کانون

(1400 مرداد 11، 0:43)یآرا نوشته است: [ -> ]راستش ... چندین سال پیش .. حوالی سال 96... چیزی رو از خدا خواستم.
فکر کنم چهار ده معصوم که هیچی به صدو بیست چهار هزار پیامبر قسمت دادم...
نمیدونم چطور بگم...
سه سال دعا کردم.. نذر و نیاز و دعا و ایه و قسم و . . ..

و خب نشد که بشه...
بعدش من کلا ایمانم. ضعیف شد و به همه چیز شک کردم....
یعنی چطور بگم انگار به کسی رو بزنی و روتو نگیره یا به کسی توکل کنی و در خونشون بزنی اما یقه اتو بگیره و پرتابت کنه بیرون..

همش این حس رو داشتم
الآن در حال حاضر .. یه چیزی میخوام...
ولی دو به شک هستم که دعا کنم
همش یه خاطره بد جلوه رومه..
اگر باز روی من رو نگیره چی؟؟

دیدید وقتی یه بچه می‌ره تو آب به داداشش میگه منو بگیرید .. من میترسم از آب.. بعد داداشم با شوخی ولش میکنه.. این بچه می‌ره چند قلو ابغ میخوره اون زیر بعدم با گریه از دریا بیرون میاد...
حالا شاید داداشم داشته شوخی میکرده.. ولی این بچه انگار اعتمادش شکسته..
حتی اگر داداشه دفعه بعد واقعا قصدش باشه این بچه رو بگیره.. حالا چه تو دریا چه تو هر وسئله ای.. این بچه می ترسه و  . . .

نمیدونم چطور توضیح بدم.. منظورمو کسی میفهمه؟؟؟


میترسم از دعا کردن... وحشتناک می‌ترسم
این بار اگر در خونشون بزنم و محل بهم نزاره... نمیشکنم... بلکه پودر میشم... نابود میشم...  اون حس تو سینه ام منظورمه... اون اعتقادم منظورمه

نقل قول: زمستان نیز رفت اما بهارانی نمیبینم در این تکرار در تکرار پایانی نمیبینم... 

(1400 مرداد 2، 6:59)drift نوشته است: [ -> ]

(1400 مرداد 1، 1:28)drift نوشته است: [ -> ]اوضاع بدی رو داخلش گیر کردم، این بار بخاطر اطرافیانم بلند میشم، اونها مستحق این نیستن که از من انرژی منفی بگیرن، با اینکه حالم خیلی خراب و داغون و له و مچاله است ولی این بار بلند میشم، با واقعیات زندگی کنار میام، ته اش هر چی هست اگر واقعیت زندگی اینه و شتریه که در خونه هر کس میخوابه پس در خونه ما هم میخوابه، بله عزیزان زندگی همینه، این دفعه به جای فرار میخوام رو در رو بشم، چند وقت دیگه میخوام مرتب برم پیش روانپزشک و تحت نظر باشم، انشالله که شرایط رو بتونم عوض کنم، چرا خیلی از چیزها رو درون خودم بریزم، اینها رو با روانپزشک مطرح میکنم، نمیتونم اجازه بدم از مسیر درست زندگی دور باشم، حتی اگر ته این زندگی مرگ و پوچی باشه، بازم نمیخوام به ته اش فکر کنم،
خلاصه بعد از کلی کلنجار و سالها فکر و خودخوری و ... بالاخره قبول کردم زندگی همینه که هست، پر از فراز و نشیب، نمیخوام موجود ضعیفی باشم، غر زدن و نالیدن و من نمیتونم و ... اینها راحت ترین کاره، این بار بخاطر همه اونهایی که چشم امیدشون به من هست سرسختانه بلند میشم... خدایا خودت کمکم کن.

تقریبا چند ماهی بود که از همه کارهایی که لذت می بردم دست کشیده بودم، بعدها فهمیدم این یک نشانه افسردگیه، چندجا خوندم باید کارها رو باید کوچک کوچک انجام داد تا کم کم به اون حالت قبل برگردیم، البته بازم امیدی نداشتم، روزهایی بود که با یه نرم افزار کار میکردم کار برنامه نویسی میکردم و بخاطرش کلاس دانشگاه رو غیبت میزدم این قدر برام جذاب بود ولی کم کم رنگ باخت، یادگیری زبان خارجه هم همینطور، و ... ولی مدتی پیش که کلا از همه جا قطع امید کردم و البته پولی هم آنچنان نداشتم برم پیش روانپزشک تصمیم گرفتم دوباره برم سراغ کارهای قبلی هرچند که بی علاقه باشم، دفعه اول که اون برنامه نویسی رو باز کردم نهایتا 10 دقیقه هم نتونستم پاش بشینم، بستم، روز بعد هم همینطور، برای یادگیری زبان هم همینطور، ولی همین روزی چند دقیقه رو سعی کردم ادامه بدم و قطع نکنم، بالاخره بعد چند روز تونستم به روزی برسم که وقتی امروز از خواب پا شدم بلافاصله رفتم سراغ کارهام و کم کم داره اون شرایط بی علاقگی حذف میشه، همینطوری ادامه میدم، بعد یک ماه یک وضعیتی مینوسم که اوضاع چطور پیش رفته.

نقل قول: https://youtu.be/yB8n3UL2RPU