را بگم
ولی کاش همون اولش به این دنیا نمیومدم
منم مثل بقیه فقط در خراب کردن این دنیا سهم دارم 
فقط همین



همه میگن ۸۰ درصد آدما خ.ا میکنن
طوری نیست
ولی
کاش من جز اون ۲۰ درصد باشم

وقتی اینجوری میگن
یاد عاشورا میفتم
اون موقع هم میگفتن همه تو لشکر یزید ان 
طوری نیست
نمیخوام جز اون همه باشم

کاش بشه
فقط کاش بشه

کاری به بقبه نداشته باش ساناز ببین درونت، وجدانت ، خودت واقعیت نظرش در این باره چیه..
ببین با این کار حس ارزشمندی میکنی 
حس باعرضگی
حس مفید بودن
حس رو به جلو بودن
حس رهایی 
یا ....؟ 
پاسخش پیش خودته توجه به نظرات دیگران فقط راهی برای توجیه این کاره..

سقوط کرده‌ام اما کسی حواسش نیست
نه خون گرفته تنم را، نه ذره‌ای زخمی‌ست
نه در کمام، نه اخبار چیزی از من گفت
سقوطِ خود به درون اتفاق بی‌رحمی‌ست

سقوط کردنم اما دلیل جاذبه نیست
چه اشکها که نیفتاده لکه ابر شدند
سقوط کردم و دیدم چه رازها، غمها
درون من چه کسانی که نبش قبر شدند

صدا درون سرم گفت: پاشو حرکت کن!
صدا که دست ندارد، خودم بلند شدم
سقوط کردم و ترسم از ارتفاع نریخت
که ارتفاع بلندی است ارتفاع خودم

نمیخواستم بیام ولی نتونستم 
گفتم میرم مناجات شکایتم را پیش خدا میبرم
دیدم علت اتفاق خودمم
جایی جز اینجا پیدا نکردم
به خودم قول دادم به خودم فحش ندم
کار سختیه
وقتی این مدلی به خودم قول میدم و از این اتفاقا میفته که باید به خودم فحش بدم تا آروم بشم ولی نمیتونم 
بد جور تحت فشار قرار میگیرم


به قول حافظ
فریاد که از شش جهتم راه ببستند

چی بگم 
حرف نزنم بهتره
این روزا هر جا هر چی میگم بعدش باید معذرت خواهی کنم
حرف نزنم بهتره

دو کلام 
فقط دو کلام با برادرم حرف زدم
هر چی عیب و نقطه ضعف بود زد به سرم
منم با یه اخم جواب دادم
ولی بدبختی اینه من فقط با یه اخم جواب نمیدم
دو روز دیگه با خ.ا همه عقده هام را سر خودم خالی میکنم

میگن تنهایی عامل خ.ا 
لعنت به تنهایی
لعنت به آدما
که وقتی هستن و تو تنها نیستی چنان به زمین میزننت که نتونی بلند بشی
لعنت به این زندگی
لعنت به من که بسی زیاد آدم کوته فکر و لوس و خودخواه و بی جنبه و ضعیف النفسم که میام کانون و با حرفام آدمای خوب خدا را ناراحت میکنم
بسی زیاد لعنت به من
خدایا معذرت
شمایی که خواندی معذرت
واقعا معذرت میخوام
دوست نداشتم این حرفا را بگم
دوست داشتم به قانون درد و دل ممنوع پایبند باشم
ولی نتونستم این فشارها را قورت بدم
اگر نمیگفتم اینا را 
الان یه ضرب میشکستم
فقط خواستم یه ذره زمان شکستم را عقب بندازم


خدایا درد دارم
همش هم بخاطر شکست هاییه که داشتم
دلم نمیخواد بشکنم دردا بیشتر بشه
یه کاری کن نشکنم 
فقط یه کاری کن نشکنم . لطفا
دیگه تحملش را ندارم

سلام خانوم پاک بزرگوار
درد دل کردن درسته زیادش خوب نیست ، ولی از گناه کردن خیلی بهتره ، لذا هر موقع لازم دیدین تشریف بیارین و یکم خودتونو خالی کنید.
پیشنهاد من اینه که حتما یه جایگزین برای خودتون پیدا کنید که هر موقع حالتون بده سراغش برید و خودتونو خالی کنید ، برای مثال قرآن یا ورزش
ورزشی مثل پیاده روی یا دو یا حتی بوکس
مثلا میشه یه کیسه بوکس خرید و وقتای ناراحتی اینقدر مشت زد تا اینکه تخلیه شد..
اگه شرایط روحیتون شرایط خیلی بدیه پیشنهاد میکنم پشت گوش نندازید و حتما یه نوبت مشاوره و یا روانپزشکی برید ، هیچ ایرادی نداره بلکه خیلیم عالیه چون خیلی به شما کمک میکنن و تاثیر واقعا خوبی داره براتون..
ایشالله که همه همیشه آروم و موفق باشیم.

(1399 دي 24، 21:12)کانونی نوشته است: [ -> ]لعنت به تنهایی
لعنت به آدما
لعنت به این زندگی
لعنت به من که ...

خدایا درد دارم...

گاهی ما آدم ها بزرگترین دشمن خودمون می شیم
این دشمنی در آدمهای  باهوش و درونگرا شدیدتر هم میتونه باشه
آنچه این دشمنی رو شعله ور می کنه 
سرزنش هست
و موجب نابودی خودمون میشه

درست وقتی که دست از سرزنش برداریم و خودمون رو دوست بداریم 
تبدیل میشیم به ادمهایی که برای دیگران موثر هستند 
با خودمون آشتی کنیم با همه کم و کاستی هامون و حرکت کنیم 

امروز فهمیدم چقدر به خاطر موضوعاتی که واقعا استرس زا نیست استرس میدم به خودم.
یه گفتگوی کوچیک... همین. ولی ایا من انقدر باید بزرگش میکردم؟ چقدر قشنگ بهم نشون دادی آخه... الان که فکر میکنم یه خنده میادبه صورتم.بنظرم این از کوچیکی خودم بود ... مثلا چرا یه بار وقتی خواستم با تو حرف بزنم استرس نگرفتم؟؟؟ چرا انقدر که بقیه هیبت دارن ، چشمای من هیبت تو رو نمیبینه؟؟؟
اینا از کوچیکیه... اره... من هنوز نفهمیدم. که اگه فهمیده بودم استرسم به جا . که به مقدار بود و هر مقداری نبود.

چقدر این کلیپ اقای پناهیان توی اروم شدنم اثر داشت. "دل نبند"... کاش بتونم به معنی واقعی کلمه عملیش کنم.توکل کننده امکان نداره شکست بخوره. دلیلش فکر کنم این باشه... من وقتی خودمو شکست خورده میبینم که به کارهایی که کردم دل ببندم...بعدش نیاز به نتیجه دیدن از کارها در من ایجاد میشه.طوری که نداشتن نتیجه مساوی میشه با شکست و حس سرخوردگی... ولی یه متوکل چون دلنبسته به نتیجه ، اول از اینکه همه ی تمرکزش روی کارشه، استرس نداره که نکنه نشه؟ دوم اینکه اگرم نشد ، به جای نتیجه به مسیری که اومده فکر میکنه... هوم؟ شاید

درد دل من اونجاس 

که میخای  یه کار خوب انجام بدی همه تعجب میکنن
حتی مسخرت میکنن
چرا نیکی کردن غیر عادی شده ؟

الهی عبیدک بفنائک...

این چند روز گاهی سردرد دارم.... به خاطر ذل زدن به اسکیرین گوشی یا لپ تاپه... میدونم.ولی باعث نمیشه دست رو دست بذارم.... خدایا خودت کمک کن.اینم دومیش بود رف؟ درسته؟  نا امیدم؟ یه کم .حق میدم به خودم. اما فعلا اول راهه...تازه شروع کردم.
شاید راه اشتباهی انتخاب کردم؟ شاید راه بهتری هم هست... شاید این راه مربوط به امساله.



خیر میشه.... خیر میشه. خدایا برکت بده بهمون...به زمانمون ، به عمرمون... باقی عمرمو خوب بچینم...خوب که یعنی... اونطور که تو گفتی بچینم.خدایا توانشو بهم بده.

دیشب کلی فکر نمودم
به نتایج جالبی رسیدم
اینکه من همراهی کردن بلد نیستم

اصلا ربط نداره دختر باشه پسر باشه پیر باشه جوون باشه بچه باشه
کلا همراهی کردن را در حد یه محدوده زمانی بلدم
مثلا تا یک سال
تا یک ماه
تا دو روز
تا این مدت به خودم میگم فقط تحمل کن بعدش دیگه آزادی
بعد اون دیگه اگر هم بخوام ادامه بدم نمیتونم

بازم میخواستم این را بندازم تقصیر ۹ سال پیش
البته مشکل ۹ سال پیش خیلی تاثیرگذار بود 
دیگه کلا بعد اون معتقدم که باید از همه آدما متنفر بود
چون وقتی همه چیزهایی که داری را در اختیارشون قرار میدی و اونا یک روز مثل یه کاغذ مچاله شده میندازنت دور حق داری دیگه به هیچ کس اهمیتی ندی

ولی دیشب به قبل ۹ سال فکر کردم
من اون موقع هم همراه نداشتم
من زمان راهنمایی و دبستان هم دوست نداشتم
چرا؟
یادمه آدمایی بودن که من دوست داشتم باهاشون دوست باشم ولی اونا خوششون نمیومد
از طرفی آدمایی بودن که خیلی دوست داشتن با من دوست باشن ولی من سر موضوعات الکی دوست نداشتم
برای همین همه دوران مدرسه تنها بودم


بیشتر فکر کردم 
من زمان مهدکودک و آمادگی هم تنها بودم
چرا؟
یعنی میشه به خاطر بچگی بوده باشه
یادمه بچه که بودم 
تو فامیل ما ۳ تا بچه بودیم که همه متولد یک سال بودیم با اختلاف دوماه پشت سر هم به دنیا اومده بودیم

اونا عاشق مامان من بودن
نمیدونم چرا
یکی اشون بهم میگفت مامانت من را بیشتر از تو دوست داره تا جایی که من باور کردم و آخرش با ترس و چشم گریان به مامانم گفتم 
اونم گفت امکان نداره مامان ها بچه اشون را از همه بیشتر دوست دارن
اون یکی میگفت بیا مامانامون را عوض کنیم

خلاصه که مامان من را بیشتر دوست داشتن علتشم اصلا نمیدونم. و من همیشه فکر میکردم مامانم واسه من نیست. از بس مه این دو نفر به من میگفتن.

یادمه ۵،۶ سالم بود مامانم یک ماه رفت مکه. و من اونجا فکر کردم مامانم مرده و به من دروغ میگن
وقتی برگشت یک نصف روز شایدم بیشتر طول کشید تا باور کنم خودشه و زنده است
شاید تنهایی یک ماه اون موقع یادم داد یه روزی حتی مامانت هم میگذاره میره
شاید البته
نمیدونم

شاید همه اینا باعث شد نتونم تو مدرسه خودم را راضی کنم دوست پیدا کنم
بعد همه همه تنهایی هایی که تو مدرسه داشتم
اومدم و رسیدم به ۹ سال پیش 
بعد اون همه تنهایی دوستی قشنگی بود
ولی قشنگ تموم نشد
اون اتفاق هم بد ضربه زد
دیگه سختمه به کسی بگم دوست دارم
یادمه دوست (دختر) دانشگاهیم بعد تعطیلات که همو دیدیم گفت وای ساناز چقدر دلم برات تنگ شده بود 
و من هاج و واج نگاهش کردم
من اصلا دلم تنگ نشده بود
من اصلا حس دوست داشتن نسبت بهش نداشتم
چرا؟
ما همه لحظه ها را با هم بودیم. ولی چرا اون دلش تنگ شد ولی من اصلا برام مهم نبود؟

اونجا بود که یادم اومد
هیچکس برام مهم نیست
یک سال پیش دو هفته رفتم تهران
بچه ها همشون برای خانواده هاشون دلتنگ شده بودن
چون عادت به خوابگاه نداشتن
منم عادت نداشتم
ول من حتی یه ذره هم دلم تنگ نشده بود
فقط روزای آخر از غذاها خسته شده بودم همین
اونا از اول تا آخرش گریه میکردن
تلفن از خونه زنک میخورد میدودییدن 
اصلا خیلی عجیب بودن


دیگه خیلی وقت بود دلتنگ کسی نمیشدم
به کسی هم نمیگفتم دوست دارم
ولی تو کانون به دختراش گفتم دوست دارم
شاید مهم نباشه
ولی من بعد هر بار گفتنش هم خودم از خودم تعجب میکنم
دلتنگ کانون و بچه هاش میشم . زیاد

همه چی از دلتنگ شدن دیشب شروع شد
به خودم اومدم دیدم من همش دلتنگ و نگران رضوانه و آقای saman79 و آقای sanctity و آقای شهریار و یاقوت و آهو ام

خیلی وقته نمیان یا کم میان
آقای saman79 بار چندم بود کرونا گرفته بودن
آری بسی زیاد نگرانم
یادمه آقای sanctity اصلا اوضاع خوبی نداشتن وقتی یه دفعه ای گذاشتن رفتن. همش حرف از خودکشی و اینا بود. خیلی زیاد نگرانم.
یادمه رضوانه بسی غصه دار بود وقتی رفت . از چی؟ نمیدونم. اما به گمانم مشکل بزرگی بود. 
یادمه آقای شهریار بازم با یه سکوت بزرگ و دل پر از غم گذاشتن رفتن. همش هم میگن هیچکس به یاد من نیست.
یاقوت هم که با دلخوری و ناراحتی و لبخند : ) الکی که چیزی نیست ولی من پر از دردم گذاشت رفت و من هنوزم خودم را نبخشیدم
آهو هم که سکوت پیشه کرده و معلوم نیست داره چیکار میکنه و فقط در غم به سر میبره. جای غم انگیز ترش اینه که نمیتونم کمکش کنم. چون کلا همراهی کردن بلد نیستم و فقط میرم پروفایلش را میبینم و میام
کاش حالش خوب بشه. کاش شمایی که تا اینجا را خواندی بری پروفایلش باهاش حرف بزنی و کمکش کنی. بقیه هاشون نیومدن هنوز 
ولی آهو میاد
آقای شهریار و یاقوت هم احتمالا زودی بیان
کاش دریابید اشون

کاش میتونستم کمک کنم



هعی آخرش هم برام یه سوال به وجود اومد
چرا برای منی که هیچ کس و هیچ چیز مهم نیست
این آدما مهم ان و هر روز بهشون فکر میکنم 
حس عجیبیه
قبلا بهش میگفتم دوست داشتن


کاش اصلا ارتباط بین آدما وجود نداشت
یه جا یادمه نوشته بود
آدما مثل خارپشت میمونن
وقتی از سرما کنار هم قرار میگیرن خارشون تو بدن همدیگر میره و کلی درد میکشن ولی اینجوری از سرما محافظت میشن و نمی میرن
ولی وقتی از هم دور باشن دیگه زخمی نمیشن
ولی از سرما میمیرن

به گمانم خارهایی که من به اطرافیانم زدم بیشتر از گرمایی باشه که بهشون هدیه دادم

چون کلا همراهی کردن بلد نیستم
یعنی بلد بودم
ولی از دستش دادم
همین

کل نوشته را با بی تفاوتی کامل نوشتم
جز قسمت کانونش که گریم گرفت
این یعنی هم چنان من کانون را دوست دارم
تازه اسم کلی آدم دیگه هم بود میخواستم بگم نگفتم
دعا میکنم همشون حال دلشون خوب خوب بشه
ببخشید زیاد نوشتم
ولی زمان شکست بود 
گفتم بیام یه چی بنویسم از سرم بپره 
مغزم این سمتی رفت
بازم ببخشید که خیلی زیاد شد

شاید بشه گفت اینجا جاییه که ازادی هر مشکلی رو بنویسی...
ولی الان میبینم حتی اینجا هم نمیتونم بنویسم مشکل کجاست....
اینجا خصوصی ترین کارا مثل خ.ا خیلی راحت بیان میشن....
اما حرف من چقدر فاجعست که نمیتونم اینجا بنویسمش....
امروز از ته دلم خواستم تغییر کنم...
گیر افتادم....
با اشک هام از خدا میخوام کمکم کنه...
بر خلاف ظاهرم ادم خوبی نبودم و نیستم... 
وحشتناکم...
خوده شیطان.....
اما میخوام خوب باشم...
هیچکس جز خدا نمیدونم چیم....
میدونم اون دنیا بخشندگی خدارو اگه بخوان نشون بدن زندگیه منو میتونن نشون بدن! 
با وجود همه ی کارام مراقبمه...
خدا جون چرا گیر دادی بهم؟ 
کی خسته میشی؟! 
امروز خوده واقعیم رو خیلی خوب حس کردم...
یکی از بهترین روزا بود...
اینکه خوده واقعیم رو ببینم حس خیلی خوبی میده...
امید دارم هنوز....
زندگی تکراری و اشتباهات تکراریم میدونم بالاخره تموم میشه...
۶ سال پیش بود همین اهنگ رو گوش میکردم الان هم بازم گوشش میدم و اشکام میان...

قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد ....
تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد...
عذاب میکشم ولی عذاب من گناه نیست....
وقتی شکنجه گر تویی شکنجه اشتباه نیست....


همیشه جرات اینو نداشتم حتی قول بدم که درست بشه زندگیم... ولی الان میتونم قول بدم...
اینقدر امیدوار....
شب بخیر...

وقتی زندگی کردن سخت میشه و عرصه بهم تنگ میشه و اشکم جاری میشه و دلم خالی میشه و فکرم خسته میشه و نگاهم تیره میشه به هر چیزی و هر کسی یاد این جمله سامنر(جامعه شناس آمریکایی) میفتم:دنیا به هیچ آدمی زندگی بدهکار نیست.